องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 845

ทั้งสามสำนักใหญ่สมัครงานก่อน เมื่อเหล่าสำนักและพรรคอื่นๆเห็นแล้วก็ตั้งสติได้ ดูท่าต่อไปคงไม่มีการเข่นฆ่ากันในยุทธภพอีกแล้ว การมีหลักทำนองคลองธรรมจึงจะยืนยาว และแล้วเหล่าสำนักและพรรคต่างๆก็ต่างพากันไปหางานที่เหมาะสมกับตนเองเพื่อสมัคร

ลูกศิษย์ของเหล่าสำนักอื่นๆเองก็ไม่คิดว่างานประลองจอมยุทธที่ร่ำลือกัน จะกลายเป็นงานรับสมัครจอมยุทธ พวกเขารู้สึกทำตัวไม่ถูกต่อสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน กอดอกแล้วเงยหน้าพึมพำว่า

“เจ้าสำนักก็ไปแล้ว แล้วต่อไปเราจะทำอะไรกันดี?”

ทันใดนั้นเองฉินเหยียนก็ได้เดินมาแล้วถามไปด้วยว่า “ความฝันของพวกเจ้าคืออะไร?”

เมื่อก่อนเหล่าลูกศิษย์ก็เรียนวิชาและเดินฝ่าชนไปทั่วยุทธภพ ยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็พากันครุ่นคิดถึงความฝันของพวกเขาเอง

ลูกศิษย์สำนักเหลาซานพูดขึ้นก่อนว่า “หากไม่ได้ท่องยุทธภพ ความฝันของข้าคือการเปิดโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ขึ้นเขาไปเก็บใบชาทุกวัน แล้วนำกลับมาต้มน้ำชาที่ร้านไปด้วย ฟังแขกพูดสิ่งที่พบเจอมาไปด้วย ชีวิตเช่นนั้นสบายและยอดเยี่ยม”

ฉินเหยียนได้ยินแล้วพูดว่า “ก็แค่เปิดโรงน้ำชา ง่ายดายมาก เจ้าเดินมุ่งไปด้านหน้า ที่นั่นมีโรงน้ำชาที่กำลังรับสมัครผู้ดูแลร้านอยู่”

ลูกศิษย์สำนักเหลาซานตาเป็นประกายทันที เขาประสานมือคารวะต่อเฉียวเฟิงแล้วพูดอย่างดีใจว่า

“ขอบพระคุณที่ชี้นำขอรับท่านผู้น้ำเฉียว หากในวันข้างหน้าข้าเปิดโรงน้ำชาแล้ว จะเชิญท่านมาลิ้มลองแน่นอนขอรับ!”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า “ถึงตอนนั้นข้าจะไปเยี่ยมเยือน ไปสมัครเถิด!”

เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์สำนักเหลาซานวิ่งไปสมัครอย่างมีความสุขแล้ว มีนักบวชอ้วนคนหนึ่งก็พูดอย่างเคอะเขินว่า

“ที่จริงข้าเองก็มีความฝันอยู่อย่างหนึ่ง ข้าชอบทานเกาลัดคั่วอย่างมาก บัดนี้ยังสำเร็จวิชาฝ่ามือทรายเหล็กอีก ทำลายอิฐได้อย่างง่ายดาย เพราะงั้นความฝันของข้าคืออยากจะใช้ทักษะนี้เปิดแผงขายอาหาร โดยจะขายเกาลัดคั่ว ไม่รู้ว่าจะสามารถเป็นจริงได้รึไม่”

ฉินเหยียนได้ยินแล้วก็พูดอย่างใจกว้างว่า “ง่ายดายอย่างมาก เจ้าไปจุดรับสมัครของวิสาหกิจแล้วพูดสิ่งที่เจ้าต้องการอย่างละเอียด วิสาหกิจจะให้ที่ค้าขาย ใบอนุญาตเปิดกิจการกับเจ้า และทุกอย่างที่ต้องใช้ในการเปิดร้าน ”

เมื่อนักบวชอ้วนได้ยินว่าจะได้เปิดแผงร้านอาหารแล้ว ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มที่เจิดจ้าออกมาทันที

“จริงรึขอรับ ข้าจะได้มีแผงอาหารของตนเองแล้วจริงๆรึ!”

ฉินเหยียนพูดว่า “วางใจเถิด ข้าได้บอกกล่าววิสาหกิจเอาไว้แล้ว เพียงแค่พวกเจ้ามีความฝัน ข้าก็จะพยายามสานฝันให้ แต่ว่า แม้วิสาหกิจจะช่วยเหลือเจ้าในการเปิดร้าน แต่เรื่องจะเป็นที่นิยมรึไม่ ต้องขึ้นอยู่กับฝีมือการคั่วเกาลัดของเจ้าแล้วล่ะ”

นักบวชอ้วนพูดอย่างตื่นเต้นว่า “แม้ข้าไม่เคยทำร้านมาก่อน แต่ทุกครั้งที่ฝึกวิชาฝ่ามือทรายเหล็ก ข้าก็จะนึกว่าตนเองกำลังคั่วเกาลัดอยู่ ข้าจดจำขั้นตอนการคั่วเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ ข้ามีความมั่นใจว่าจะทำให้มันรุ่งเรืองได้!”

ฉินเหยียนมองนักบวชอ้วนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจแล้วก็พูดให้กำลังใจว่า “แบบนี้ดีแล้ว ไปสมัครเถิด”

“ขอบพระคุณท่านผู้นำเฉียวอย่างมากขอรับ!”

คนรอบข้างเริ่มพากันบอกความฝันของตนเองกับฉินเหยียน ฉินเหยียนเองก็ช่วยพวกเขาหาตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุดอย่างใจเย็น มีเพียงแค่คนเดียวที่ยืนอยู่ข้างเขาตลอด แต่กลับไม่พูดอะไรเสียที