องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 248

ทุกคนต่างรีบหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา อันที่จริง ในใจของพวกเขาอ๋องเหยียนเป็นเชื้อพระวงศ์ที่ฉลาดและมีเมตตา เป็นคนมีคุณธรรม คิดถึงประชาชน

แม้ว่าวันนี้อ๋องเหยียนจะไม่เชิญพวกเขามาทานข้าว แต่พวกเขาก็ยินดีรับใช้อย่างสุดหัวใจ ตราบใดที่อ๋องเหยียนมีรับสั่งให้พวกเขา พวกเขาไม่ลังเลที่จะบุกน้ำลุยไฟ

ทุกคนต่างคุกเข่าลงพร้อมกันอีกครั้ง

“อ๋องเหยียนไม่ต้องกังวลพ่ะย่ะค่ะ พวกข้ายินดีรับใช้และทำงานเพื่ออ๋องเหยียน!”

ฉินเหยียนรู้สึกประทับใจและมองพวกเขาเหล่านั้น

“ทุกคนลุกขึ้นมาเถิด พวกเรามีเวลาไม่มาก อีกทั้งยังมีงานหนักรอเราอยู่ จือหย่า เจ้าพาพวกเขาไปที่หมู่บ้านซิ่งฮวาเพื่อเข้าฝึกฝน คนที่ผ่านการทดสอบข้าจะเป็นคนจัดการหน้าที่ให้เขาเอง”

“รับทราบเจ้าค่ะ!”

หลังจากที่ข้าวจือหย่าตอบรับ นางก็พาทุกคนไปที่หมู่บ่านซิ่งฮวา

สือเหล่ยเองคิดจะใช้โอกาสนี้เดินออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ แต่เสียงของฉินเหยียนกลับดังขึ้นจากด้านหลังเขา

“สือเหล่ย! เจ้าหยุดก่อน ข้ายังไม่ให้เจ้าไป!”

สือเหล่ยหยุดทันที รู้สึกว่าขนแขนบนร่างกายต่างลุกชันขึ้นมา เขาคิดในใจทันที เขาไม่ได้พูดจาไม่ดีกับอ๋องเหยียนไปใช่หรือไม่?

ฉินเหยียนยังคงยิ้มและพูดว่า

“มานี่สิ มานั่งข้างๆ ข้า!”

สือเหล่ยเองก็ไม่กล้าขัดขืน เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยตัวสั่นเทา คุกเข่าลงต่อหน้าฉินเหยียน ก้มศีรษะแล้วพูดว่า

“ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยไม่รู้ว่าท่านคืออ๋องเหยียน เมื่อครู่ข้าปฏิบัติตัวกับท่านอย่างไร้มารยาท มีความผิดมากมาย อีกทั้งทำให้อ๋องเหยียนขุ่นเคืองใจ ได้โปรดทรงยกโทษให้กระหม่อมด้วยขอรับ!”

คำพูดที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ไม่มีประโยชน์อันใดเลย เขาไม่คาดคิดว่าครั้งแรกที่ได้เจออ๋องเหยียนจะนำไปสู่ความผิดพลาดเช่นนี้ ทำให้เขาเสียใจมาก

ฉินเหยียนรีบพยุงเขาให้ขึ้นนั่งบนเบาะสานและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า

“คนไม่รู้ไม่ผิด ไม่ต้องเกรงใจข้า พวกเราเป็ฯเหมือนพี่น้อง มาดื่มและนั่งคุยกันเถอะ”

จากนั้นเขาก็ยื่นแก้วเหล้าให้สือเหล่ย

สือเหล่ยหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา ฉินเหยียนชนแก้วกับเขา ทำให้พอคลายความกังวลในใจเขาไปได้บ้าง

“ข้าน้อยที่ต่ำต้อยไม่คาดคิดว่า สงครามในครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ทหารเลยแม้แต่คนเดียว ปฏิบัติกับประชาชนอย่างเท่าเทียม ข้าน้อยขอชื่นชมขอรับ”

ฉินเหยียนโยกมือแล้วยิ้ม

“ด้วยตำแหน่งของข้าและหน้าที่ของข้า ข้าไม่อยากเห็นประชาชนต่างอาณาจักรต้องลำบากและเดือดร้อนจากสงคราม”

หัวข้อสนทนาได้เปลี่ยนไป เขาเป็นฝ่ายถามสือเหล่ยกลับว่า

“เรื่องข้า เจ้าคงเคยได้ยินมาบ้างแล้ว เจ้าพูดกับข้าหน่อยสิว่าทำไมเจ้าถึงอยากเข้าร่วมกองทัพ?”

คำถามของฉินเหยียนทำให้ความทรงจำในวัยเด็กของเขาหวนกลับมาทันที