องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 254

ฉินเหยียนไม่ได้สนใจคำขู่ของหยางจิ่นซิ่วเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวไปข้างหน้าและยกปลายหอกขึ้น

“หากเจ้าอยากฆ่าข้า เจ้าคงฆ่าไปนานแล้ว เหตุใดถึงต้องรอให้ถึงวันนี้เล่า”

หยางจิ่นซิ่ววางหอกลงอย่างประหม่า และก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความกลัว

“เจ้ามันคนชั่ว กลับกลอก คนเลว”

นางพูดไปหน้ายิ่งแดง คิดอยากจะหันหลังวิ่งหนีไป แต่ในวินาทีถัดมา

ฉินเหยียนก้าวไปข้างหน้าจับไหล่นางเอาไว้

“ด่าว่าข้าอีกแล้ว ข้าเป็นคนชั่วหรือ ข้าเป็นคนเลวอย่างนั้นหรือ เจ้าพูดเป็นแค่สองคำนี้หรืออย่างไร?”

“เจ้า!”

อย่างไรก็ตามหยางจิ่นซิ่วก็เป็นหญิงสาววัยเกือบยี่สิบที่ยังไม่ได้แต่งงาน เมื่อถูกพูดจาเช่นนี้นางจึงหน้าแดงก่ำด้วยความเขินและโกรธ

“หน้าไม่อาย! หากเจ้ายังกล้าหยาบคายต่อหน้าข้าอีก ข้าฆ่าเจ้าแน่!”

หยางจิ่นซิ่วยกหอกเงินขึ้นมา ปลายหอกอยู่ใกล้คอของฉินเหยียนมากขึ้น

ฉินเหยียนไม่สนใจคำขู่ของนาง พูดอย่างไม่แยแสว่า

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้? เมื่อวานตอนดื่มเหล้าพวกเราสนิทสนมกันมากไม่ใช่หรือ? ไม่เห็นว่าเจ้าจะมีท่าทีเช่นนี้เลย!”

“หุบปากของเจ้าเสีย! ข้าจะฆ่าเจ้า! ดูกันว่าเจ้าจะทำเช่นไร!”

นางยืดตัวขึ้น หอกเงินในมือที่สว่างวาบจ่อไปที่คอของฉินเหยียน

ฉินเหยียนหลบและพูดด้วยความตกใจว่า

“โอ้ เจ้าจริงจังหรือนี่?”

หยางจิ่นซิ่วถอนหอกสีเงินออก เปลี่ยนท่าทีและพูดอย่างเย็นชา

“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว ถ้าเจ้ายังกล้าเล่นลูกไม้กับข้าอีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่!”

นางก้มลงปัดเศษหินดินทรายไปทางฉินเหยียน

ฉินเหยียนเองก็กระโดดขึ้นและคุกเข่าลงกับพื้นเหยียบไปที่หอกของหยางจิ่นซิ่วอย่างมั่นคง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“เจ้าอยากสู้กับข้า ข้าจะสู้เป็นเพื่อนเจ้าเอง แต่ที่นี่ไม่เหมาะแก่การสู้ เอาเป็นว่าพวกเราออกไปนอกเมืองและสู้สักสามร้อยเพลง ให้รู้กันไปเลยว่าใครกันแน่ที่แข็งแกร่ง!”

“หากฝ่ายใดยอมแพ้ก่อน ต้องทำตามคำขอของอีกฝ่าย เจ้ากล้ารับคำท้าหรือไม่?”

หยางจิ่นซิ่วสะบัดมือของนาง หยิบหอกเงินขึ้นและพูดว่า

“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสู้สามร้อยเพลงหรอก เจ้ารอดชีวติจากสิบกระบวนท่าของข้าได้ ข้าจะทำตามคำขอของเจ้า!”

ฉินเหยียนยิ้มชั่วร้าย

“ได้ ไปเปลี่ยนเป็นชุดเกราะแล้วไปรวมตัวกันที่นอกเมือง ถ้าเจ้าไม่มาก็ถือว่าเจ้าเป็นแค่ลูกหมาก็แล้วกัน!”

หยางจิ่นซิ่วตะคอกอย่างเย็นชา

“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่มีวันทิ้งโอกาสที่หายากเช่นนี้ไปแน่นอน ข้าไม่มีทางยอมแพ้ หากข้าไม่จัดการเจ้า อย่าหาว่าข้าใจจืดใจดำที่ทุบตีเจ้าจนต้องรอขอชีวิต!”

หลังจากพูดเช่นนั้น นางก็หยิบหอกขึ้น หันหลังกลับไป

ฉินเหยียนที่มีท่าทีราวกับว่าแผนชั่วร้ายของเขาได้บรรลุผลสำเร็จแล้ว ยืนมองหยางจิ่นซิ่วเดินจากไปจนลับสายตาไป!

องครักษ์เงาปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ด้านหลังฉินเหยียน และรายงานด้วยท่าทีเป็นกังวล

“อ๋องเหยียน อย่าทรงประเมินความสามารถของหยางจิ่นซิ่วต่ำไปเลยขอรับ หรือว่าให้ข้าน้อยแอบจัดการนางอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ท่านต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน?”

ฉินเหยียนมองไปที่องครักษ์เงาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“ในสายตาของเจ้า ข้าไร้ความสามารถเช่นนั้นเลยหรือ แค่นางคิดอยากจะทำร้ายข้า เป็นเพราะพวกเจ้ากังวลเรื่องนางมากเกินไป หรือว่าเป็นข้าเองที่คิดน้อยเกินไป?”

“เอ่อ เรื่องนี้ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“พวกเจ้าฟังให้ดี วันนี้ไม่ต้องมีใครตามข้า มีธุระอะไรก็ไปทำเสียเถอะ อย่ามาเสียเวลากับข้าที่ต้องออกไปกับหญิงสาวเลย!”