องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 756

ฉินเหยียนอธิบายว่า

“ในตอนที่เรามองเห็นน้ำเพียงแค่ส่วนหนึ่ง ในตอนที่แสงเคลื่อนที่ขึ้นลงทำให้เห็นน้ำเคลื่อนที่ขึ้นไป นี่เป็นภาพลวงตาที่เกิดจากแสง ไม่ใช่หยดน้ำจริงไหลย้อนกลับ”

หลังจากแสดงการสาธิตและอธิบายแล้ว ทุกคนก็เข้าใจในหลักการนี้

เถาซงจือยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านนักปราชญ์ถึงให้เขาตีกลอง

“ท่านนักปราชญ์ แล้วการตีกลองมีประโยชน์อันใดหรือ?”

ฉินเหยียนตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถ้าเจ้าต้องการหลอกสมองให้เชื่อ มีเพียงภาพลวงตาเท่านั้นที่ทำให้ไขว้เขว หากสังเกตดีๆ จะเห็นอุบายที่ข้าใช้”

“เนื่องจากสมองสามารถรับรู้ข้อผิดพลาดและแก้ไขโดยอัตโนมัติ ดังนั้นจึงไม่สามารถสร้างภาพน้ำไหลย้อนกลับได้”

“ดังนั้นเราต้องเพิ่มเสียงเข้าไป ใช้กลองให้จังหวะเพื่อรบกวนความคิดของสมอง”

“ปล่อยให้สมองประมวลผลมากเกินไป และให้เสียงในการหลอกภาพลวงตตาเข้าด้วยกัน เพื่อที่ว่าสมองไม่อาจแยกแยะเรื่องจริงและเรื่องโกหกได้”

ทุกคนในห้องพยักหน้าอย่างเข้าใจ ฉินเหยียนขอให้เถาซงจือจุดเทียนในห้อง และใช้วิธีที่ตรงไปตรงมาแสดงการสาธิตการประมวลผลของสมอง

เขาหยิบพู่กันบนโต๊ะและเขียนคำลงบนกระดาษ หลังจากเขียนเสร็จเขาก็หยิบขึ้นมาแสดงให้ทุกคนดูและถามว่า

“เจ้ารู้หรือไม่ว่านี้ตัวอักษรตัวนี้คือตัวใด?”

หยางจิ่นซิ่วตอบโดยไม่คิด

“ไม่ใช่คำว่า “ฉิน” หรอกหรือ!”

ฉินเหยียนกล่าวต่อ

“ถูกต้อง พวกเจ้ามองเพียงแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเป็นตัวอักษรตัวใด”

หลังจจากพูดจบ เขาก็หยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาและเปิดทันที ด้านบนมีตัวอักษรมากมายบนนั้น เขาให้ทุกคนดู จากนั้นปิดหนังสือและถามว่า

“บอกข้ามาว่าคำที่สี่ในบรรทัดที่สามคือตัวอักษรคำว่าอะไร?”

หลายคนต่างพากันอึ้ง หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างหมดหนทาง

“ตัวอักษรเยอะขนาดนั้น ใครจะไปจำได้ล่ะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนยิ้มและอธิบายว่า

“พูดได้ว่า ในเวลาเดียวกัน การอ่านตัวอักษรตัวเดียวกับตัวอักษรหลายตัว สมองประมวลผลแตกต่างกัน”

“เมื่อตามองเห็นภาพ สมองจะจดจำได้ง่าย แต่เมื่อตามองเห็นหลายภาพ สมองที่คิดซับซ้อนนั้นไม่อาจประมวลผลได้”

“ในทำน้องเดียวกัน ตาและหูส่งสัญญาณให้สมองประมวลผล ในเวลาเดียวกันสมองประมวลผลแค่การรับรู้ของประสาทสัมผัสเดียวเท่านั้น และสับสนกับการรับรู้ของประสาทสัมผัสอื่น ทำให้อาจแยกแยะเรื่องจริงและเรื่องโกหกได้”

หลังจากอธิบายโดยละเอียดแล้ว ทุกคนก็เข้าใจการทำงานของกลอุบายนี้

ในใจชื่นชมในความรู้รอบตัวของฉินเหยียน ทำให้ยอมรับเขาอย่างสุดใจ

เถาซงจือพูดอย่างไม่ลังเลว่า

“ความสามารถของท่านนักปราชญ์ เปิดโลกให้ข้าจริงๆ การที่ข้าได้มาทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่ท่านช่างเป็นโชคดีของข้าจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“หลังจากนี้เจ้ายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้ ตอนนี้คำถามแรกได้รับการไขปัญหาแล้ว ยังเหลือคำถามอีกสองข้อที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข สองสามวันมานี้พวกเจ้าทำงานหนักกันมากแล้ว รีบไปในเมืองเปิดรับสมัครคนเถิด”

เฉิงเซินยกมือขึ้นถาม

“นายท่านอยากรับสมัครคนงานกี่คนหรือ?”

ฉินเหยียนโบกมือปัด

“รับสมัครมาสักห้าร้อยคนเถิด”