องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 206

"ท่านอ๋อง ฟ้ายังสว่างอยู่เลยนะเพคะ....."

หลิ่วเชียนเชียนก้มหน้าลงอย่างเขินอาย และกล่าวต่อว่า

"หากมีคนมาเห็นเข้าจะไม่ดีนะเพคะ"

ฉินเหยียนจงใจเล่นสกปรก เขาคว้าข้อมือของหลิ่วเชียนเชียนและออกแรงดึง

"อ๊ะ!"

หลิ่วเชียนเชียนอุทานและโผไปในอ้อมแขนของฉินเหยียนตามแรงเฉื่อย

"มีคนเสียที่ไหนกันเล่า อีกอย่างเดิมทีเจ้าก็เป็นผู้หญิงของข้า จูบนิดหน่อยจะเป็นอะไรไปเล่า!"

"ข้า....อุ๊....."

ยังมิทันที่หลิ่วเชียนเชียนจะอ้าปากปฏิเสธ ริมฝีปากของฉินเหยียนก็ประทับปิดริมฝีปากปากสีแดงอันอ่อนนุ่มของนางไว้แล้ว และกลบคำพูดของนางด้วยความอ่อนโยน

หลิ่วเชียนเชียนหลับตาลงเล็กน้อยและจดจ่ออยู่กับจูบที่ดุดันและเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆของฉินเหยียน

ร่างกายของนางไวต่อความรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ และการหายใจก็กระชั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉินเหยียนไม่มีความคิดที่จะหยุด สองมือของเขาไต่ขึ้นไปบนยอดสูงอย่างอาจหาญและสำรวจอย่างบุ่มบ่าม

หลิ่วเชียนเชียนถูกกระตุ้นจนร่างกายอ่อนยวบ สองมือของนางโอบรอบคอฉินเหยียนและส่งเสียงครางออกมา

ทั้งสองดำเนินไปอย่างอ้อยอิ่ง บรรยากาศค่อยๆร้อนขึ้น และในขณะที่กำลังจะก้าวไปสู่ขั้นต่อไปนั้นเอง

"แอ๊ด"

ประตูห้องถูกผลักเปิดจากด้านนอก จ้าวจือหย่าเข้ามาในห้องและเห็นทั้งสองกำลังจูบกันอย่างเร่าร้อน

ทั้งสามสบตากันและการกระทำต่างๆก็หยุดนิ่ง

จ้าวจือหย่ารีบก้มหน้าและกล่าวอย่างกระอักกระอ่วนว่า

"รบกวนแล้ว"

"ปัง"

นางหันหลังกลับ จากนั้นจึงปิดประตูแล้วออกไป

หลิ่วเชียนเชียนหน้าแดงไปจนถึงคอทันที นางลุกจากอ้อมแขนของฉินเหยียนและกล่าวอย่างเขินอายว่า

"โธ่เอ๊ย ข้าก็บอกแล้วว่าเกรงว่าจะมีคนเห็น ครั้งนี้ช่างน่าอับอายยิ่งนัก!"

นางดึงเสื้อผ้าและวิ่งออกไปอย่างเขินอาย และเห็นจ้าวจือหย่ายืนรออยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ทั้งสองสบตากันอีกครั้งและใบหน้าของหลิ่วเชียนเชียนก็แดงยิ่งขึ้นอีก นางอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี และวิ่งเร็วยิ่งขึ้น

จ้าวจือหย่าหันหลังกลับและเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าที่ไม่น่าดู

ฉินเหยียนไม่คาดคิดว่าจ้าวจือหย่าจะมาอย่างกะทันหันจึงกล่าวว่า

"ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที เหตุใดวันนี้จึงมาสายเล่า?"

จ้าวจือหย่าตอบอย่างเย็นชาว่า

"ไปจ่ายเงินค่าแรงให้คนงานและคำนวณค่าใช้จ่ายจึงมาช้าเล็กน้อยเพคะ"

ฉินเหยียนพยักหน้า

"ลำบากเจ้าแล้ว แต่ไม่จำเป็นต้องคำนวณค่าแรงที่จ่ายให้กับคนงานทุกวันหรอก ขอเพียงวันแรกคำนวณอย่างชัดเจน วันต่อมาก็ยังคงเป็นจำนวนเท่าเดิมซึ่งจะช่วยประหยัดได้หลายอย่าง"

"มิเช่นนั้นหากคิดทุกวันจะเป็นการเสียเวลาและเปลืองแรง เวลาที่ข้าจะได้เจอเจ้าก็น้อยลง"