องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 235

แม้แต่จ้าวจีเอ๋อร์และหยางจิ่นซิ่วที่อยู่ในห้องชั้นสองเองก็ได้กลิ่นที่น่าหลงใหลนี้เช่นกัน

หยางจิ่นซิ่วส่ายหน้าแล้วสูดดมกลิ่นหอมอย่างตั้งใจ “องค์หญิงสามเพคะ นี่มันคืออะไร เหตุใดดมแล้วรู้สึกหอมกว่าถังหูลู่อีกละ!”

จ้าวจีเอ๋อร์เองก็หลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว นางสูดดมกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของกลิ่นหอมที่มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย

“แม้ว่าแป้งน้ำชาดในพระราชวังล้วนดีที่สุด แต่ข้าเองก็เพิ่งเคยได้กลิ่นหอมที่มีเอกลักษณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน”

หยางจิ่นซิ่วสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดอย่างหลงใหลว่า “คาดว่าของสิ่งนี้คงราคาแพงแน่ๆ ถึงเวลาไม่ว่าอย่างไรจะต้องขอเจ้าฉินเหยียนมาให้ได้สักขวด!”

น้ำหอมมีหลากหลายกลิ่น ต่อให้จะเป็นแบบเดียวกัน แต่กลิ่นที่แต่ละคนได้ก็จะไม่เหมือนกัน ทุกคนค่อยๆดึงสติกลับมาได้ มีคนถามขึ้นอย่างอดใจไม่ไหวว่า

“สิ่งนี้คืออะไรกัน เหตุใดจึงได้มีความหอมมากเช่นนี้!”

จ้าวจือหย่ายิ้มอย่างมั่นใจแล้วแนะนำว่า “ของสิ่งนี้มีภูมิหลังอันยิ่งใหญ่ ถูกเรียกขนานกันว่าน้ำหอมแห่งทวยเทพ เพียงแค่หยดลงบนชุดที่สวมไม่กี่หยดก็จะกระจายความหอมไปทั่วทุกทิศ กลิ่นยอมจะฟุ้งกระจายไปไกลและติดทนนาน เพียงแค่หนึ่งหยดก็สามารถทำให้หญิงสาวธรรมดาๆเป็นดั่งเทพธิดาไปได้เลยเจ้าค่ะ!”

“หากใช้ในยามฤดูใบไม้ผลิ เพียงพริบตาเดียวก็จะได้กลิ่นของทุ่งดอกไม้ทันที หากใช้ในยามฤดูร้อน ความหอมจะเหนือขึ้นยิ่งกว่าทุ่งดอกไม้ หากใช้ในยามฤดูใบไม้ร่วง จะให้กลิ่นอายที่ผลิบานท่ามกลางดอกไม้ที่ร่วงโรย หากใช้ในยามฤดูหนาว จะเปรียบดั่งหิมะสีแดง มีเสน่ห์อันน่าดื่มด่ำ!”

“เหล่าชายหนุ่มต่างพากันหลงใหลมัน เหล่าหญิงสาวต่างคลั่งไคล้มัน อยากทราบว่าในโลกนี้จะมีสิ่งใดที่มีผลลัพธ์เช่นนี้อีก!”

เมื่อจ้าวจือหย่าพูดดังนั้นแล้วก็เช็ดเหงื่อบนหน้าผากเบาๆ ในที่สุดก็เสร็จภารกิจเสียที แม้จะรู้ดีว่ามีความเกินจริงไปบ้าง แต่ก็ยังอ่านตามที่ฉินเหยียนสั่งที่เขียนไว้บนมือของตนเองออกมาจนหมด แต่ว่าทุกคนต่างสนใจมันอย่างมาก เมื่อได้ยินว่าน้ำหอมมีผลลัพธ์ดีมากถึงเพียงนั้นก็รีบถามขึ้นอย่างร้อนรนว่า

“สิ่งนี้ขายอย่างไรรึ!”

จ้าวจือหย่าพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ตามกฎเดิม ประมูลสิทธิ์ในการจำหน่ายน้ำหอม ผู้ให้ราคามากกว่าจะได้ครอบครอง!”

ทุกคนรู้สึกเหลือเชื่อกันไปหมด

“ว่าอย่างไรนะ ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่รึไม่! ของดีขนาดนี้ก็ประมูลสิทธิ์ในการจำหน่ายเช่นกันรึเนี่ย!”

จ้าวจือหย่าพูดยืนยันว่า “พวกท่านฟังไม่ผิด น้ำหอมนั้นไม่ธรรมดาเหมือนสบู่ก็จริง ผู้ที่อยากจะซื้อน้ำหอมต้องเป็นผู้มีรสนิยมไม่ธรรมดาและมีทรัพย์สินมาก ขุนนางข้าราชการที่เรืองอำนาจ กระทั่งสุภาพสตรีในพระราชวังเองก็แห่กันชิงมัน ส่วนราคาก็หนึ่งร้อยตำลึงเงินต่อหนึ่งขวดเจ้าค่ะ”

ทันใดนั้นเบื้องล่างก็ฮือฮากันใหญ่ ไม่ต้องพูดถึงว่ากลิ่นหอมของน้ำหอมล้ำค่านี้มีเสน่ห์มากเพียงใด เพียงแค่คุณภาพของขวดแก้วก็เป็นของที่หาดูได้ยากมากแล้ว!

“หนึ่งขวดแค่หนึ่งร้อยตำลึงงั้นรึ คุ้มค่าเกินไปแล้ว!”

“ของดีมากขนาดนี้ ขายหนึ่งพันตำลึงยังคุ้มเลย!”

ซูปั้นเฉินคำนวณในใจอีกครั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องราคาน้ำหอมเลย แค่กลิ่นหอมอันเย้ายวนที่มีเสน่ห์นี้ หากสามารถครอบครองไว้ได้แล้วให้กลายเป็นเครื่องบรรณาการมอบให้น้องสาวผู้เป็นพระสนมของเขาใช้ ก็ยิ่งทำให้ตำแหน่งของน้องสาวมั่นคงยิ่งขึ้น!

เขายิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้นแล้วถามขึ้นทันทีว่า “บอกมาเลยดีกว่าว่าสิทธิ์ในการจำหน่ายน้ำหอมนั้นเท่าไร!”

จ้าวจือหย่าพูดอย่างใจกว้างว่า “ทุกท่านเตรียมเสนอราคานะเจ้าคะ ราคาเริ่มต้นของน้ำหอมก็คือ......”

ทุกคนมีสีหน้าที่แทบจะรอไม่ไหวแล้ว จ้าวจือหย่าจงใจพูดช้าๆเพื่อให้ทุกคนตื่นเต้นกันจนถึงขีดสุด!

“ราคาเริ่มต้นคือหนึ่งพันตำลึงเงินเจ้าค่ะ!”