องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 801

บัดนี้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เหงื่อตกไปหมด สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน ไม่คิดเลยว่าฮ่องเต้ฉินจะมองความผิดปกติได้ในทันที!

ชายหนุ่มไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อน พบสบตากับฮ่องเต้ฉินเขาก็เข่าทรุดลงกับพื้นทันที จากนั้นก็กราบกรานขอความเมตตา

“ไว้ชีวิตด้วยเถิดฝ่าบาท กระหม่อมถูกบีบบังคับ นางเป็นคนบังคับ กระหม่อมไม่ได้อยากทำเช่นนี้! ไว้ชีวิตด้วยเถิดฝ่าบาท!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยังพยายามรักษาสถานการณ์เอาไว้ นางตะคอกเสียงเข้มงวดว่า “เงียบซะ!”

ว่าแล้วยังจงใจเอามีดพกที่แอบไว้ในแขนเสื้อออกมาให้เห็นด้วย

ชายหนุ่มเงียบลงทันที เขาปากสั่นไปหมด

ฮ่องเต้ฉินสับสนไปหมด เขาจ้องชายหนุ่มเขม็ง แล้วถามขึ้นสุดเสียงราวกับสัตว์ดุร้ายที่ผวา

“เจ้าเป็นใคร? เจ้าเป็นใครกันแน่!”

บัดนี้ หมอหลวงที่กำลังต้มยาอยู่ด้านนอกก็ได้ยินเสียงตะโกนของฮ่องเต้ฉิน เขารีบเข้าไปในตำหนักอย่างกระวนกระวาย เมื่อเห็นอ๋องเหยียนคุกเข่าอยู่กับพื้นก็อึ้งไป แล้วพูดอย่างตกตะลึงว่า

“อ๋องเหยียนเสด็จกลับแล้วรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์พยุงให้ฮ่องเต้ฉินนอนลงแล้วรีบพูดว่า “รีบตรวจชีพจรให้ฝ่าบาท!”

“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงไม่ทันได้คิดอะไรมาก เขารีบคุกเข่าลงข้างที่นอนของฮ่องเต้ฉินแล้วตรวจชีพจร

แต่ฮ่องเต้ฉินกลับจ้องอ๋องเหยียนตัวปลอมเขม็งแล้วตัวสั่นเทา แล้วพึมพำไม่หยุดราวกับคนเสียสติ

“เจ้าเป็นใคร เจ้าเป็นใครกันแน่ เจ้าเป็นใคร......”

หมอหลวงตรวจอาการแล้วสีหน้าซีดเซียวไปทันที จากนั้นก็รายงานอย่างหวาดผวาว่า

“แย่แล้ว ฝ่าบาทตื่นตระหนกมากเกินไป เกรงว่าจะเป็นภาวะสมองเสื่อม”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่รู้เรื่องการแพทย์ นางขมวดคิ้วถามขึ้นว่า “ภาวะสมองเสื่อมคืออะไร รักษาได้รึไม่?”

หมอหลวงตอบกลับอย่างระมัดระวังว่า “ภาวะสมองเสื่อมเป็นโรคชราอย่างหนึ่ง หรือจะเรียกว่าโรคสมองเสื่อมก็ได้ หรือก็เรียกว่าโรคเสียสติ ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้นโรคนี้ เป็นโรคที่พบเห็นได้ทั่วไปพ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เห็นฮ่องเต้ฉินพึมพำอยู่ตลอดว่า “เจ้าเป็นใคร ลูกชายข้าอยู่ที่ใด?”

แต่ก็อดรู้สึกโชคดีไม่ได้ ตราบใดที่ยังไม่ถูกจับได้ก็พอแล้ว

“โรคนี้รักษาได้รึไม่?”

หมอหลวงครุ่นคิดแล้วมองอ๋องเหยียนที่คุกเข่าอยู่ตรงพื้นปราดหนึ่ง พบว่าคนผู้นี้มีความคล้ายอ๋องเหยียนอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่อ๋องเหยียนตัวจริง เขาประสานมือคารวะพูดตรงๆว่า

“ทั้งได้และไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มันน้อยมากพ่ะย่ะค่ะ”