องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 298

เรือนจำหลวง อาณาจักรฉิน

ในเวลานี้ จ้าวจือหย่าถูกขึงไว้กับเสา บนร่างกายมีรอยบาดผลและรอยเลือดไหลซึมลงมา

บรรดาเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราที่เข้าออกคุกไปมา เมื่อเห็นรอยแลผบนร่างกายจ้าวจือหย่า พวกเขาโกรธมากจนหน้าซีด

ในใจบรรดาเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราต่างตกใจ ความโกรธปะทุขึ้นอยู่ในอก

“ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย นางถูกทุบตีถึงขนาดนี้แล้ว ไท่ฟู่ยังจะกล้าพูดว่าเขาแค่ถามคำถามทั่วไป!”

“บันทึกลงไป อย่าให้พลาดแม้แต่อย่างเดียว บันทึกลงไปให้หมด!”

จ้าวจือหย่าเงยหน้าขึ้นมองอย่างหมดแรง เห็นว่าบรรดาเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราแค้นใจแทนนาง นางจึงพูดออกมาเบาๆ ว่า

“รบ รบกวนพวกท่านแล้ว ที่มาหาข้าในสถานที่สกปรกแห่งนี้ จือหย่า ขอบคุณพวกท่านมาก...”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราคนหนึ่งขมวดคิ้วและพูดอย่างเศร้าโศก

“เหตุใดพวกเขาถึงทำเช่นนี้กับท่าน?”

จ้าวจือหย่ายิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า

“ไท่ฟู่ต้องการให้ข้าใส่ร้ายอ๋องเหยียนว่ามีใจเป็นอื่น ไม่ยอมเชื่อฟัง ข้าในฐานะที่เป็นผู้ตรวจตรา จะพูดโกหกเพื่อบิดเบือนความจริงนี้ได้อย่างไรกัน”

“ข้าไม่พูด พวกเขาก็เอาแต่ทรมานข้า ได้ยินว่าไท่ฟู่ต้องการกำจัดคนที่เห็นต่าง เขาจึงไม่ลังเลที่จะลงโทษข้า คิดอยากเอาชนะข้า ความโกรธในใจของเขาช่างมากเสียเหลือเกิน”

“นี่มันช่างไร้เหตุผลเสียจริง!”

“ไท่ฟู่ฉวยโอกาสจากพระอาการประชวนของฮ่องเต้ฉินเพื่อทำเรื่องผิด กระทำโดยมิชอบ ไม่เห็นแก่กฎหมายและฟ้าดิน!”

“จ้าวปั๋วซื่ออดทนก่อน พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องท่าน พวกเราจะร่วมกันเขียนจดหมายเพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้สถานศึกษาไป๋ลู่ทราบ!”

จ้าวจือหย่ามั่นใจอย่างมากว่าความชั่วไม่อาจเอาชนะความดีได้ ดังนั้นนางจึงพยายามยิ้มและขอบคุณ

“จือหย่า ขอบคุณพวกท่านทุกคน”

หลังจากที่เจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราเดินออกไป ได้มีหญิงส่งอาหารเข้ามาอีกหนึ่งคน นางเสื้อคลุมปิดหน้าปิดตา พูดขึ้นว่า

“นายท่าน อาหารและเครื่องดื่มมาถึงแล้ว รีบกินตอนยังร้อนอยู่เถิดเจ้าค่ะ”

“โอ้ วันนี้อาหารมาไวเชียว!”

ทันทีที่บรรดาผู้คุมได้ยินว่าอาหารมาถึงแล้ว พวกเขาจึงวางอาวุธและออกไปทานอาหารพร้อมกัน

หญิงที่สวมเสื้อคลุมปิดหน้าปิดตาฉวยโอกาสนี้มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังว่าไม่มีใครสนใจ และรีบไปหาจ้าวจือหย่าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นรอยแผลบนร่างกายของจ้าวจือหย่า นางรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา

“ท่านถูกทุบตีเช่นนี้ พวกคนทรยศในราชสำนักต้องการให้อ๋องเหยียนรับโทษอย่างไม่เป็นธรรม!”

