องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 296

ข่าวด่วนได้ถูกส่งต่อไปเป็นทอดๆ และในที่สุดก็ส่งไปถึงมือของจ้าวอี้ บิดาของจ้าวจือหย่า

เมื่อเขาเห็นเนื้อหาในจดหมายที่ว่าบุตรีของเขาอาจถูกจองจำ บิดาชราก็ตัวสั่นแล้วรีบเขียนจดหมายฉบับหนึ่งทันที จากนั้นจึงให้ม้าเร็วแปดร้อยลี้ส่งไปยังเหล่าผู้ตรวจตราแห่งต้าฉินอย่างเร็วที่สุด

ในจดหมายเขียนว่า

ผู้เรียบเรียงและผู้ตรวจตราไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก บ้านมีกฎบ้านเมืองมีกฎหมาย นี่เป็นการกระทำที่ก้าวก่ายอำนาจหน้าที่ของผู้อื่น และเป็นเรื่องไร้สาระที่สุดในใต้หล้า

เมื่อผู้ตรวจตราเห็นจดหมายฉบับนี้ โปรดพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องชื่อเสียงของบุตรีของข้า ช่วยนางออกจากคุกและส่งนางกลับไปยังหอประวัติศาสตร์ ผู้เป็นบิดาจะสอบถามต่อหน้า

หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ จึงส่งไปยังเมืองหลวงของอาณาจักรฉินในนามของหอประวัติศาสตร์

..........

ณ จงเหรินฝู่แห่งต้าฉิน

เนื่องจากจ้าวจือหย่าถูกจับทำให้ความรื่นเริงในการร่ำสุราต้องหยุดชะงักลง

ฉินเหยียนยังนับว่าสงบนิ่งราวกับภูเขาที่ไม่หวั่นไหว เขาหลับตาลงพักผ่อนพลางวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียและคิดถึงวิธีการที่เขาพอจะสามารถทำได้

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่และจ้าวจีเอ๋อร์ต่างก็วิตกกังวลและเดินวนไปมา และเขายังคงพูดไม่หยุด

"นี่จะทำอย่างไรกันดี ตกอยู่ในเงื้อมือของไท่ฟู่ จะต้องมีจุดจบที่ไม่ดีอย่างแน่นอน"

"เสด็จพี่สิบสี่ ไม่มีอะไรที่เจ้าทำไม่ได้ คิดหาทางหน่อยเถอะ"

"เจ้าจะยังนั่งเฉยๆอยู่ได้อย่างไรในเมื่อการที่ผู้หญิงของเจ้าต้องพบเจอกับความยากลำบากเช่นนี้ก็เพราะเจ้า"

คำพูดนี้กระตุ้นฉินเหยียน จากนั้นเขาจึงตัดสินใจทุ่มสุดตัวและใช้ทุกวิถีทางเพื่อช่วยชีวิตจ้าวจือหย่า

"ใครก็ได้!"

ทันทีที่ฉินเหยียนออกคำสั่งหลังจากนั้นไม่นานชายคนหนึ่งก็กระโดดลงมาจากคานเพดาน ทำให้องค์ชายเจ็ดสะดุ้ง เขามองไปที่เพดานห้อง และมองไปที่ชายชุดดำพลางสงสัยว่าเขามาเมื่อใดกัน?

ชายชุดดำคุกเข่าลงข้างหนึ่งพลางประสานมือทำความเคารพ

"ต้าหย่ง หัวหน้าองครักษ์เงา ถวายบังคมอ๋องเหยียนพะยะค่ะ!"

ตั้งแต่ฉินเหยียนถูกคุมตัวมายังเมืองหลวงต้าหย่งก็เป็นผู้นำเหล่าองครักษ์เงาที่อยู่ในที่ลับและแอบคุ้มครองความปลอดภัยของฉินเหยียน

ฉินเหยียนกล่าวอย่างจริงจังว่า

"เปลี่ยนแผน รีบส่งจดหมายในเวลากลางคืนเพื่อติดต่อกับผู้ตรวจตราทั้งหมด ขอให้พวกเขาพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อช่วยชีวิตของจ้าวจือหย่า!"

"พะยะค่ะ!"

ต้าหย่งประสานมือรับคำสั่ง จากนั้นจึงหายตัวไปในความมืด

คืนนี้มืดมิดและมีลมแรง และจะเป็นคืนที่ยากจะข่มตาหลับคืนหนึ่ง

ทั่วทั้งเมืองหลวงของอาณาจักรฉินต่างก็เกิดการเคลื่อนไหวอย่างลับๆ

เกือบจะในเวลาเดียวกัน ภายในที่พำนักของเจ้าหน้าที่ผู้ตรวจตราทั้งหมดล้วนได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง

เจ้าหน้าที่ที่หลับใหลต่างก็ถูกปลุกด้วยเสียงเสียงหนึ่ง ทันใดนั้นพวกเขาก็พบจดหมายอยู่ข้างเตียง เมื่อเปิดออกต่างก็ขมวดคิ้วและมิอาจจะนอนหลับต่อได้จึงลุกขึ้นเขียนฎีกาทั้งคืน เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมแทนจ้าวจือหย่า

เสียงที่พูดนี้ไม่ดังไม่เบา แต่เมื่อพูดในท้องพระโรงที่เงียบสงบก็สามารถทำให้คนหูหนวกได้ยิน

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกมาเหล่าขุนนางในท้องพระโรงต่างก็หันไปมองผู้ตรวจตรา

ดีนักนะ ไม่เห็นก็ไม่รู้ว่าผู้ตรวจตราหลายสิบคนแต่ละคนล้วนถือพู่กันและกระดาษบันทึกคำพูดและการกระทำของทุกคนในท้องพระโรงตลอดเวลาโดยไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

"บังอาจ ใครใช้ให้เจ้าพูดเรื่องไร้สาระในท้องพระโรง ใครก็ได้ มาเอาตัวออกไปจากที่นี่!"

เมื่อองค์ชายแปดเห็นพระมารดาตกเป็นเป้าจึงออกคำสั่งไล่ผู้ที่พูดให้ออกไปจากท้องพระโรง

แต่หลังจากนั้นผู้ตรวจตราหลายสิบคนต่างก็บันทึกพร้อมกันพลางพูดออกมาว่า

"องค์ชายแปดที่กำกับดูแลหยิ่งผยองและไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ขับไล่ผู้ตรวจตรา ถือเป็นการขัดต่อจริยธรรมของราชสำนัก ทำให้ราชสำนักของต้าฉินเป็นของคนเพียงคนเดียว"

"พวกเจ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหล!"

องค์ชายแปดตื่นตระหนก และตะโกนด้วยความโกรธ

แต่แล้วก็ถูกฮองเฮาตำหนิอย่างแรง

"อู่เอ๋อร์ หุบปาก!"

เมื่อพระมารดาดุองค์ชายแปดฉินอู่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหุบปาก

หลังจากรู้จุดประสงค์ของฮองเฮาแล้ว ไท่ฟู่ก็ค่อยๆเดินออกมาจากแถวอย่างช้าๆ จากนั้นจึงประสานมือให้กับเหล่าผู้ตรวจตราและกล่าวด้วยความเคารพว่า

"ผู้ตรวจตราราชการแผ่นดินทุกท่าน ฮ่องเต้ฉินทรงประชวรหนัก คำพูดที่บิดเบือนเช่นนี้ของพวกท่าน หรือว่าพวกท่านจะสมมรู้ร่วมคิดกับฉินเหยียนก่อกบฏ!"