องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 231

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เหล่าลูกค้าทุกคนในหอต่างพากันสงสัยและมองไปรอบๆ แต่ทันใดนั้นก็มีหมอกควันลอยออกมาแล้วลอดผ่านใต้เท้าของแขกทุกคนราวกับก้อนเมฆ พริบตานั้นหอหม่านเยว่ก็ยกระดับขึ้นรากับอยู่แดนสวรรค์

ทันใดนั้นก็มีเสียงดนตรีดังขึ้น มันไพเราะจนทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกตกอยู่ภวังค์ไป ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงกันอยู่นั้น ก็มีหญิงนักเต้นค่อยๆลอยลงมาท่ามกลางหมอกควัน บางคนก็ปรากฏกายขึ้นมาอย่างกะทันหัน บางคนก็กำลังค่อยๆเดินขึ้นเวที

“โห!”

คนมากมายที่เห็นดังนั้นต่างยืนขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ พวกเขาดูการแสดงอย่างอึ้งทึ่ง ราวกับว่าเหล่าหญิงสาวแสนงามต่างเต้นระบำไปกับเสียงดนตรีอันไพเราะบนก้อนเมฆ มันทำให้ผู้ที่ได้เห็นต้องหลงใหล

“โห! มาครั้งนี้ไม่เสียเที่ยวจริงๆ!”

เหล่าพ่อค้าผู้มั่งมีต่างมองไปยังเวที เหล่าเทพธิดาที่ตราตรึงใจผู้คนด้วยรูปร่างที่คดเคี้ยวและรูปลักษณ์อันเย้ายวน ทำให้ผู้ที่ได้เห็นต่างอ้าปากค้างจนน้ำลายแทบไหลออกมา

บรรดาภรรยาที่ติดตามมาด้วยต่างมีสีหน้าที่ไม่พอใจนัก ใบหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความอิจฉา แต่ด้วยสถานการณ์แล้วจึงต้องอดกลั้นเอาไว้

ขณะที่เสียงดนตรีดังขึ้น นักเต้นก็เคลื่อนไหวไปตามความเร็วของเสียงเพลง บิดเอวเรียวเล็กบางของพวกนาง มือขาวเรียวยาวของพวกนางเคลื่อนไหวไปตามท่าเต้นอันเย้ายวนที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

เพลงช้าเต้นช้าลง และมีหมอกรายล้อม ทำให้แขกผู้มาเยือนต่างถูกดึงดูดและตกอยู่ในภวังค์กันหมด ราวกับว่ากำลังอยู่ในแดนสวรรค์ยังไงอย่างงั้น เมื่อเสียงดนตรีจบลงแล้วหมอกควันก็ค่อยๆสลายหายไป เหล่าเทพธิดาเองก็ได้ถอยออกจากเวทีด้วยสายตาที่โหยหาของผู้คน

ทุกคนต่างปรบมือกันอย่างชื่นชม บางคนยังมีท่าทีที่ยังโหยหาอยู่

“ช่างงดงามเหลือเกิน แต่ข้ายังอยากดูอีก!”

“เอาอีก!”

“การเป็นเทพเจ้าเนี่ยช่างมีความสุขเสียจริง!”

“หากสามารถได้ดูเป็นขวัญตาเช่นนี้ทุกวัน ต่อให้ต้องลดอายุขัยไปสิบปีแล้วมันยังไงกันเล่า!”

หมอกควันค่อยๆจางหายไปแล้วเทพธิดาก็ขึ้นเวที จ้าวจือหย่าสวมชุดหรูหราเอาไว้ นางค่อยๆเดินขึ้นเวทีท่ามกลางแสงจากโคมไฟเคลือบสีล้ำค่า และแล้วเสียงคึกคักของทุกคนก็สงบลง สายตาต่างจับจ้องไปยังจ้าวจือหย่า หญิงงามดั่งเทพธิดาอีกคนแล้ว แถมยังโดดเด่นมากยิ่งกว่าเหล่าหญิงงามก่อนหน้านี้เสียอีก เหล่าพ่อค้าผู้มั่งคั่งหลายคนต่างกลืนน้ำลายตามๆกัน

จ้าวจือหย่ายืนอยู่บนกลางเวที นางประกาศด้วยท่าทีที่สง่างามว่า

“ขอบพระคุณทุกท่านที่ได้สละเวลามุ่งหน้ามายังโรงเหล้า ณ เมืองใหม่ของเราเจ้าค่ะ ข้าไม่ขอพูดอะไรมากความ ข้าจะเป็นผู้ดำเนินการการประมูล ขอเริ่ม ณ บัดนี้เจ้าค่ะ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วสาวใช้ที่สวมชุดกระโปรงสีเขียวยกถาดไม้ที่ปูด้วยผ้าคลุมซาตินสีแดงสดขึ้นมา ใต้ของผ้าคลุมนั้นคือของล้ำค่าชิ้นแรกที่จะทำการประมูล

ทุกคนต่างชะเง้อหน้ามองและอยากจะเห็นของล้ำค่าด้านในจนแทบจะอดใจไม่ไหว สาวใช้นำถาดมาวางบนโต๊ะโชว์สินค้า จ้าวจือหย่าหยิบผ้าแล้วเปิดมันออกทันที

ทุกคนต่างชะเง้อหน้ามอง พบว่านั่นคือของที่เหมือนหินหรือหยกสักอย่าง มันมีทรงลูกบาศก์ดูชุ่มชื้น ผิวเรียบเนียน