องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 353

"นี่มัน...ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ!"

ณ ตำหนักหย่างซิน

ฮ่องเต้ฉินกำลังอ่านฎีกาที่ฉินเหยียนเขียน และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชม

องค์ชายใหญ่ฉินชงช่วยกล่าวสำทับว่า

"เสด็จพ่อ น้องเจ็ดบอกหม่อมฉันว่า การตั้งหอวรรณกรรมและสถานฝึกยุทธ์ก็เพื่อสอนผู้ศึกษาตามความถนัด เพื่อให้เหล่าผู้ร่ำเรียนในต้าฉินได้เรียนหนังสือ และเป็นกำลังสำคัญให้แก่ต้าฉินในภายภาคหน้าพะยะค่ะ"

"ผู้ที่เก่งด้านการเขียนและตัวอักษรก็ไปยังหอวรรณกรรม ในอนาคตพวกเขาจะได้สอบเข้ารับราชการและรับใช้ราชสำนัก"

"ผู้ที่เก่งในการใช้ดาบก็ไปยังสถานฝึกยุทธ์ ในอนาคตสามารถออกไปสังหารศัตรู ป้องกันชายแดน และปกป้องความรุ่งเรืองและสันติภาพของต้าฉิน"

ยิ่งฮ่องเต้ฉินได้ฟังก็ยิ่งมีความสุข เขาพยักหน้าและกล่าวว่า

"พูดได้ดี เจ้าพูดต่อเถิด"

องค์ชายใหญ่ฉินชงจึงกล่าวต่อว่า

"น้องเจ็ดยังบอกอีกว่าไร่นาที่ซื้อมาเหล่านี้จะกลับคืนสู่ราษฎร ซึ่งหมายความว่าเขาจะแบ่งที่ดินให้แก่ชาวประชาในท้องถิ่นเพื่อทำการเกษตร"

"แต่ละครัวเรือนจะจ่ายข้าวเพียงห้าถังเพื่อได้รับการจัดสรรที่ดินหนึ่งหมู่ ไม่ว่าที่ดินเหล่านั้นจะผลิตเสบียงได้มากเพียงใดในแต่ละปี ราชสำนักก็จะเก็บเพียงหนึ่งส่วนของผลผลิตในแต่ละปีเพื่อเป็นค่าเช่าสำหรับปีต่อไป"

"ด้วยวิธีนี้จะมีเสบียงอาหารเหลืออีกเก้าส่วน ราษฎรก็จะสามารถเลี้ยงตนเองได้และมีเสื้อผ้าอาหารอย่างเพียงพอ ชาวประชาของต้าฉินก็จะไม่ต้องทนกับความอดอยากแร้นแค้นอีกต่อไป"

"นอกจากนี้ยังหลีกเลี่ยงการเกิดเหตุการณ์ที่เหล่าตระกูลขุนนางต่างๆกักตุนเสบียง ทำให้ราษฎรไม่มีเสบียงอาหารและตกอยู่ในภาวะที่ยากลำบาก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฮ่องเต้ฉินจึงถามด้วยความสงสัยว่า

"เหล่านี้ล้วนเป็นความประสงค์ของเจ้าเจ็ดเช่นนั้นหรือ?"

องค์ชายใหญ่ฉินชงไม่กล้าพูดปดเมื่อต้องเผชิญกับคำถามของเสด็จพ่อ เขาจึงกระพริบตาและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่กระอักกระอ่วนว่า

"บางทีคงจะได้รับคำแนะนำจากน้องสิบสี่มาบ้างเล็กน้อยพะยะค่ะ....."

จากนั้นจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา และกล่าวว่า

"แต่เจ้าเจ็ดก็ทำเช่นนี้จริงๆนะพะยะค่ะ!"

ฮ่องเต้ฉินยิ้ม

"ฎีกานี้ข้าดูก็รู้แล้วว่าเป็นเจ้าสิบสี่เขียน เจ้าเจ็ดไม่ได้ปราดเปรื่องถึงเพียงนี้"

ทว่าเมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาในฐานะบิดาก็รู้สึกมีความสุขมากที่พวกเขาพี่น้องช่วยเหลือและสนับสนุนกัน

เวลานี้ราชกิจในราชสำนักยุ่งวุ่นวายและเจ้าเจ็ดก็นับว่าเป็นผู้ที่สามารถใช้ได้จริงๆ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาจึงออกคำสั่งว่า

"เจ้าเจ็ดมีน้ำใจแล้ว ถ่ายทอดราชโองการของข้า ให้พาองค์ชายเจ็ดออกจากจงเหรินฝู่ คืนตำแหน่งทางราชการ เลื่อนตำแหน่งเป็นชินหวังระดับสาม และมอบบรรดาศักดิ์อวี่ชินหวัง คอยช่วยเหลือข้าบริหารราชกิจ"

"สตรีแซ่จางภรรยาของเขามีน้ำใจไมตรีและศีลธรรมไม่ด้อยไปกว่าบุรุษ ให้แต่งตั้งเป็นพระชายาเอก และได้รับตำแหน่งเป็นเก้ามิ่งฟูเหรินขั้นที่หนึ่ง"

"ใต้เท้าจาง อดีตเจ้ากรมศาลต้าหลี่ บิดาของนาง เป็นคนซื่อสัตย์จงรักภักดี ถูกคนชั่วใส่ร้าย ร่างราชโองการคืนความบริสุทธิ์ให้แก่ตระกูลจางและขจัดความอยุติธรรม"

องค์ชายใหญ่ฉินชงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ในที่สุดเจ้าเจ็ดก็นับว่าหมดทุกข์หมดโศก จึงประสานมือและกล่าวว่า

"หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จพ่อแทนน้องเจ็ดพะยะค่ะ"

.........

ณ จงเหรินฝู่