องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 807

วันถัดมา เมื่อฟ้าเริ่มสาง

ฉินเหยียนได้สวมหมวกฟางและถือพลั่วเอาไว้ เขายืนอยู่ข้างๆกองทรายและกรวดแล้วออกคำสั่งว่า

“ทุกคนรวมตัว!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วเถาซงจือก็รีบตีฆ้องทันที เมื่อทุกคนได้ยินเสียงแล้วก็รีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วไปรวมตัวที่ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์

เมื่อทุกคนมาถึงกันครบแล้ว ฉินเหยียนก็พูดเสียงดังว่า

“คิดว่าพวกเจ้าคงเคยได้ยินความรุ่งโรจน์ของเซียนตูมาบ้างแล้ว ที่เซียนตูสามารถสร้างอาคารสูงใหญ่ได้นั้นก็เพราะทุกคนสามัคคีกัน สรรพสิ่งต้องมีการพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไป โดยเริ่มจากตัวเรา!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วฉินเหยียนก็ถกแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดเสียงดังว่า “ทุกคน เริ่มงานได้!”

ฉินเหยียนพาพวกผู้ชายไปทุบหิน ขุดเหมืองดิน แบกทราย ตัดไม้เพื่อเตรียมสร้างอาคารและปูทาง

เหล่าสิบสองปิ่นหิรัญย์พาเหล่าหญิงสาวไปประจำหน้าที่ของตน เพราะผู้หญิงไม่สามารถแบกหรือยกของหนักได้ ยังคงทำอาหารและซักผ้า เย็บปักถักร้อยเช่นเดิม

ผ่านไปหลายวันก็เริ่มมีผู้หญิงไม่พอใจ

“ไหนว่าให้เรามาเป็นผู้ประสานงานหญิงไง เหตุใดจึงให้เราซักผ้าทำอาหารเล่า?”

“นั่นสิ ต่างอะไรกับงานที่เราทำก่อนหน้านี้งั้นรึ”

“ข้าคิดว่าจะไม่มาที่นี่แล้วจะไม่เหมือนที่ผ่านมาเสียอีก!”

สิบสองปิ่นหิรัญย์เสี่ยวเยว่เดินผ่านมาพอดี เมื่อนางได้ยินเหล่าหญิงสาวพูดเช่นนั้นก็สั่งสอนว่า

“เจ้าพูดเช่นนั้นก็มิถูก เมื่อก่อนพวกเจ้าทำงานหนักทุกวัน ไม่ได้อะไรเลยแถมยังถูกคนอื่นมองว่างานเหล่านั้นเป็นหน้าที่ของพวกเจ้าอีก แม้ตอนนี้จะเป็นการซักผ้าเย็บถักร้อย ทำอาหารเช่นเคย แต่พวกเจ้าทำเพื่อตนเอง เพื่อหาเงิน เพราะเมื่อก่อนต่อให้พวกเจ้าทำงานเหล่านี้ทุกวัน ก็ไม่มีทางได้เงินสองร้อยอีแปะ”

เมื่อเหล่าหญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็เปลี่ยนความคิดใหม่

“จะว่าไปก็จริงนะ เราทำงานที่นี่เพื่อหาเงินเลี้ยงตนเอง”

เสี่ยวเยว่พูดต่อว่า “แม้ว่างานที่พวกเจ้าทำในตอนนี้จะเป็นงานทั่วไป แต่ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวได้กล่าวแล้วว่า สรรพสิ่งต้องมีการพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไป ทุกอย่างสร้างขึ้นจากความไม่มี เมื่อสร้างที่แห่งนี้ได้รุ่งโรจน์ดังเซียนตูแล้ว พวกเจ้าทุกคนก็ล้วนมีส่วน”

มีหญิงสาวพูดหยอกล้อว่า “แล้วความดีความชอบมันมีอะไรดีงั้นรึ?”

เสี่ยวเยว่พูดอย่างจริงจังว่า “มีแน่อยู่แล้ว รอช่วงทานมื้อเที่ยง พวกเจ้าไปดูที่ประกาศก็จะรู้เอง”

ในขณะเดียวกัน มีป้ายไม้อันหนึ่งกำลังถูกสร้างขึ้น มันคือป้ายประกาศ

เฉิงเซินและเถาซงจือยืนอยู่ตรงหน้าป้ายประกาศ แล้วมองดูระดับต่างๆที่แสดงออกมาอย่างจริงจัง บนนั้นมีการระบุระดับเจ็ดระดับเอาไว้ ตั้งแต่ต่ำไปจนถึงสูง โดยมีดังนี้