องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 900

เมืองหลวง อาณาจักรหลู่

แม้ว่าฮ่องเต้หลู่จะกลับมาหลายวันแล้ว แต่เขาไม่ได้นึกถึงการจัดการในอาณาจักรเลยแม้แต่น้อย เขาใช้เวลาทั้งวันในศาลาประวัติศาสตร์ ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการพัฒนาของอาณาจักรฉินตลอดเวลา เขาหมกมุ่นกับเรื่องนี้จนถึงเช้า บรรดาขุนนางเข้ามาเข้าเฝ้าก็ไม่พบ

ขันทีหลี่รับจดหมายที่ส่งมาจากอาณาจักรเยี่ยน แล้วรีบเข้าเฝ้าฮ่องเต้หลู่ทันที

“ฝ่าบาท ใต้เท้าซือหม่าได้ส่งจดหมายมาแล้ว ได้โปรดทรงทอดพระเนตรดูพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หลู่เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เต็มใจ รับจดหมายมาจากขันทีหลี่แล้วเปิดอ่าน เขาเปิดอ่านก็เข้าใจทันทีว่ากั๋วฮวายต้องการเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึง เพื่อแลกกับการให้เขาถอนทัพออกไป เมื่อเห็นจำนวนเงินมากมายมหาศาลเช่นนี้ เขานิ่งงันไปทันที

เพราะภาษีที่หัวถิงจ่ายอยู่ทุกปีนั้นมีจำนวนมากกว่าเมืองอื่นในอาณาจักรหลู่หลายเท่า ตอนนี้ต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่งร้อยล้านตำลึง ท้องพระคลังของอาณาจักรเองก็สามารถนำเงนิออกไปได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นฮ่องเต้หลู่อยากใช้เงินจำนวนนี้เพื่อยอมแลกกับความสงบสุข อาณาจักรเยี่ยนต้องการเท่าไร เขาพร้อมให้ เขาไม่สนใจนโยบายในราชสำนักเลยแม้แต่น้อย เงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงเป็นของนอกกายที่เขาไม่สนใจ

เขาเขียนตอบกลับทันทีและเขียนอย่างกระชับรัดกุม

“อนุญาต

...

สามวันต่อมา

เขตชายแดนทางเหนือ

ซือหม่าจี๋ที่เพิ่งได้รับจดหมายจากฮ่องเต้หลู่ หลังจากเห็นว่าฮ่องเต้ตอบตกลง เขารีบไปหากั๋วฮวายทันที

กั๋วฮวายยังคงมีท่าทีเย่อหยิ่งและก้าวร้าว ถามออกไปว่า

“หมดเวลาสามวันแล้ว อาณาจักรหลู่คิดเห็นอย่างไรหรือ?”

ซือหม่าจี๋รีบตอบกลับ

“ขอแค่ถอยทัพกลับ ฮ่องเต้หลู่ยอมจ่ายเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงให้พ่ะย่ะค่ะ”

กั๋วฮวายคาดคิดเอาไว้แล้วว่าฮ่องเต้หลู่จะต้องเห็นด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้วไม่มีฮ่องเต้คนใดยอมให้ประชาชนต้องลำบาก เขาพูดเยาะเย้ยกลับไปว่า

“เจ้าเพียงแค่พูด ไม่มีหลักค้ำประกัน เช่นนั้นเราจะร่างข้อตกลงขึ้นมา ให้ทั้งสองอาณาจักรเก็บเอาไว้”

ทันทีที่กั๋วฮวายกล่าวมาเช่นนี้ เขาก็ยกมือขึ้นให้หัวหน้าขันทีนำข้อตกลงที่เขาร่างเอาไว้ล่วงหน้าแล้วมาให้ซือหม่าจี๋ทันที

ซือหม่าจี๋หยิบขึ้นมาอ่าน มีตัวอักษรเขียนด้านบนว่าข้อตกลงชดเชย คำนั้นช่างสะดุดตามาก

เห็นได้ชัดว่าอาณาจักรหลู่เป็นเหยื่อ อีกทั้งยังกลับถูกบังคับให้ลงนามในข้อตกลงเพื่อชดเชยเงินจำนวนมหาศาลให้อาณาจักรเยี่ยน

เมื่อเรื่องจบลงแล้ว ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยิบพู่กันขึ้นมาลงนามในข้อตกลง

ข้อตกลงชดเชยที่ดูแสนจะล่องลอย มือเขานั้นกลับหนักอึ้ง เขาทนต่อความอัปยศอดสูในใจของตัวเอง และลงนามด้วยมืออันสั่นเทา

หลังจากลงนามในข้อตกลงที่ถูกเอาเปรียบแล้ว ซือหม่าจี๋ก็แทบจะจำไม่ได้ว่าเขากลับมาอย่างไร เขาจำได้แต่เสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจของกั๋วฮวาย

เขานั่งรถม้ากลับมายังอาณาจักรหลู่ รู้สึกราวกับว่าตนเองสูญเสียจิตวิญญาณไป เขาทั้งอับอายและหดหู่จนทำอะไรไม่ถูก

ข้อตกลงที่ถูกเอาเปรียบฉบับนั้น เขาได้ลงนามลงไปแล้ว ถือว่าเป็นความล้มเหลวมากที่สุดในประวัติศาสตร์ทางการทูตของเขา