องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 716

อ๋องหลานหลิงอึ้งไป เขาไม่คิดว่าเฉิงอาหนิวจะโกรธถึงเพียงนี้ เขาหัวเราะกลบเกลื่อนและพูดว่า

“ข้าแค่พูดไปเฉยๆ ไม่ต้องสนใจหรอก”

ฉากนี้ทำให้ทุกคนต่างตกใจ

“อยู่มานานถึงขนาดนี้ องค์ชายที่สูงศักดิ์กล่าวขอโทษสามัญชน เป็นคนมีพรสวรรค์นั้นได้เปรียบขนาดนี้เชียวหรือ?”

“โลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ เต็มไปด้วยเรื่องแลปกประหลาด ฟังมาก เห็นมาก นี่คือวิธีที่ถูกต้อง”

หลังจากดื่มและทานอาหารมากนานพอสมควร

งานเลี้ยงสิ้นสุดลง ฉินเหยียนได้รับเอกสารจากอ๋องหลานหลิงและสำนักไป๋เสี่ยวเซิง นอกจากนี้ตำแหน่งอันดับหนึ่งในสำนักไป๋เสี่ยวเซิงได้รับการแต่งตั้งเสร็จสมบูรณ์

เขาพึงพอใจมากและกล่าวอำลากับทุกคน ทันทีที่ออกมากนอกประตูสำนักศึกษา เขาได้ยินเสียงคนรอบข้างพูดอย่างไม่พอใจ

“พวกผู้หยิงกล้าดีอย่างไรถึงมาเสนอหน้าที่สำนักศึกษา”

ฉินเหยียนมองตามเสียงนั้น เห็นว่าเป็นหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงถูกนักวิชาการชี้หน้าด่าอยู่

เมื่อพวกนางทั้งสองเห็นฉินเหยียน พวกนางรีบเดินเข้าไปในตรอกเล็ก

ฉินเหยียนตามพวกนางไปและถามอย่างสงสัยว่า

“พวกเจ้ามาได้อย่างไร?”

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างเป็นกังวล

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ได้ยินว่าสำนักไป๋เสี่ยวเซิงมีนักปราชญ์คนใหม่ ท่านอยู่ด้านในเห็นเขาหรือไม่เพคะ?”

ฉินเหยียนคิดว่าเรื่องใหญ่อะไร เมื่อเขาได้ยินดังนั้น เขาก็ตบหน้าอกตัวเองทันที และกระแอมอย่างภูมิใจสองครั้ง

หยางจิ่นซิ่วถามด้วยความงุนงง

“ท่านตบอะไร ไอหรือ เกิดอะไรขึ้นด้านในกันแน่?”

สายตาที่เย็นเยียบของเสี่ยชิงแวบขึ้นมาและถามออกไปว่า

“ท่านอ๋อง ชายคนนี้กล้ารุกรานอาณาจักรฉินของเรา ท่านต้องการให้ข้าฆ่าเขาหรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนแทบจะสำลัก เขาพูดออกมาว่า

“ข้าขอให้พวกเจ้าทั้งสองหยุดใช้ความรุนแรง คนที่พวกเขาพูดถึงคือข้าเอง!”

“อะไรนะ?”

พวกนางทั้งสองประหลาดใจและสับสน มองดูฉินเหยียนอย่างไม่เข้าใจ

ฉินเหยียนพูดอย่างสบายๆ

“พวกเราไปที่อื่นกับเถอะ ข้าจะบอกพวกเจ้าเอง”

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงไปจังร้านอาหาร

หลังจากที่เขานั่งลงดื่มชา

หยางจิ่นซิ่วกอดอกมองเขาด้วยความงุนงง

“เพราะอะไรกัน? ท่านเอาแผนการทุกอย่างบอกศัตรู เช่นนี้ไม่ถือว่าเป็นการช่วยให้เขาทำลายพวกเราหรือ?”

เซี่ยชิงไม่เข้าใจเช่นกัน

“ถูกต้อง ท่านอ๋อง หากพวกเขาเรียนรู้กลวิธีและหันมาต่อต้านพวกเรา จะไม่เกิดเรื่องใหญ่หรือ!”

ฉินเหยียนกลับไม่คิดเช่นนั้นถามกลับไปว่า

“พวกเจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ในเมื่อข้าบอกพวกเขา ข้าไม่กลัวว่าพวกเขาจะเรียนรู้วิธีการของข้า”

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงสับสนเมื่อได้ยินเขาพูกเช่นนั้น รู้สึกว่าทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าไว้ใจ

ฉินเหยียนจิบชาแล้วพูดต่อ

“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมหมากรุกถึงต้องเล่นสองคน?”