องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 451

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่อู๋ซานกุ่ยเดือดดาลเพราะเรื่องผ้าเช็ดหน้าอักษรเลือด หวังจื้อหย่วนเองได้ถูกจับไปเป็นทหารของอู๋ซานกุ่ย และเข้าภายในของศัตรูได้สำเร็จ

เมื่อได้รับจดหมายลับของแม่ทัพสือแล้ว หวังจื้อหย่วนก็คอยหาโอกาสดีๆเพื่อปฏิบัติการ แต่เขาก็ได้ประจำการเพียงด้านนอก ถูกใช้แรงงาน ไม่มีวิธีเข้าใกล้อู๋ซานกุ่ยเลยการที่แผนการไม่ได้คืบหน้า หวังจื้อหย่วนรู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก

หลายวันที่ผ่านการเดินขบวนถูกระงับ ทุกคนภายในค่ายต่างไม่มีอะไรทำ นายร้อยก็ได้พาผู้ใต้บังคับบัญชาไปขูดรีดชาวเมือง เก็บเงินไปทั่ว

ทันใดนั้นหวังจื้อหย่วนก็ตาเป็นประกายทันที มีโอกาสแล้ว! เขารีบเดินตามนายร้อยแล้วออกจากค่ายทหารไป

......

บนถนน

นายร้อยชูธงของอู๋ซานกุ่ยอย่างโอหังแล้วออกคำสั่งว่า “ไปเก็บเงินมา!”

เหล่าทหารรีบแยกย้ายออกไปปฏิบัติการทันที พวกเขาพบผู้ชายก็จับมาเป็นคนรับใช้ พบคนชราหรือผู้หญิงที่อ่อนแอก็ชิงเงินและเสบียงของชาวเมืองมาจนหมดราวกับโจรปล้น หากมีใครที่ขัดขืน จะต้องถูกทุบตีอย่างแน่นอน เหล่าชาวเมืองถูกทุบตีจนปางตาย

ในช่วงเวลาหนึ่งเมืองนี้เต็มไปด้วยความโกลาหลและฝุ่นควัน เสียงคร่ำครวญร้องไห้อย่างสุดใจ ดังสนั่นไปทั่วท้องถนน

หวังจื้อหย่วนอยู่ในความโกลาหลนี้ เห็นการกระทำที่บ้าคลั่งของเหล่าทหารตรงหน้า หลายครั้งที่แทบจะอดทนไม่อยู่ฆ่าคนพวกนี้ทิ้ง แต่ก็มีเสียงสั่งสอนของอ๋องเหยียนดังขึ้นในหัว

“ซ่อนตัวรอคอยเวลาโอกาสดีๆเพื่อปฏิบัติการ อดกลั้นต่อความอับอาย ไม่หวั่นไหว......”

หวังจื้อหย่วนพยายามอดกลั้นเอาไว้แล้วเก็บอารมณ์ทุกอย่าง เริ่มคิดวิธีการดำเนินแผนการ เขารีบถอดเครื่องแบบทหารออกแล้วเอาทำให้ใบหน้าเลอะ แล้วทำหลังค่อมเอาไว้ แสร้งทำเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกทหารทำร้าย ค่อยๆเดินไปท่ามกลางชาวเมือง แล้วเริ่มกระจายข่าวลือ

“พวกเจ้ารู้รึไม่ ที่อู๋ซานกุ่ยขูดรีดชาวเมืองอย่างให้อภัยไม่ได้เช่นนี้ นั่นเพราะมันกำลังจะสมรส”

เหล่าชาวเมืองที่ลี้ภัยขดตัวอยู่ตรงกำแพง เมื่อได้ยินคำพูดของหวังจื้อหย่วนแล้ว ทันใดนั้นก็ไม่พอใจแล้วตะโกนขึ้น

“จะสมรสก็สมรสสิ เหตุใดต้องมาขูดเนื้อขูดเลือดพวกข้าด้วย!”

หวังจื้อหย่วนมองแล้วพูดต่อว่า “พวกเจ้าคงไม่รู้สินะ ว่านางผู้นั้นหาใช่คนธรรมดา นั่นคือหญิงงามที่สุดในหอหม่านฮวา มมีนามว่าเฉินหย้วนหย้วน!”

ทุกคนต่างรู้เรื่องการเลือกนางโลมในหอหม่านฮวาในตอนนั้นดี นางโลมทั้งแปดที่ได้รับการคัดเลือกนั้นเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ผู้คน ดังนั้นเหล่าชาวเมืองจึงรู้จักชื่อของเฉินหย้วนหย้วนเป็นอย่างดี

“คงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน พวกเจ้ารู้เรื่องการล่องเรือใต้แสงจันทร์รึไม่ เห็นว่าจ้าวจวินได้สั่งให้สร้างเรือให้เฉินหย้วนหย้วนโดยเฉพาะหนึ่งลำเชียวนะ”

“ทั้งคู่ขึ้นเรือทุกคืนโดยเปลือยเปล่าแล้วลงเรือไปทำเรื่องสำคัญ บนเรือเองก็ไม่มีผู้บังคับเรือ ใช้การเคลื่อนไหวของทั้งคู่ในการทำให้เรือเคลื่อนที่เชียวนะ!”

“ได้ยินมาว่าเรือลำนี้สามารถเดินทางได้หลายพันไมล์ในคืนเดียว เฉินหย้วนหย้วนถูกฮ่องเต้เล่นงานจนแทบแย่แล้ว!”

“โอ้! ถ้าเป็นแบบนั้น บนศีรษะของท่านแม่ทัพก็ต้องถูกสวมเขาสิ!”

“ก็นั่นสิ อีกอย่างที่มากกว่านั้น......”

คำพูดของเหล่าทหารที่ยืนประจำการอยู่ด้านนอกเต็นท์ ก็ดังไปถึงในเต็นท์

ขณะนี้อู๋ซานกุ่ยรู้สึกอายและโกรธอย่างมาก เขาหน้าแดงไปหมด กำหมัดอย่างเดือดดาล

“ปัง” เสียงต่อยลงโต๊ะดังขึ้น เขากัดฟันพูดขึ้นว่า “ความแค้นในการแย่งภรรยาไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ ฮ่องเต้แห่งอาณาจักรจ้าว หากไม่มีความเมตตา ก็อย่าหาว่าข้าไม่เป็นธรรม!”

เขาตะโกนอย่างเดือดดาลว่า “เรียกเหล่าเสนาธิการทัพและรองผู้บัญชาการเข้าประชุม!”