จ้าวจือหย่าได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ลืมตาอย่างพร่าเลือน

“เป็นเจ้านี่เอง...”

...

จงเหรินฝู่

เหลือเพียงฉินเหยียนแค่สองคน ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้รู้สึกสงบเท่าไร เขายืนขึ้นมองไปที่หน้าต่าง มองตรงไปยังท้องฟ้า แล้วพูดว่า

“ข้าไม่รู้ว่าฝั่งสถานศึกษาไป๋ลู่นั้นจะได้รับจดหมายที่ข้าส่งไปแล้วหรือยัง”

จ้าวจีเอ๋อร์ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงพูดเดาออกมาอย่างมั่นใจ

“องค์ชาย ครั้งก่อนที่ข้าได้รับบาดเจ็บ เป็นจ้าวจือหย่าที่ให้เลือดกับข้า”

แต่ตอนนี้นางกลับต้องอยู่ในคุก ทนทุกบ์ทรมานกับการถูกทรมานที่ไร้มนุษยธรรม หัวใจของนางนั้นเจ็บปวด

ต้าซานและต้าจ้วงเองก็กังวลเช่นกัน เขารู้อยู่แก่ใจว่าสถานที่สกปรกอย่างคุกหลวงไม่ใช่ที่ใครจะเข้าไปก็ได้ แต่ในตอนนี้พวกเขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน พวกเขาทั้งวิตกกังวลและเหนื่อยล้า

หลี่ซื่อปาดน้ำตาแล้วพูดด้วยสายตาแน่วแน่

“เราจะนิ่งเฉยรอความตายอยู่อย่างนี้ไม่ได้ ยิ่งล่าช้า ผู้ดูแลจะยิ่งเป็นอันตรายมากขึ้น”

แน่นอนว่าต้าซานและต้าจ้วงเข้าใจความจริงข้อนี้เช่นกัน แต่ตอนนี้พวกเขาเองก็ไม่มีวิธีเช่นกัน

ทำได้แต่ฟังหลี่ซื่อพูดต่อ

“ให้ข้าเข้าไปในคุก ข้าจะดูแลผู้ดูแลเอง”

“อะไรนะ?”

ต้าซานและต้าจ้วงตกใจพร้อมกัน

หลี่ซื่อจ้องไปที่ทั้งสองอย่างเคร่งขรึมแล้วพูดอย่างหนักแน่น

“ต้องตบตาคนอื่น ข้าจะเข้าไปในคุกใช้วิธีลักขื่อเปลี่ยนเสา ข้าจะเปลี่ยนตัวกับผู้ดูแล ยอมถูกลงโทษแทนนาง ส่วนพวกเจ้ารีบพาตัวนางออกไปทันที”

ต้าซานและต้าจ้วงมองหน้ากันและพูดอย่างลังเล

“พี่สะใภ้ ถ้าเข้าไปแล้วอาจจะออกมาไม่ได้อีกแล้ว...”

หลี่ซื่อตอบกลับอย่างหนักแน่น

“ชีวิตนี้ของข้า ข้าขอมอบให้กับอ๋องเหยียนและผู้ดูแล ขอเพียงแค่พวกเขาทั้งสองอยู่รอดปลอยภัยจากอันตรายในครั้งนี้ มันก็คุ้มค่าที่ข้าตายแทนพวกเขาได้”

ต้าซานและต้าจ้วงเมื่อได้ยินหลี่ซื่อตอบมาเช่นนั้น ทั้งคู่ต่างน้ำตาไหล ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเขาจะทำอย่างเต็มที่เพื่อให้หลี่ซื่อทำตามวิธีลักขื่อเปลี่ยนเสาได้