องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 265

หลี่กวงเดินไปที่ประตูเมืองด้วยความประหลาดใจ

ทหารที่เฝ้าประตูเมืองตามปกติ

“เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่เมืองใหม่นี้?”

หลี่กวงเชิดหน้าขึ้น และถือเหรียญตราสัญลักษณ์ขึ้นมา

“บังอาจนัก ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาท เจอข้าแล้วยังไม่คุกเข่าลงอีก!”

ทหารป้องกันเมืองขมวดคิ้ว มองเหรียญตราสัญลักษณ์ในมือ เมื่อยืนยันแล้วว่าเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ จึงประสานมือและพูดอย่างเคารพว่า

“ยินดีที่ได้พบเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหลี่ ท่านต้องมาที่เมืองใกม่เป็นครั้งแรก อาจจะยังไม่ทราบกฎของเมืองนี้ อ๋องเหยียนมีรับสั่งว่าในเมืองใหม่นี้ไม่จำเป็นต้องมีการคุกเข่าเมื่อเจอกันขอรับ”

ใครจะไปรู้ว่าหลี่กวงจะตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

“ไร้สาระ!”

ชี้หน้าทหารรักษาประตู แล้วพูดอย่างหยิ่งยโสว่า

“เจ้าก็แค่สุนัขเฝ้าประตู กล้าดีอย่างไรไม่คุกเข่าลงเมื่อพบข้า ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วกระมัง!”

เดิมทีทหารรักษาประตูไม่ได้อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่คำพูดของเจ้าหน้าทีท้องถิ่นหลี่นั้นเกินกว่าจะรับฟังได้ ทำให้สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ตอบโต้กลับในทันที

“ขนาดพบอ๋องเหยียนข้าน้อยยังไม่จำเป็นต้องคุกเข่า ท่านเป็นแค่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่มาดูแลยุ้งฉาง เหตุใดข้าถึงต้องคุกเข่าให้หรือ?”

หลี่กวงไม่คิดว่าทหารเฝ้าประตูเมืองจะฝีปากกล้าเช่นนี้ เขาตบหน้าอีกฝ่ายอย่างอวดดี

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาเถียงข้ากลับ บังอาจนักนะ!”

“มัวแต่ยืนบื้อทำไมอยู่ เขากล้าทำเช่นนี้กับข้า ไม่เคารพข้า ข้าต้องลงมือสั่งสอนถึงจะถูก!”

“รับทราบ!”

บรรดาเด็กรับชายที่ติดตามหลี่กวงรีบรุดไปด้านหน้า

“พวกเจ้าทำอะไร ข้าปฏิบัติตามกฎ การทำร้ายคนอื่นในเมืองใหม่เป็นเรื่องผิดกฎหมาย!”

ในตอนแรกฝ่ายทหารป้องกันเมืองสามารถตอบโต้อีกฝ่ายได้สองสามครั้ง แต่หมัดของพวกเขาไม่อาจสู้เท้าของอีกฝ่ายที่รุมเข้ามาเตะได้ ในไม่ช้าพวกเขาถูกคนของหลี่กวงผลักลงพื้นและเตะอย่างบ้าคลั่ง

หลี่กวงยืนมองและคอยสั่ง

“ตีให้หนัก เอาให้หนัก เอาให้ตาย! ข้าจะดูว่าใครจะกล้าปากดีกับข้าอีก!”

เมื่อทหารที่กำลังเดินปฏิบัติหน้าที่อยู่เข้ามาเห็น พวกเขาจึงรีบเข้าไปห้าม หลี่กวงตะโกนว่าทันที

“ใครกล้าเข้ามาห้าม จะถูกข้าทุบตีมิใช่น้อย!”

เด็กรับใช้ชายยิ่งลงมือหนักมากกว่าเดิม

ผ่านไปครู่หนึ่ง ทหารรักษาประตูเมืองถูกทุบตีจนไม่ได้สติ เสื้อผ้าขาดวิ่น เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำ ร้องคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

หลี่กวงมองไปที่หทารรักษาประตูเมืองที่ร้องคร่ำครวญอย่างเย็นช้า

“เอาล่ะ อย่าปล่อยให้ขยะพวกนี้ทำให้งานสำคัญของเราต้องล่าช้า ไปที่ยุ้งฉางกัน!”

พูดจบ ก็เดินเชิดหน้าจากไปอย่างหยิ่งผยอง

ทิ้งทหารที่รักษาประตูเมืองที่นอนอย่างคนใกล้ตาย ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด และได้จากไปพร้อบกับหลี่กวงที่เดินไป

...

ยุ้งฉางเจียยวี่