องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 602

จ้าวจีเอ๋อร์ขับรถม้าไปยังหอหม่านฮวา และเดินผ่านเส้นทางลับไปยังหมู่บ้าน

ต้าหย่งทำความเคารพจ้าวจีเอ๋อร์ก่อน จากนั้นพานางไปส่งที่ห้องพักฉินเหยียน นางไม่เคาะประตูเสียด้วยซ้ำ เปิดประตูเข้าไปในทันที

ฉินเหยียนยืนอยู่ที่ประตู สวมชุดนอนรออยู่ก่อนแล้ว

จ้าวจีเอ๋อร์เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของฉินเหยียนที่นางเฝ้าคิดถึงมาโดยตลอด นางกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดเขาทันที พูดทั้งน้ำตาว่า

“องค์ชาย ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว”

ฉินเหยียนอุ้มจ้าวจีเอ๋อร์ขึ้นมาแล้วเดินไปที่เตียงพร้อมกับพูดว่า

“คิดถึงข้าบ้างไหมที่รักของข้า!”

จ้าวจีเอ๋อร์ตอบกลับด้วยเสียงร้องไห้เบาๆ หน้านางแดงมาก

ฉินเหยียนโยนนางลงบนเตียง ถอดชุดนอนของตนเองทันที และพุ่งเข้าหาจ้าวจีเอ๋อร์อย่างทนไม่ไหว

ความห่างไกลกันของทั้งสอง ทำให้ยิ่งรักกันมากขึ้นบนเตียงลุกร้อนเป็นไฟ

หลังจากที่ใช้เวลาด้วยกันแล้ว ทั้งสองนอนหน้าแดงกอดกันบนเตียง

จ้าวจีเอ๋อร์ใช้นิ้ววาดวงกลมบนอกฉินเหยียนอย่างเขินอายและเล่าสถานการณ์ในอาณาจักรจ้าวให้เขาฟัง

เมื่อคิดถึงเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ จ้าวจีเอ๋อร์รู้สึกไร้พลังอยู่ตลอด ดูเหมือนว่าไม่ว่านางพยายามแค่ไหน อาณาจักรจ้าวก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง

นางถอนหายใจ พิงไปที่หน้าอกฉินเหยียนและพูดอย่างเสียใจว่า

“องค์ชาย ข้าไม่อยากอยู่ที่อาณาจักรจ้าวอีกต่อไปแล้ว หากอาณาจักรจ้าวยังวุ่นวายอยู่อย่างนี้ ก็บอกไปตามยถากรรมดีหรือไม่ ข้าไม่อยากช่วยเหลือพวกเขาอีกแล้ว ข้าอยากกลับไปใช้ชีวิตสงบสุขที่อาณาจักรฉินกับท่าน”

ฉินเหยียนเกี่ยวผมทัดหูให้นางและปลอบเบาๆ

“เด็กดี พวกเราเดินทางมากว่าเก้าสิบเก้าก้าวแล้ว เหลือแต่ก้าวสุดท้ายมิใช่หรือ ตอนนี้เจ้าได้ครองบัลลังก์แล้ว ข้าก็มาถึงอาณาจักรจ้าวแล้ว กบฏที่เหลืออยู่ไม่มีทางลุกขึ้นมาต่อกรกับเราได้”

จ้าวจีเอ๋อร์กอดฉินเหยียน วางคางตนไว้บนหน้าอกแล้วพูดอย่างอ้อนๆ ว่า

“แต่ข้าอยากอยู่กับท่าน”

หากเป็นในอดีต การที่นางได้เป็นองค์หญิงแห่งอาณาจักรจ้าว เป็นเรื่องที่นางชอบโดยไม่มีวันเบื่อ

แต่เนื่องจากได้เห็นความรุ่งเรืองของอาณาจักรฉินแล้ว ใครจะยังอยากอยู่ในนรกกัน

เมื่อเปรียบเทียบอาณาจักรฉินในปัจจุบัน อาณาจักรจ้าวเป็นเหมือนนรกบนดินที่มีแผนการมากมาย การต่อสู้ทำให้นางเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ นางไม่ต้องการจัดการความยุ่งเหยิงตอนนี้เลยจริงๆ

มีเพียงแค่ตอนที่นางอยู่หน้าฉินเหยียนเท่านั้นที่นางสามารถปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองได้ กลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไร้ความกังวลและไม่สนใจโลก

ฉินเหยียนจูบเบาๆ ที่แก้มของนาง

“เด็กดี พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปที่เมืองเพื่อติดต่อกับเจ้า”

“กองกำลังสนับสนุนของอาณาจักรฉินกำลังเดินทางมาทางน้ำ หากยึดตามกำหนดการ น่าจะมาถึงในอีกสองวัน”

“อาหารที่ได้รับการสนับสนุนจะเพียงพอสำหรับประชาชนในอาณาจักรจ้าวได้กินอยู่เป็นเวลาหนึ่งปี เมื่อประชาชนเริ่มทำเกษตรกรรมพึ่งตนเอง ปีหน้าวิกฤตนี้จะคลี่คลายลงเอง”

จ้าวจีเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองฉินเหยียน

“ในเมื่อเราทำไปเพื่อให้ดูดีต่อหน้าเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น เช่นนั้นในการเจรจาข้าต้องยอมรับเงื่อนไขใด เพราะท้ายที่สุดแล้วอาณาจักรฉินส่งอาหารมาให้จำนวนมากขนาดนี้โดยไม่มีเรื่องตอบแทน เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยใช่หรือไม่?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง