องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 869

เหล่านักวิชาการที่ถูกส่งไปเรียน กำลังขึ้นเรือมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกโดยมีหัวหน้าคณะซือหม่าจี๋นำไป ในระหว่างทางเหล่านักวิชาการยังพูดจาใหญ่โต เชื่อว่าหัวถิงคือเมืองที่ดีที่สุดที่พวกเขาเคยพบเห็นมาแล้ว ต่อให้อาณาจักรฉินจะรุ่งเรืองมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางไล่ตามหัวถิงได้ทัน

แต่เมื่อเรือแล่นผ่านอาณาจักรจ้าวแล้วมาถึงอวิ๋นเฉิงในเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุนแล้ว ทันทีที่เหล่าวิชาการลงจากเรือแล้ว ก็ต้องอึ้งกับภาพทิวทัศน์ตรงหน้าไป

“ที่นี่คืออวิ๋นเฉิงรึ? เหตุใดอวิ๋นเฉิงจึงหรูหรามากเพียงนี้?”

“คงไม่ได้มาผิดหรอกนะ ที่นี่คือเซียนตูในคำร่ำลือรึไม่!”

ซือหม่าจี๋เคยเห็นความหรูหราของเซียนตูมาก่อน แม้ว่าครั้งที่แล้วที่เขามาการก่อสร้างของอวิ๋นเฉิงจะไม่ได้ยิ่งใหญ่มากเพียงนี้ แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นก็ยังคงเทียบกับเซียนตูไม่ได้อยู่ดี เขาพูดกับทุกคนอย่างจริงจังว่า

“แค่นี้เอง จะเทียบกับความเจริญของเซียนตูได้อย่างไร ไว้ถึงเซียนตูแล้วค่อยตกตะลึงก็ได้นะ!”

คนที่มารับคือหลู่เจา ภรรยาของหลินเย้าจู้ นางได้พานักเรียนแลกเปลี่ยนจากอาณาจักรหลู่ไปเดินชม ดูโรงงานยิ่งใหญ่ของอวิ๋นเฉิงตามคำสั่งของเบื้องบน อีกทั้งยังอธิบายอย่างภูมิใจด้วย

“ทุกท่านเจ้าคะ ที่เรากำลังชมอยู่นี้คือโรงทอผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุน และเป็นโรงทอผ้าที่ทอด้วยเครื่องจักร ที่ใหญ่ที่สุดในเก้าแคว้นด้วย”

หลู่เจาพูดไปด้วย และพาเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่เข้าไปในโรงงานด้วย

ทันทีที่เข้าไปแล้ว เหล่านักวิชาการทุกคนก็ต้องรู้สึกตะลึงจนขนลุก ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้เลย

โรงงานขนาดใหญ่ทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา ต่อให้เป็นตำหนักที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเขาเคยพบเห็นมา ก็ยังไม่เท่าหนึ่งส่วนสิบของโรงงานแห่งนี้ พูดได้อย่างสมจริงเลยว่า พื้นที่อาคารของโรงงานแห่งนี้เทียบได้กับเขตเมืองเล็กๆเลยทีเดียว

เมื่อมองไปแล้ว ในโรงงานมีเครื่องจักรทอผ้าหลายร้อยเครื่องเรียงรายกันเต็มไปหมด พวกมันทำงานอย่างรวดเร็ว และส่งเสียงเหมือนกัน พร้อมกัน ความเร็วในการทอผ้าของเครื่องทอผ้าเหล่านี้ สูงกว่าความเร็วของการทอมือแบบดั้งเดิมมาก ข้างๆเครื่องจักรทุกๆเครื่องจะมีช่างผู้หญิงคอยดูการทำงาน พวกนางไม่ต้องออกแรงเองเลย

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่อึ้งจนเบิกตากว้างอ้าปากค้าง หลู่เจาพูดอย่างมั่นใจว่า

“สิ่งที่รงงานของเราผลิต คือผ้าเมฆที่ดีที่สุดในโลก อีกทั้งปริมาณการผลิตยังเทียบเท่ากับปริมาณของช่างทอทั้งเก้าแคว้น”

ซือหม่าจี๋ถามอย่างสงสัยว่า “ดังคำกล่าวที่ว่า ของมักจะมีคุณค่ามากขึ้นเมื่อมันหายาก เจ้าผลิตผ้าได้มากมาย แต่เหตุใดราคาของมันยังสูงอยู่ อีกทั้งเหตุใดผ้าเมฆจึงยังขาดตลาดอยู่?”

หลู่เจาอธิบายอย่างจริงจังว่า “เพราะผ้าที่ผลิตในโรงงานของเรามีไว้เพื่อส่งออก ไม่ได้ขายในเก้าแคว้น”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ตกตะลึงอย่างมาก ราวกับถูกฟ้าผ่า

“ส่งออกรึ? หรือว่านอกจากเก้าแคว้นนี้แล้วยังมีที่อื่นอีกงั้นรึ?”