องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 834

ในเวลาเดียวกัน

สำนักวัดเส้าหลิน

ต้าจ้วงพากองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวอีกกลุ่ม มายังวัดพร้อมกับรถม้าทีละคัน

พระหนุ่มมองไปที่ทหารม้าชุดเกราะ ตัวสั่นด้วยความกลัว ประสานมือและเริ่มสวด

“อมิตาพุทธ..”

ต้าจ้วงเปิดม่านรถม้า ต้อนรับเจ้าอาวาสวัดให้เข้ามาในรถม้าและพูดปลอบว่า

“ไม่ต้องกลัวขอรับ พวกเราแค่อยากใช้ชื่อเสียงวัดเส้าหลินจัดการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ให้ทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปได้”

“จุดประสงค์คือนำมาซึ่งความสงบสุข สันติ โลกในทุกวันนี้วุ่นวายมากพอแล้ว เราต้องสร้างกฎใหม่ มิฉะนั้นการฆ่ากันจะเป็นเรื่องอันตรายในอนาคต ท่านเจ้าอาวาสไม่คิดเช่นนั้นหรือ?”

เจ้าอาวาสวัดเส้าหลินมีสีหน้าเฉยเมย ก้าวขึ้นไปบนรถม้าและพูดอย่างใจเย็น

“อมิตาพุทธ พระพุทธเจ้าทรงเมตตา มีแต่เรื่องดี”

...

อีกด้านหนึ่ง

เขาอู๋ตัง

สือเหล่ยนำกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวตามคำสั่งเพื่อเชิญผู้นำสำนักอู๋ตังออกมา

ไม่คาดคิดว่าผู้นำและลูกศิษย์ในสำนักอู๋ตังมองวิธีการบังคับขู่เข็ญเช่นนี้ออก พร้อมกับปฏิเสธคำเชิญ

สือเหล่ยเองก็ไม่คุ้นเคยกับพวกเขา จึงพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมาว่า

“ข้าเองก็ทำตามคำสั่ง ขอเชิญผู้นำของพวกท่านตามข้าไปยังภูเขาไท่ซาน หากไม่ยอมไป ข้าจะทำลายสำนักของเจ้าและหาคนมาแทนที่พวกเจ้า!”

คำประกาศกร้าวนี้ทำให้บรรดาลูกศิษย์ในสำนักอู๋ตังมีสีหน้าเศร้าหมองทันที ภูเขาอู๋ตังเป็นอาณาเขตของเขา จะให้คนนอกเข้ามาบุกพื้นที่ของเขาได้อย่างไร?

แม้ว่าคู่ต่อสู้จะสวมชุดเกราะ แต่ความสามารถด้านการต่อสู้ของสำนักอู๋ตังอย่างเขาก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น

เหล่าลูกศิษย์ทั้งหมดลุกขึ้นยืนและตะโกนพร้อมกันว่า

“ตั้งขบวน!”

“พรึ่บๆๆ”

บรรดาลูกศิษย์แสดงทักษะและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาว

เมื่อสือเหล่ยเห็นว่าบรรดาลูกศิษย์เหล่านี้ยังคงดื้อรั้น ไม่ตามพวกเขาไป เขาจึงหันหลังกลับสั่งกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวทันที

“จู่โจมได้!”

เพียงแค่ชั่วพริบตา บรรดาลูกศิษย์ของสำนักอู๋ตังถูกโจมตี แต่ละคนมีรอยฟกช้ำบนใบหน้า ล้มลงกับพื้นร้องเสียงโอดครวญ

เหล่ากองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวเองก็เพิกเฉย เพียงไม่กี่ลมหายใจแผ่นจารึก ประตู กำแพง และที่พักบนภูเขาอู๋ตังพังยับเยิน บรรดาลูกศิษย์นอนอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องออกมา ก่อนที่โยนพวกเขาขึ้นรถม้าไป

ตอนแรกคิดว่าตนจะสามารถต่อสู้กับกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวได้ แต่ไม่คิดว่าความจริงแล้วแทบไม่มีโอกาสลงมือเลย อีกทั้งยังถูกทำลายจนเกือบหมด จนผู้นำสำนักอู๋ตังต้องออกมาจัดการ

“สุภาพบุรุษทั้งหลาย! มีอะไรพูดคุยกันดีๆ เหตุใดต้องทำกันถึงขนาดนี้!”

สือเหล่ยพูดเสียงเย็น