องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 5

คำพูดของฉินเหยียนทำให้บัณฑิตทุกคนโกรธในทันที

“ใครบอกว่าพวกเราไม่กล้าเดิมพัน!”

“จ้าวปั๋วซื่อไม่ได้อ่อนแอ ในอาณาจักรฉินไม่มีใครสามารถเอาชนะนางได้!”

คำพูดที่อวดดีของฉินเหยียนตกเป็นเป้าคำวิพากษ์วิจารณ์ในตอนนี้

“พอแล้ว พวกเจ้าจะโวยวายอะไรนักหนา เงียบเดี๋ยวนี้!”

จ้าวจือหย่าหน้าแดง คำรามออกมาด้วยความโกรธ

ฉินเหยียนไม่สนใจความคิดเห็นของพวกเขา ยังคงพูดอย่างมั่นใจว่า

“พวกเจ้าเป็นมือใหม่ทั้งนั้น ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับข้า!”

เดิมทีจ้าวจือหย่าเองก็มีความสนใจในตัวฉินเหยียนอยู่บ้าง แต่นางไม่คาดคิดว่าเขาจะหยิ่งและอวดดี ทำให้คนอื่นไม่ขี้หน้าได้ถึงขนาดนี้

จ้าวจือหย่ากระแอมเบาๆ และพูดกับฉินเหยียนอย่างจริงจัง

“ในเมื่อท่านมั่นใจว่าจะชนะมากขนาดนี้ ข้าตกลงเดิมพันกับท่าน”

“ก็เหมือนกับที่ท่านพูดทุกๆ การเดิมพันมีแพ้มีชนะ แต่ถ้าหากท่านแพ้เล่า?”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินว่าหญิงงามสมัยโบราณคนนี้ตอบตกลงในการเดิมพัน เขาเริ่มรู้สึกสนใจขึ้นทันที พูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เช่นนั้นคงต้องทำให้เจ้าผิดหวังเสียแล้ว ข้าไม่มีวันแพ้!”

คำพูดที่มั่นใจเช่นนี้ บรรดานักเรียนได้ยินต่างคิดว่าช่างเป็นคำพูดโอ้อวดเกินจริง

“อย่าคิดว่าเจ้าชนะการต่อโคลงคู่เมื่อครู่นี้จะทำให้เจ้าไร้คู่ต่อกร!”

“พูดโอ้อวดก็เหมือนกับฟ้าผ่า ไม่กลัวว่าหินจะตกลงมาใส่เท้าตนหรืออย่างไร!”

จ้าวจือหย่ามีสีหน้าไม่พอใจเช่นเดียวกัน พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า

“องค์ชายสิบสี่ ทุกเหตุการณ์ล้วนแต่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ถ้าท่านแพ้จะทำเช่นไร?”

ฉินเหยียนสะบัดแขนเสื้อของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“ถ้าข้าแพ้ ข้าจะทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ แม้ว่าเจ้าจะทุบตีข้าจนตาย ข้าก็จะไม่บ่น!”

จ้าวจือหย่าพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“เช่นนั้นก็ดี หนึ่งคำหลุดจากปาก สี่ม้ายากตามกลับคืน ในเมื่อองค์ชายสิบสี่มีความมั่นใจมาก เช่นนั้นขอให้วันนี้ข้าได้รับประสบการณ์ที่ดีในวันนี้”

จ้าวจือหย่าไม่เชื่อว่าคนอวดดีเช่นนี้จะสามารถเอาชนะความรู้ที่นางมีได้

ฉินเหยียนพูดโดยไม่ใส่ใจว่า

“หญิงสาวเช่นเจ้าคิดที่จะต่อสู้กับข้า ดูเหมือนว่าข้าเป็นคนรังแกเจ้า พูดอีกอย่างก็คือพวกมือใหม่ในสำนักศึกษาหลวงนี้ ไม่มีใครเหมาะสมที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับข้า”

“ข้าให้เวลาพวกเจ้าหาคนที่มีความรู้และความสามารถมากที่สุดมาเสียดีกว่า ข้าเพียงแค่คนเดียวจะท้าทายพวกเจ้าทุกคนเอง!”

เมื่อบรรดาบัณฑิตได้ยินเช่นนั้นพลันรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น

“ช้าก่อน คนขี้เมาหยำเปเช่นเจ้ายังคิดจะชนะ เจ้าฝันไปเถอะ!”

บรรดานักเรียนในสำนักศึกษาหลวงต่างมีจิตใจฮึกเหิม บรรดาคนที่มีชื่อเสียงและความรู้ต่างเดินขึ้นมาด้านหน้า ตั้งใจที่จะมอบบทเรียนให้แก่ฉินเหยียนบ้าง

ฉินเหยียนพูดอย่างดูถูก

“เหอะๆ ขยะไร้ค่ากลุ่มแค่นี้หรือ?”

จ้าวจือหย่าไม่เคยเจอคนที่หยิ่งและอวดดีเช่นนี้มาก่อน พูดด้วยความโกรธออกไปว่า

“ไม่รู้ว่าเจ้าแอบไปเรียนการต่อโคลงคู่คำขวัญสองสามคู่มาจากที่ใด ถึงได้กล้าดูหมิ่นสำนักศึกษาหลวงเช่นนี้”

ความจริงแล้วนางเองก็ไม่รู้ว่าตนกำลังทำอะไรอยู่เช่นกัน การต่อโคลงคู่คำขวัญของอาจารย์หลี่ถือว่าอยู่ในระดับสูงเช่นกัน แม้แต่นางเองยังไม่กล้าที่จะแข่งขันกับเขาเลยด้วยซ้ำ วันนี้ที่องค์ชายสิบสี่สามารถเอาชนะอาจารย์หลี่ได้ คาดว่าเขาคงต้องเตรียมตัวมาอย่างดี

คิดที่จะใช้สำนักศึกษาหลวงเป็นบันไดก้าวไปสู่ความก้าวหน้า เป็นคนเก่งที่ไม่ยอมแสดงตัว บรรลุเป้าหมายที่ไม่กล้าบอกใคร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางกระแอมออกมาและพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ท่านและอาจารย์หลี่ได้ต่อโคลงคู่คำขวัญกันแล้ว เช่นนั้นพวกเราลองเปลี่ยนวิธีที่น่าสนใจกว่านี้ดีหรือไม่?

ฉินเหยียนหัวเราะ

“แม้ว่าเจ้าจะตาย ข้าก็ไม่สนใจ มีแต่จะฝังเจ้าอย่างมีความสุข”