องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 926

เฝิงตู่มองไปที่แอปริคอตในมือของซวงเอ๋อร์ แล้วพูดด้วยความรัก

“เจ้าไปเอามาจากที่ไหน?”

หลายปีที่ผ่านมาเขาทำงานเป็นช่างตีเหล็ก เฝิงตู่จึงไม่ใช่คนกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาอีกต่อไป เศษเหล็กที่กระเด็นจากการตีทำให้ร่างกายเขามีรอยไหม้ไปทั่วร่างกายและใบหน้า

บวกกับความจริงที่ว่ากองทัพอาณาจักรเยี่ยนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาต้องการผลิตอาวุธขึ้นมาจำนวนมาก ทำให้เฝิงตู่แทบไม่ได้พักเลย

ด้วยชีวิตที่ผันผวนของเขา ทำให้รูปลักษณ์เขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ผิวแทนขึ้น ผมเผ้ารุงรัง แม้ว่าจะเดินบนถนนก็ไม่มีใครเชื่อว่าเขาเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งของใต้หล้า เขามีรูปลักษณ์เหมือนช่างตีเหล็กไปเสียแล้ว

ซวงเอ๋อร์พูดพลาง กินแอปริคอตพลาง

“พ่อไม่ต้องสนใจหรอกว่ามาจากที่ใด หวานมาก พ่อลองชิมดูสิ!”

โดยไม่รอเฝิงตู่ปฏิเสธ ซวงเอ๋อร์ยัดแอปริคอตเข้าปากเขาทันที

เฝิงตู่ทั้งโกรธทั้งตลก แม้ว่าเฝิงตู่จะไม่ได้กังวลว่ามีคนมาฟ้อง แต่เขาคิดถึงเรื่องอาณษจักรที่กำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย เขายังพูดเตือนว่า

“ตอนนี้ข้างนอกมีสงคราม เจ้าอย่าวิ่งไปที่อื่นล่ะ”

ซวงเอ๋อร์พยักหน้าแบบขอไปที จากนั้นเปลี่ยนเรื่อง

“พ่อ พ่อยังไม่เห็นด้วยซ้ำว่าข้างนอกมีเกราะเหล็กล้อมเมืองเราอยู่!”

ต่อให้ซวงเอ๋อร์ไม่พูด เฝิงตู่สามารถจินตนาการสภาพนอกเมืองได้ ผลลัพธ์ได้ถูกตัดสินเอาไว้อยู่แล้วว่าอาณจักรเยี่ยนต้องพ่ายแพ้

สถานการณ์นอกเมือง เฝิงตู่เองก็ทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้แค่ปกป้องซวงเอ๋อร์อย่างสุดความมสามารถ จากนั้นพูดเตือนซวงเอ๋อร์อีกครั้ง

“รู้แล้วน่า เจ้าก็อย่าเดินเล่นสุ่มสี่สุ่มห้า หากไม่ทันระวังอาจจะมีคนไม่ดีจับตัวเจ้าไปได้!”

ซวงเอ่อร์ไม่สนใจ

“พ่อสอนทักษะข้า ไม่มีใครจับข้าได้หรอก พ่อไม่ต้องกังวล”

เฝิงตู่จิ้มไปที่ปลายจมูกซวงเอ๋อร์ด้วยความรัก และพูดเบาๆ ว่า

“ไปเอาอ่างน้ำร้อนมาให้พ่อ พ่อจะได้ล้างหน้า”

ซวงเอ๋อร์หยิบแอปรคอตใส่ปาก เคี้ยวแก้มตุ่ยๆ จากนั้นตอบตกลง

“ได้เจ้าค่ะ!”

เฝิงตู่มองไปที่ซวงเอ๋อร์วิ่งยกน้ำร้อนไปมา พลางส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างขมขื่น

โชคชะตาของเด็กน้อยคนนี้ช่างพลิกผัน กลับต้องมาเกิดในยุคที่มีสงคราม