องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 256

ฝนตกหนัก ทั้งฟ้าแลบและฟ้าร้อง

ภายในศาลเจ้าที่ผุพังมีไฟส่องสว่างและควันอ่อนๆ เลยขึ้นมา

หยางจิ่นซิ่วให้ขอนไม้เป็นราวตากผ้า แขวนชุดเกราะและเสื้อคลุมผ้าไหมสีแดงที่เปียกชุ่ม ในขณะที่ต่างคนต่างยุ่งกับเรื่องของตัวเอง ทั้งสองจึงต่างกันคนละมุม

บรรยากาศเงียบสงบอย่างน่าประหลาด หยางจิ่นซิ่วนั่งอยู่ข้างกองไฟและยื่นมือออกไปอังกองไฟ แต่สายตาของนางเต็มไปด้วยความระมัดระวังตัว จับจ้องฉินเหยียนทุกฝีก้าว

ฉินเหยียนวางฟืนแห้งจำนวนหนึ่งลงแล้วโยนเข้าไปในกองไฟทีละแท่ง ทำให้เกิดเสียงไม้แตกตัวดังขึ้น

ด้วยความร้อนจากกองไฟ อุณหภูมิในศาลเจ้านั้นเพิ่มสูงขึ้น

“อุ่นขึ้นแล้วใช่หรือไม่?”

ทันใดนั้นฉินเหยียนถามหยางจิ่นซิ่ว ทำให้นางตกใจ รีบมองไปทางฉินเหยียนด้วยสายตาตื่นตระหนก

“ว่าอย่างไรดีเล่า ข้าและท่านพ่อเดินทัพไปทั่วทุกสารทิศ ก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน”

ทันใดนั้นฉินเหยียนเปิดเสื้อคลุมผ้าไหมสีแดงออก และถามอยางสงสัย

“ตอนนี้ก็ว่างอยู่ ไม่สู้เจ้าลองเล่าให้ข้าฟังสิว่าเจ้าเดินทัพไปทั่วทุกสารทิศเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยางจิ่นซิ่วไม่กล้ามองหน้าฉินเหยียน นางนั่งลงบนพื้น เอามือทั้งสองกอดขาเอาไว้ แล้วเบือนหน้าหนีไม่สบตาเขา

“ไม่มีอะไรมากนักหรอก มีแต่เรื่องฆ่าแกงกันทั้งนั้น”

ไม่ใช่เรื่องยากที่จะบอกว่า มีความสับสนในน้ำเสียงของหยางจิ่นซิ่ว

ฉินเหยียนยังคงพยายามทำลายกำแพงในใจต่อไป เข้าไปนั่งยองๆ ใกล้ๆ หยางจิ่นซิ่ว ยื่นมือออกไปอังกองไฟ

หยางจิ่นซิ่วหน้าแดง ไม่รู้ว่าแดงเพราะแสงไฟจากกองไฟหรือเพราะความเขินอาย ใจของนางเต้นแรง

ฉินเหยียนพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึก

“คงจะดีไม่น้อยถ้าใต้หล้านี้มีแต่ความสงบสุข ไม่มีสงคราม ตัวข้านั้นเคารพเหล่าวีรบุรุษ แน่นอนว่าสามารถเป็นเพื่อนกับเจ้าและพ่อของเจ้าได้แน่นอน จะไม่มีวันจบลงอย่าง... ช่างเถอะ ไม่พูดแล้ว”

หลังจากพูดเช่นนี้ เขาก้เลิกนั่งยอง และนั่งลงไปกับพื้นข้างๆ หยางจิ่นซิ่ว

หยางจิ่นซิ่วมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ชัดเจนต่อการเคลื่อนไหวเช่นนี้ นางขยับไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

“เจ้ามันคนนิสัยไม่ดี พูดเป็น แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็เป็นศัตรูกัน ดังนั้นเจ้าช่วยเลิกทำลายความตั้งของข้าให้น้อยลงหน่อย! ข้าและเจ้าไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้”

ฉินเหยียนก็พยายามมากกว่าเดิม

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแต่ละคนมิใช่หรือ แค่ดูว่าเจ้าคิดหรือไม่คิด จ้าวจีเอ๋อร์เองก็เต็มใจยอมรับข้าแล้วมิใช่หรือ”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้วและพูดว่า

“เจ้ายังกล้าพูดถึงองค์หญิงสาม องค์หญิงสามยอมรับเจ้าอย่างสุดหัวใจ แต่เจ้าล่ะ? มีหญิงรายล้อมมากมาย แต่เจ้าก็ยังคงทำตัวเสเพล เจ้าเอาองค์หญิงสามของข้าไปวางไว้ที่ไหนกัน?”

ฉินเหยียนยิ้มยกมุมปากเล็กน้อย เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้หยางจิ่นซิ่ว พูดว่า

“ได้ยินที่เจ้าพูดแล้ว เหตุใดข้าถึงรู้สึกเหมือนว่าเจ้ากำลังหึงอยู่?”

หยางจิ่นซิ่วแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า