องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 274

หลังจากรับราชโองการแล้วฉินเหยียนก็สั่งให้จ้าวจือหย่านำตราประทับของด่านถงกวานออกมาและมอบให้ขันทีผู้ดูแลกิจการพระราชวัง นอกจากนี้ยังส่งเขาไปที่ห้องโถงด้านข้างของจวนเจ้าเมืองเพื่อดูแลเขาอีกด้วย

หลังจากจัดเตรียมทุกอย่างให้ขันทีผู้ดูแลกิจการพระราชวังแล้วฉินเหยียนจึงส่งหลิ่วเชียนเชียนและคนอื่นๆโดยยืนเอามือไพล่หลังอยู่บนกำแพงเมืองและมองดูจนกระทั่งร่างของพวกนางลับตาไป

สีหน้าของฉินเหยียนดูไม่ออกว่ามีความรู้สึกอย่างไร เขาเรียกต้าหย่งมาและกำชับว่า

"เรียกทั้งสามกองทัพมารวมตัวกันที่เวิ่งเฉิง ข้าจะสอนเรื่องการทหาร"

"พะยะค่ะ!"

ต้าหย่งประสานมือแล้วรีบเรียกทั้งสามกองทัพทันที

เมื่อเหล่าทหารได้รับคำสั่งก็มิกล้าหย่อนยาน ใช้เวลาเพียงชั่วครู่พวกเขาก็มารวมตัวกันในเวิ่งเฉิง

ฉินเหยียนกวาดตามองไปที่เหล่าทหารชั้นยอดที่อยู่เบื้องล่างกำแพง ซึ่งแต่ละคนมีความแข็งแกร่งราวกับหิน องอาจกล้าหาญ เชิดศีรษะพร้อมยืดอกสูง และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า

"พวกเจ้าติดตามข้าและต่อสู้ในสนามรบด้วยกันมาระยะหนึ่งแล้ว พวกเจ้าคิดว่าผลประโยน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการชนะการต่อสู้ทุกครั้งคืออะไร?"

เหล่าทหารคิดอยู่ครู่หนึ่ง และมีคนในกลุ่มตะโกนว่า

"ขอเพียงติดตามอ๋องเหยียนก็จะสามารถชนะศึกได้!"

ก้อนหินหนึ่งก้อนก่อคลื่นนับพัน เหล่าทหารต่างก็พูดพร้อมกันว่า

"ถูกต้อง! ติดตามอ๋องเหยียนชนะศึกสงคราม!"

เมื่อนึกถึงสงครามหลายครั้งกับอาณาจักรจ้าว ล้วนเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องของอ๋องเหยียนที่นำไปสู่ชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ในการรบแต่ละครั้ง ดังนั้นเหล่าทหารจึงยึดมั่นว่าตราบใดที่อ๋องเหยียนเป็นผู้นำในการรบพวกเขาจะต้องสามารถชนะศึกอย่างแน่นอน

ฉินเหยียนมองไปที่เหล่าทหารที่กระตือรือร้น และกล่าวอย่างจริงจังว่า

"แล้วพวกเจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าหากข้าไม่บัญชาการพวกเจ้าจะสามารถรบชนะด้วยตัวเองได้หรือไม่?"

"นี่...."

เหล่าทหารมองหน้ากันด้วยความสับสน หากพวกเขาต้องการชนะการรบด้วยตนเองโดยไม่ฟังคำชี้แนะจากอ๋องเหยียน พวกเขาจะไม่มีวันชนะโดยไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่คนเดียวอย่างแน่นอน

ฉินเหยียนกล่าวต่อว่า

"ในฐานะทหาร ไม่ว่าเจ้าจะต้องเผชิญสถานการณ์เช่นใดในเวลาใดก็ตาม พวกเจ้าล้วนต้องมีความสามารถในการต่อสู้ ด้วยตนเองแม้ว่าข้าจะไม่ได้บัญชาการอยู่ในสนามรบ"

"วันนี้ข้าจะถ่ายทอดกลยุทธ์ทางการทหารให้แก่พวกเจ้าเพื่อสอนให้พวกเจ้ามีทักษะการรบที่สามารถคว้าชัยชนะนับพันลี้!"

