องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 702

ในทันที

หอหม่านฮวาที่สว่างไสว

ทุกคนในอาคารเหมือนว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง พวกเขาชักดาบและธนูเล็งมาที่พวกเขาทั้งสามคน หากทั้งสามคนก้าวไปข้างหน้าได้ถูกยิวตายแน่

ฉินเหยียนฝืนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและพูดว่า

“อย่าเพิ่งร้อนใจไป พวกเราไม่ได้มาร้าย”

ขณะพูด ก็ยกมือทั้งสองข้างอย่างยินยอม

แต่แล้วเหรียญตราสัญลักษณ์ของสำนักไป๋เสี่ยวเซิงหล่นลงมา

หัวหน้าผู้หญิงคนหนึ่งแสดงสีหน้ารังเกียจมากขึ้นเมื่อเห็นตราสัญลักษณ์นั้น นางพูดอย่างดุดันว่า

“สำนักไป๋เสี่ยวเซิงของเจ้ากล้าหลอกพวกข้า แถมยังกล้าขโมยเงินไปอีก ตอนนี้ยังมีหน้ามีให้พวกข้าเห็นอีกหรือ!”

ฉินเหยียนยิ้มค้างไปในทันที พวกสำนักไป๋เสี่ยวเซิงที่แต่งตัวดูดี แต่กลับทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ที่แท้เป็นพวกคนหน้าซื่อใจคดนี่เอง

ในใจของฉินเหยียนเขานึกถึงหลุมสพของพวกสำนักไป๋เสี่ยวเซิงขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้เขาต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดเสียก่อน

“ไม่ใช่! เข้าใจผิดแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้ง! พวกเราเป็นพวกเดียวกัน!”

หญิงคนหนึ่งดึงคันธนูพร้อมยิงพร้อมกับพูดว่า

“พวกเดียวกันก็บ้าแล้ว! กล้ารังแกพี่น้องของข้า วันนี้ต้องฆ่าเจ้าให้ได้!”

ก่อนที่พวกนางจะได้ลงมือ หยางจิ่นซิ่วโจมตีก่อนทันที และพูดออกมาว่า

“อย่าขยับ!”

ทั้งสองทำสงครามกัน ผู้หญิงฝั่งตรงข้ามตะโกนออกมาว่า

“เจ้ากล้าทำร้ายพี่น้องข้า ข้าหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ แน่!”

บรรยากาศเต็มไปด้วยความคุกรุ่น ราวกับว่าสงครามได้เกิดขึ้นแล้ว

เมื่อทั้งสองฝ่ายมาถึงทางตัน ฉินเหยียนพลันมีความคิดแวบขึ้นมา เขายกมือและพูดรหัสลับของตำหนักอ๋องเหยียนออกมา

“แผ่นดินไหวบนเนินสูง ภูเขาเขียวขจีคงอยู่ตลอดไป!”

ทันทีที่ประโยคนี้ออกมา สีหน้าของหญิงสามฝั่งตรงข้ามเปลี่ยนไปในทันที พวกนางวางคันธนูและยกมือตอบกลับพร้อมกันว่า

“ประตูหันหน้าไปทางมหาสมุทร แม่น้ำสามสายไหลมาบรรจบกัน!”

หลังจากที่พูดรหัสลับ ยืนยันได้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นพวกเดียวกัน บรรยากาศมาคุนั้นหลายไปในทันที ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงผ่อนคลายลงทันที ทักทายทุกคนเหมือนได้เจอญาติพี่น้อง

“ยินดี! ยินดี!”

ฉินเหยียนหยิบตราสัญลักษณ์ขึ้นมาจากพื้นแล้วก้าวไปข้างหน้า

ผู้ดูแลหอคนนั้นรีบถามออกมาว่า

“มิทราบว่าพวกท่านอยู่ตำแหน่งใดในตำหนักอ๋องเหยียนหรือ?”

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงแสดงเหรียญตราสัญลักษณ์พร้อมกัน

เมื่อพวกนางเห็นเหรียญสัญลักษณ์หยกในมือคิดได้ทันทีว่านี่เป็นตำแหน่งอันดับหนึ่งที่คอยปกป้องอ๋องเหยียน ชายคนนี้ต้องเป็นอ๋องเหยียนอย่างแน่นอน!

ทุกคนตกใจและคุกเข่าทำความเคารพ

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนเพคะ!”

ฉินเหยียนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า

“ไม่ต้องสุภาพกับข้าหรอก ข้าได้ยินมาว่าเจ้าติดอยู่ที่นี่ คงลำบากกันมาก เลยเข้ามาดูเสียหน่อย”

หญิงรับใช้เดินนำ พาฉินเหยียนเข้าไปด้านใน

“ขอบพระทัยอ๋องเหยียนที่นึกถึงพวกข้าเพคะ”

ฉินเหยียนถามขณะที่เขาเดิน