องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 907

ต่งเซียวหว่านจงใจพูดเสียงเบาว่า “ท่านสามีเลอะเลือนไปแล้ว ใครๆก็ว่า การยึดครองอาณาจักรนั้นง่ายดาย แต่รักษามันยาก ใช่ว่าท่านจะไม่เข้าใจถึงความหมายของมัน!”

หวังไข่กลับพูดอย่างนิ่งเฉยว่า “กลัวอะไรเล่า อย่างไรอำนาจทหารก็อยู่ในกำมือของข้า อีกฝ่ายก็แค่อัครเสนาบดีและเสนาบดีกองพระคลังคนก่อน ใครจะสู้ข้าได้?”

ต่งเซียวหว่านพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านสามี ข้าขอถามท่าน ท่านยังจำได้รึไม่ว่าอาณาจักรจ้าวล่มสลายได้อย่างไร?”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วหวังไข่ก็เลิกเหิมเกริมทันที เรื่องเล่าความรักของอู๋ซานกุ่ยและเฉินหย้วนหย้วนในตอนนั้นเป็นที่รู้กันไปทั่ว ถึงขั้นที่ว่า แม้ว่าอู๋ซานกุ่ยจะเป็นกบฏของอาณาจักรจ้าว แต่การที่เขาโกรธเกศาชันเพื่อโฉมงาม กลับเป็นแบบอย่างของเหล่าทหารหลายคน

แต่เรื่องราวที่แสนวิเศษเช่นนี้กลับถูกใช้เป็นเบี้ย ค่อยๆเดินไปจนถึงทางตัน สิ่งที่ทำทุกอย่างกลับไร้ประโยชน์ จนสุดท้ายถูกสังหารโดยหญิงสาวที่ตนเองรักที่สุด

เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านั้นแล้วหวังไข่ก็ขนลุกขึ้นมา

เมื่อต่งเซียวหว่านเห็นว่าหวังไข่ครุ่นคิด นางก็เข้าใจแล้วพูดว่า

“ตอนนั้นอู๋ซานกุ่ยเองก็ครองอำนาจทหาร บุกโจมตีอย่างบ้าคลั่ง อีกเพียงก้าวเดียวก็สามารถครองบัลลังก์ได้แล้ว แต่ในก้าวสุดท้ายนั้น กลับทำให้เขาต้องสิ้นใจตายไป”

“ท่านสามี ตอนนี้ท่านครองอำนาจทหารไว้ก็จริง แต่อย่างไรแล้วทั้งเสบียง เงินและอำนาจทางการเมืองยังอยู่ในมือคนอื่น สิ่งที่มีในตอนนี้ยังสู้อู๋ซานกุ่ยในตอนนั้นไม่ได้”

“อีกทั้งยังมีอู๋ซานกุ่ยเป็นแบบอย่าง แล้วท่านจึงต้องเสี่ยง จะขึ้นครองบัลลังก์ให้ได้ และกลายเป็นเป้าทำไมกัน?”

เมื่อภรรยาพูดเช่นนั้นแล้วหวังไข่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ ตอนนั้นอู๋ซานกุ่ยมีทั้งกำลังทหารและเงิน แต่ก็ยังต้องมีจุดจบอย่างการถูกสังหาร ตอนนี้หากเขาดึงดันจะขึ้นครองบัลลังก์ เกรงว่าคงไม่ได้มีจุดจบดีกว่าอู๋ซานกุ่ย

หวังไข่เผยสีหน้าหนักใจ เขายกจอกเหล้าขึ้นมาจิบ เหล้าร้อนๆไหลลงกระเพาะทำให้เขาสงบจิตสงบใจได้ เขาถามว่า

“แล้วเจ้าหมายความว่า?”

ต่งเซียวหว่านนั่งลงบนตักในอ้อมกอดของหวังไข่อีกครั้ง จากนั้นกอดคอของเขาแล้วพูดอย่างออดอ้อนว่า

“ท่านสามี เราไม่แย่งชิง ใครอยากจะครองบัลลังก์ก็ปล่อยเขาไป เมื่อพระราชสำนักสงบแล้ว ความโกลาหลก็จะสงบลง ท่านมีความดีความชอบในการยุติความโกลาหล ถึงตอนนั้นค่อยขอรางวัลเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด ก็ย่อมดีกว่าบัลลังก์ฮ่องเต้ที่น่าผวาไม่ใช่รึ?”

คำพูดนี้ทำให้หวังไข่ได้สติ ภรรยาของเขาพูดได้มีเหตุผล กว่าจะได้ชีวิตที่มีความสุขมา เขาไม่อยากจะตายไปทั้งๆแบบนี้หรอกนะ เขากอดเอวของภรรยาแล้วหอมแก้มนาง

“เมียรักของข้าคิดได้ถี่ถ้วนเสียจริง ตามที่เจ้ากล่าวมาละกัน เราไม่แย่งชิงบัลลังก์บ้าบอนั่น มองดูพวกมันกัดกันเอง!”

......

อัครเสนาบดี