องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 822

หลิวหรูซือยิ้มอย่างใจดีและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

“ข้าและท่านต่างมีภารกิจที่แตกต่างกัน เหตุใดใต้เท้าเฉียนถึงยึดติดอยู่กับอดีต ไม่ปล่อยให้ผ่านไปเล่าเจ้าคะ?”

“มาที่หอหม่านฮวาเพื่อรับการบริการ ในเมื่อผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้ท่านไม่สนใจ เช่นนั้นข้าล่ะเจ้าคะ?”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา เฉียนเชียนอี้มองไปที่หลิวหรูซืออีกครั้ง ตอนที่เขาเห็นนางปลอมตัวเป็นผู้ชาย เขาคิดว่านางทั้งกล้าหาญและตรงไปตรงมา

ตอนนี้เห็นนางแต่งตัวเป็นผู้หญิง สวมชุดกระโปรงสีชมพู คล้ายกับดอกบัวที่ไม่มีพิษร้ายและไม่มีราคา เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเขามาก

เฉียนเชียนอี้คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่เข้าไปในถ้ำเสือ ก็ไม่มีวันได้ลูกเสือ ในเมื่อมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว มาเล่นเป็นเพื่อนนางเสียหน่อยว่าหอหม่านฮวามีดีอะไรกัน

“เจ้าราคาเท่าไหร่?”

หลิวหรูซือยิ้มและพูดว่า

“ราคาค่าตัวข้าสูงเล็กน้อย รอยยิ้มที่มีค่ามหาศาล รับรองว่าท่านพึงพอใจแน่นอนเจ้าค่ะ”

สายตาที่ตื่นเต้นของเฉียนเชียนอี้จับจ้องไปที่หลิวหรูซือ ราวกับว่าเขาต้องการมองทะลุผ่านจิตใจของนาง แต่หลิวหรูซือยังคงยิ้มและไม่ได้หลบสายตาเขาเลยแม้แต่น้อย เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่เห็นช่องโหว่

เขาหยิบธนบัตรหนึ่งพันตำลึงออกมาออกมาจากกระเป๋า วางไว้บนมือของหลิวหรูซือและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ให้เงินเจ้าแล้ว แสดงให้ข้าเห็นความสามารถของเจ้าเสียหน่อย”

หลิวหรูซือเก็บเงินและยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใส

“เชิญชั้นบนเจ้าค่ะ”

เฉียนเชียนอี้ทำตามคำเชิญชวนของหลิวหรูซือ เดินมาถึงห้องส่วนตัวชั้นสอง

หลิวหรูซือตบมือเบาๆ สิบสองปิ่นหิรัญย์เข้ามาพร้อมกับอาหารรสเลิศ อีกทั้งยังมีของขวัญวางไว้บนโต๊ะ

หลิวหรูซือรินไวน์ให้เขาเป็นการส่วนตัว จากนั้นป้อนไปที่ปากเขา

เฉียนเชียนอี้อ้าปากดื่มเหล้าในอึกเดียว

หลิวหรูซือยิ้มอย่างชื่นชม

“ใต้เท้าเฉียนดื่มเก่งจังเจ้าค่ะ”

วางแก้วเหล้าลงและคีบปลาชิ้นหนึ่งและแนะนำว่า

“นี่เป็นเนื้อปลากะพงนึ่งสูตรของหัวถิง ข้าจะให้ท่านลองชิม”

ที่บ้านเฉียนเชียนอี้เองก็มีคนรับใช้เช่นกัน เขาใช้ชีวิตด้วยการยื่นมือออกให้คนรับใช้สวมเสื้อผ้าให้ อ้าปากให้คนรับใช้ป้อนอาหาร แม้ว่าหลิวหรูซือจะสวย แต่เขารู้สึกว่าไม่ได้น่าสนใจเท่าที่ควร เขาจึงพูดตรงๆ ว่า

“มีแค่นี่เองน่ะหรือ”

หลิวหรูซือยิ้มและพูดว่า

“ในเมื่อเป็นรอยยิ้มราคาแพง นอกจากนั่งทานข้าวกับท่านแล้ว ข้าสามารถพูดคุยกับท่านในหัวข้อที่ท่านสนใจได้เจ้าค่ะ อย่างเช่น วรรณกรรม”

เฉียนเชียนอี้ยิ้มเยาะในใจ แม่ว่าความสามารถด้านวรรณกรรมของหลิวหรูซือจะโดดเด่น แต่จะเปรียบเทียบกับเขาได้อย่างไรกัน พูดคุยเรื่องวรรณกรรมเป็นแค่กลอุบายอย่างหนึ่ง เขาจึงตกปากรับคำ

“ได้ เช่นนั้นมาพูดคุยเรื่องสรรณกรรมเสียดีกว่า ในเมื่อเจ้าเคยปลอมตัวเป็นผู้ชายมาก่อน เช่นนั้นเจ้ารู้จักเรื่องสุภาพชนต้องคิดให้ได้เก้าเรื่องใช่หรือไม่?”