องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 929

ซวงเอ๋อร์วิ่งไปหาเสบียงอาหารของอาณาจักรฉินอย่างตื่นเต้น หลังจากที่มาถึงนางรีบหยิบเสีบยงอาหารสองถุงใหญ่และรีบวิ่งกลับมาทันที

“ไม่ต้องหิวอีกต่อไปแล้ว!”

ในเวลานี้ จู่ๆ ที่กำแพงเมืองพลันมีไฟส่องสว่างขึ้น ซวงเอ๋อร์และคนอื่นๆ ที่แอบย่องออกไปถูกจับได้ทันที

หันกลับไปมองเห็นพลธนูยืนเรียงรายกันเป็นแถว กำลังตั้งคันธนูและเล็งมาที่ด้านล่าง

มีเสียงของแม่ทัพคนหนึ่งดังขึ้น

“พวกเจ้ากล้าแอบย่องออกมา กล้ารับอาหารพวกศัตรู เช่นนั้นพวกเจ้ารอรับความตายได้เลย!”

ประชาชนต่างตื่นตระหนกเตรียมวิ่งกลับไป

“ยิง! ฆ่าพวกคนทรยศเหล่านี้เสีย!”

ทันทีที่แม่ทัพสั่ง พลธนูบนกำแพงเมทองยิงธนูออกไปทันที

“ฟึ่บๆๆ”

คนที่ไม่มีอาวุธและทำอะไรไม่ถูกถูกยิงล้มลงไปพร้อมกับเสียงร้องควรญครางที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ

เวลาปกติแม้ว่าซวงเอ๋อร์จะเป็นเด็กซุกซน แต่นางไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่รุนแรงเช่นนี้มาก่อน นางอุ้มถุงอาหารสองถุงในอ้อมแขน อาศัยทักษะที่พ่อสอนกลับลูกธนูและรีบหนีเข้าไปในฝูงชน

แต่นางก็เป็นแค่เด็กวันเจ็ดแปดขวบเท่านั้น ในตอนที่กำลังวิ่งหนี นางแบกถุงอาหารสองถุงใหญ่ ลองปีนขึ้นกำแพงครั้งแล้วครั้งเล่า

มีทหารยามคนหนึ่งตาดีเห็นซวงเอ๋อร์พยายามปีนข้ามกำแพง เขาชักคันธนูขึ้นและยิงธนูใส่นางทันที

ลูกธนูยิงตรงมายังที่ซวงเอ๋อร์โดยที่นางไม่สังเกตเห็นแม้แต่น้อย

แต่เพียงแค่ช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาที เฝิงตู่ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังซวงเอ๋อร์

เขารีบอุ้มลูกสาวด้วยความรวดเร็วด้วยแขนข้างเดียว และหายตัวไปจากสายตาของทหารยามทันที

เมื่อกลับเข้าไปยังค่ายทหาร ซวงเอ๋อร์หันไปมองพ่อด้วยความประหลาดใจพร้อมรอยยิ้ม

“โอ้โห พ่อไวมาก!”

เฝิงตู่วางนางลงแล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“เจ้าเด็กซน พ่อบอกเจ้าไว้ว่าอย่างไร บอกให้เจ้าอยู่บ้านมิใช่หรือ? ยังจะแอบออกจากบ้านต่อพ่อหลับนะ ยิ่งโตยิ่งคิดแต่เรื่องไม่ดี!”

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นว่าอันตรายเพียงไหน เขาโกรธมาก หากไปไม่ทันมีความเป็นไปได้ว่าพรุ่งนี้เข้าต้องไปที่กำแพงเมืองเพื่อหาซวงเอ๋อร์

ซวงเอ๋อร์ไม่สนใจพ่อที่กำลังโกรธ นางมีความสุขมากที่ได้เห็นเสบียงอาหารสองถุงใหญ่ นางพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

“พ่ออย่าโกรธหนูเลย ซวงเอ๋อร์แค่อยากให้พวกเรากินอิ่มก็เท่านั้น”

ขณะพูด นงก็หยิบขนมปังแผ่นหนึ่งจากถุงอาหารแล้วยื่นให้ดู