องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 917

เขตชายแดนของทั้งสามอาณาจักร อาณาจักรเยี่ยน อาณาจักรจ้าวและอาณาจักรหลู่

สือเหล่ยนำกองทัพทหารจำนวนสองแสนคนเผชิญหน้ากับกองทัพทหารจำนวนสองแสนคนของอาณาจักรเยี่ยน

ทั้งสองฝ่ายต่างมีรังสีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกัน

สือเหล่ยจะโกนเสียงดังในนามของอาณาจักร

“อาณาจักรเยี่ยนฟังข้าให้ดี วันนี้อาณาจักรจ้าวมาอย่างสันติ หากพวกเจ้าล้มเลิกการโจมตี ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาณาจักรยังคงเป็นเช่นเดิม!”

แม่ทัพอาณาจักรเยี่ยนพูดอยากดูถูก

“อาณาจักรจ้าว ฟังข้าให้ดี พวกเรามาที่นี่เพื่อปลิดชีพพวกเจ้า ระบายความแค้นให้ฮ่องเต้ของพวกเรา หากเป็นลูกผู้ชายจริงๆ ไม่ต้องพูดให้มากความ!”

สายตาของสือเหล่ยเต็มไปด้วยแรงแค้น เขากำหอกในมือแน่นแล้วตะโกนออกไปทันที

“พูดดีๆ ด้วยแล้วไม่ยอมฟัง สหายร่วมรบ ฆ่ามัน!”

แม่ทัพฝั่งอาณาจักรเยี่ยนเองก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอแต่อย่างใด ยกหอกขึ้นและร้องตะโกนออกไปว่า

“โจมตีพวกมัน!”

สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารจำนวนสองแสนคนต่อสู้กับทันที

“ฆ่ามัน”

“บุกโจมตี!”

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันจนหมดแรง ก่อนที่จะถอยทัพกลับไป

หลังจากกลับมาถึงค่าย พวกเขาก็บุกโจมตีอีกครั้ง

การเคลื่อนทัพของแม่ทัพสือนั้นยอดเยี่ยมมาก กองทัพทหารม้าของอาณาจักรเยี่ยนเองก็แข็งแกร่งเช่นกัน เมื่อทั้งสองฝ่ายต่างมีกำลังเท่าเทียมกัน การต่อสู้ในครั้งนี้ย่อมไม่มีจุดสิ้นสุด

มีการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ทุกวัน ศึกใหญ่หนึ่งครั้งในทุกๆ สามวัน การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างโกรธแค้น ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถต่อสู้จนเห็นผลแพ้ชนะได้ แต่พวกเขาก็ยังต่อสู้กันจนตัวตาย

...

เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งทางตะวันตก

เนินเขาที่ราบสูง พื้นที่ดินทรายที่แห้งแล้ง สายลมพัดผ่านมีควันทราบจำนวนนับไม่ถ้วนลอยฟุ้ง

บนท้องถนน มีประชาชนสวมชุดรูปแบบตะวันตกเดินไปมา

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พระอาทิตย์สีแดงแผดเผาจนไม่เห็นเมฆสักก้อน ไม่มีลมพัด ความร้อนระอุแผดเผาร่างกายจนผิวดำคล้ำ แต่ผู้คนต่างใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิม ราวกับว่าพวกเขาคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมนี้มานานแล้ว

ชายหนึ่งหญิงสองเดินมาที่ร้านอาหาร นั่งลงและสั่งข้าวมาสามจาน

ขณะที่พนักงานกำลังวางอาหารให้ เขาหยิบรูปสีซีเปียร์ออกมาแล้วลองถามออกไป

“เคยเห็นคนๆ นี้หรือไม่ เขามีเด็กผู้หญิงอยู่กับเขาด้วย อายุประมาณเจ็ดแปดมปี”

คนที่ถือรูปภาพและคนถามคือฉินเหยียน เขาได้ตามหาลูกสาวมาสี่ปีแล้ว

พนักงานวางอาหารลง มองคนในภาพ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ไม่เคยเจอ”

ฉินเหยียนยังไม่ยอมแพ้

“ไม่เคยเจอคนจากที่ราบภาคกลางมาก่อนเลยหรือ?”

พรักงานตอบอย่างจริงจัง