องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 544

อู๋ซานกุ่ยได้คาดคิดว่าจิ้งจอกเฒ่าอย่างจ้าวฉี่หมิงจะยอมตายเพื่ออาณาจักรของตนเอง

เขายืนอยู่ที่กำแพงเมือง มองลงไปยังทะเลเพลิงที่ลุกโชนและพูดอย่างเย็นชาว่า

“หากคิดว่าเจ้าเป็นบุรุษ ถือว่ายอมรับว่าเจ้าเป็นบุรุษที่แท้จริง”

เขาหันกลับมาและสั่งทหารทันที

“กองทัพทั้งสามจงฟังให้ดี นำกองกำลังเข้าไปโจมตีเมืองหลวงพร้อมกับข้าและยึดครองพระราชวัง!”

“รับทราบ!”

ทหารนับหมื่นตอบรับคำสั่ง ในใจเต็มไปด้วยแรงผลักดันอย่างท่วมท้น และเดินทัพเข้าไปยังพระราชวังอาณาจักรจ้าวด้วยท่าทีแข็งแกร่ง

...

อีกด้านหนึ่ง

ในเวลานี้ จ้าวจวินได้นำตัวเฉินหย้วนหย้วนหนีออกมาจากพระราชวัง

นั่งอยู่บนรถม้า จ้าวจวินถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า

“ในที่สุดก็หนีออกมาจากที่นั่นได้ พระสนม หลังจากนี้ข้าและเจ้าจะได้ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข โลกที่เต็มไปด้วยปีญหาและความขัดแย้งไม่อาจทำอะไรพวกเราได้”

เฉินหย้วนหย้วนฝืนยิ้ม หยิบขวดเหล้าที่เตรียมไว้ออกมา รินให้จ้าวจวิน

“ฝ่าบาท วันนี้มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ดื่มเหล้าเพื่อบรรเทาความตกใจสักจอกเถิดเพคะ”

มือของนางสั่นเล็กน้อย แต่การเคลื่อนตัวของรถม้าทำให้ช่วยปกปิดความผิดปกตินี้เอาไว้ได้

เมื่อเห็นเฉินหย้วนหย้วนที่ละเอียดรอบคอบและเอาใจใส่ ทำให้ความขุ่นมัวในใจพลันหายไปในทันที

มีหญิงงามที่เพียบพร้อมเช่นนี้อยู่ข้างกายข้า หลังจากนี้ไปใช้ชีวิตที่สันโดษอยู่ในหุบเขา ผู้ชายทำนา ผู้หญิงทอผ้า ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ได้อาณาจักรจ้าวก็ถือว่าไม่เป็นไร

เขารับแก้วเหล้าจากเฉินหย้วนหย้วนโดยไม่ลังเล

“เราจัดสินใจถูกแล้วที่เลือกเจ้า!”

เฉินหย้วนหย้วนมองจ้าวจวินดื่มเหล้าพิษด้วยตาของตัวเอง หินก้อนใหญ่ที่จุกอยู่ที่ใจของนางพลันหายไป รอยยิ้มบนใบหน้ากลับแทนที่ด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง มองตรงไปที่จ้าวจวิน

“ฝ่าบาท มีบางเรื่องที่หม่อมฉันยังไม่เข้าใจ ได้โปรดคลายความสงสัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ”

“พระสนมมีเรื่องอันใดหรือ”

เฉินหย้วนหย้วนถามอย่างตรงไปตรงมา

“หลังจากวันนี้ หากท่านไม่ต้องการเป็นกษัตริย์ ต้องการปกปิดตัวตนและเปลี่ยนชื่อแซ่ และต้องกลายเป็นประชาชนคนธรรมดา ฝ่าบาทรู้วิธีการทำนาปลูกพืชผักหรือเพคะ?”

“งานทำนาทำไร่ ปล่อยให้พวกขันทีเป็นคนทำก็ได้มิใช่หรือ?”

จ้าวจวินยังคงทำตัวเป็นฮ่องเต้

เฉินหย้วนหย้วนถามอีกครั้ง

“เสื้อผ้าดีๆ อาหารอร่อยๆ ล่ะเพคะ หลังจากนี้ใครเป็นคนดูแล?”

จ้าวจวินสังเกตการแสดงออกที่เปลี่ยนไปของนาง จึงถามออกไปด้วยความงุนงง

“เรายังมีพระสนมมิใช่หรือ ช่วยเราเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูแลอาหาร หลังจากนี้ให้เจ้าเป็นคนจัดการ ไม่ดีหรือ?”

“ฝ่าบาท ค่าอาหาร เสื้อผ้า และค่าใช้จ่ายในแต่ละวันเพื่อให้เรามีชีวิตรอด จะหามาจากที่ใดหรือ?”

จ้าวจวินโบกมืออย่างหมดความอดทน

“เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้อย่างมาพูดกับเรา ข้าทิ้งอาณาจักรของข้าเพื่อที่จะได้อยู่กับพระสนมอย่างมีความสุข เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ ข้าจะให้พวกนางกำนัลอย่างพิจารณาดู”

เฉินหย้วนหย้วนเปลี่ยนท่าทีกลับมาเป้นปกติตามนิสัยของนาง และพูดอย่างเยือกเน็นว่า

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงเกิดมาเป็นมนุษย์ แต่กลับไม่รู้เลยว่ามนุษย์ควรเป็นเช่นไร”