หลังจากนั้นฉินเหยียนก็กล่าวตำราพิชัยสงครามของซุนวูขึ้นมา

"อันการทหาร คือเรื่องใหญ่ของชาติ คือจุดเป็นจุดตาย คือทางดับรอด มิอาจไม่พิเคราะห์"

"หนึ่งกฎศีลธรรม สองสวรรค์ สามโลก สี่ผู้บังคับบัญชา ห้าวิธีการและวินัย"

"หากศัตรูโลภจงใช้กำไรเพื่อล่อลวง หากศัตรูสับสนจงถือโอกาสโจมตีเขา หากศัตรูแข็งแกร่งจงระมัดระวังเขา หากศัตรูมีกำลังจงหลีกเลี่ยงคมแหลมของเขา หากศัตรูเป็นคนหนุนหันพลันแล่นจงพยายามหลอกล่อเขาให้เสียสติ หากศัตรูระมัดระวังเราต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเขาและทำให้เขาขาดความระมัดระวัง เมื่อศัตรูสบายใจเราก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อเอาใจเขาและพยายามรังควานเขาให้เหนื่อยหน่าย หากศัตรูที่รวมเป็นหนึ่งเราต้องพยายามทำให้เขาแตกแยก ฉวยโอกาสจู่โจมในยามที่ศัตรูไม่ทันระวังตัว"

"สิ่งที่ข้าได้สอนในวันนี้คือหนทางไปสู่ชัยชนะของนักรบ หากพวกเจ้าจำได้ขึ้นใจ เรียนรู้ และนำไปใช้จะต้องชนะอย่างแน่นอน!"

เหล่าทหารตั้งใจฟังและตอบเสียงดังว่า

"ข้าน้อยจะจดจำไว้พะยะค่ะ!"

ลูกชายใหญ่และไท่ฟู่ต่างกล่าวว่าเวิ่งเฉิงมีประโยชน์อย่างมาก เช่นนั้นเขาจึงมิอาจเพิกเฉยจึงรีบออกคำสั่งว่า

"เช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าทั้งสองคนกล่าว ร่างราชโองการเพิกถอนอำนาจในการปกครองเวิ่งเฉิงของเขาและส่งไปยังชายแดนเพื่อถ่ายทอดราชโองการ!"

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักต่างก็คุกเข่าลงบนพื้นพลางประสานมือ และกล่าวว่า

"ฝ่าบาททรงพระปรีชา!"

.........

ภายในเวิ่งเฉิง

ตราบใดที่ฉินเหยียนมีเวลาเขาจะสอนตำราพิชัยสงครามของซุนวู สามสิบหกกลยุทธ์ และกลยุทธ์อื่นๆในการโจมตีด้วยกำลังทหารให้แก่เหล่าทหาร

หลังจากเหล่าทหารได้ฟังแล้วก็รู้สึกตกใจมาก กลยุทธ์ทางทหารเหล่านี้เป็นกลยุทธ์ที่พวกเขาไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน

ฟังคำแนะนำของเขายังดีกว่าอ่านหนังสือเป็นเวลาสิบปี

หลังจากการถ่ายทอดอย่างเอาใจใส่ของอ๋องเหยียนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เหล่าทหารต่างก็รู้สึกว่าพวกเขามีความก้าวหน้าในด้านกลยุทธ์ทางการศึกเป็นอย่างมาก

การผสมผสานกลยุทธ์ในการรบเข้ากับการต่อสู้จริงจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่น่าประหลาดใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฉินเหยียนสั่งสอนและวางแผนการโจมตีทางทหารจนสามารถยึดเมืองได้โดยไม่มีการนองเลือด ทำให้เหล่าทหารเกิดแรงบันดาลใจ

และยังสามารถมุ่งความสนใจไปที่การศึกษากลยุทธ์ทางการรบได้ อย่างไรเสียยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องเรียนรู้!

ในขณะที่เหล่าทหารกำลังฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ พระราชโองการที่ให้เพิกถอนอำนาจในการปกครองเวิ่งเฉิงก็มาถึงอย่างฉับพลัน