องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 520

สนามสอบ

เหล่านักเรียนต่างก็ต่อแถวยาวเหยียด เพื่อป้องกันการคดโกง ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ก่อนจะเข้าสอบจะต้องถูกค้นตัวก่อน ห้ามไม่ให้นำตัวอักษรที่เกี่ยวข้องกับการสอบเข้าไปในสนามสอบเด็ดขาด เมื่อค้นตัวเรียบร้อยแล้วเหล่านักเรียนก็เข้าไปในห้องเล็กๆตามลำดับ เริ่มโม่หมึกเพื่อเตรียมสอบ

เมื่อข้อสอบถูกส่งมาถึง ก็ได้แจกจ่ายข้อสอบให้ทุกคนอย่างเรียบร้อย ขันทีเกามองเวลาแล้วตะโกนประกาศว่า

“ถึงเวลาแล้ว เริ่มการสอบได้!”

“ตึง” เสียงตีฆ้องดังขึ้น เหล่าผู้เข้าสอบต่างก็ถือพู่กันขึ้นแล้วลงมือเขียนตอบคำถาม

......

ตำหนักจินหลวน

เพราะกรมพิธีการและกรมมหาดไทยไม่มีผู้ที่สามารถมาคุมสอบได้เลย ดังนั้นการสอบในครั้งนี้จึงได้รับการประเมินโดยฮ่องเต้ฉิน

ใช้เวลาตอบคำถามประมาณสองชั่วโมง ในระหว่างนี้เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างก็ชะเง้อหน้ามอง แล้วรอผลลัพธ์อย่างร้อนรน

เพราะเรื่องการลอบสังหารเมื่อคืนนี้ ฮ่องเต้ฉินจึงเป็นห่วงสุขภาพของฉินเหยียน และได้จัดที่นั่งให้ที่ตำหนักจินหลวนโดยเฉพาะ

ส่วนเหล่าองค์ชายที่สร้างปัญหานั้น ได้ทำให้ฮ่องเต้ฉินโกรธเกรี้ยวอย่างมาก เขาออกคำสั่งให้ทหารรักษาการณ์คุมตัวกลับไปยังตำหนักของใครของมัน ปิดประตูให้ทบทวนความผิด และได้ให้ทหารหัวกะทิคอยเฝ้าไม่ให้พวกเขาเข้าออกตามอำเภอใจ รอให้สิ้นสุดการสอบแล้วจึงจะตัดสินโทษ

ขณะเดียวกันนั้นเอียนอ๋องที่แปดฉินอู่ก็ใช้โอกาสนี้แอบไปหาท่านแม่ที่ตำหนักเย็น นางคืออดีตฮองเฮาแห่งอาณาจักรฉิน ฉินซวงหลาน

ที่ตำหนักเย็นมีทหารคอยเฝ้าอยู่แน่นหนา ฉินอู่วางมาดองค์ชายแล้วออกคำสั่งว่า “เปิดประตู ข้าจะเข้าไป”

ทหารรักษาพระราชวังถ้อยคำรุนแรงไม่ไว้หน้า “เอียนอ๋องที่แปดโปรดประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทมีคำสั่งไม่ให้ผู้ใดเข้าออกตำหนักเย็นพ่ะย่ะค่ะ”

ในเมื่อเป็นคำสั่งของท่านพ่อฉินอู่ก็ไม่กล้าบุกเข้าไป จึงทำได้เพียงตะโกนเสียงดังผ่านประตูว่า

“ท่านแม่! ท่านแม่พ่ะย่ะค่ะ! อู่เอ๋อร์มาเยี่ยมท่านแล้ว!”

นับตั้งแต่ที่ถูกส่งมาตำหนักเย็น ฉินซวงหลานก็ผ่านวันคืนมาอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย นางตั้งปณิธาน เพียงรอให้ลูกชายกลับมา บัดนี้นางได้ยินเสียงเรียกของลูกชายแล้ว ฉินซวงหลานคิดว่าฝันไปจึงตั้งใจฟัง เป็นเสียงของลูกชายฉินอู่จริงๆ!

ฉินซวงหลานรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้ววิ่งล้มลุกคลุกคลานไปยังหน้าประตู นางมองผ่านช่องประตูแล้วเห็นฉินอู่ที่ยืนอยู่ด้านนอก ทันใดนั้นฉินซวงหลานก็น้ำตาคลอ จากนั้นน้ำตาของนางก็ไหลรินลงมามากมาย นางพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“อู่เอ๋อร์ ใช่ลูกรึไม่อู่เอ๋อร์?”

ฉินอู่มองมารดาแห่งอาณาจักรที่เคยอ่อนโยนมีคุณธรรม มีเกียรติและสูงส่ง บัดนี้กลับมีสภาพทรุดโทรม หน้าตาซูบผอมแล้วก็เจ็บปวดใจอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็ระเบิดอารมณ์แล้วคุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้ราบกรานผ่านประตู