องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 958

หลิวเชียนเชียนพูดตามตรง

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกไม่ดี ข้าแค่มาพูดในสิ่งที่ต้องพูด”

พูดจบนางหยิบมีดออกมาและวางไว้บนโต๊ะ

“สายลับในตำหนักอ๋องเหยียนทุกคนจะต้องพกมีดเล่มนี้ไปด้วย อย่างแรกคือฆ่าคน อย่างที่สองคือฆ่าตัวเอง”

“อ๋องเหยียนหวังว่าให้เจ้าทำตามความรู้สึกของตัวเองได้ ดังนั้นจึงให้โอกาสเจ้าอีกครั้งด้วยการมอบมีดเล่มนี้ให้ เพื่อไม่ให้เจ้าทำอะไรตามความรู้สึกอีก”

“เพราะหากวันใดวันหนึ่งหลงใหลในอำนาจ เขาในตอนนี้ที่เป็นอ๋องเหยียนตัวปลอม หากเขากล้าทำเรื่องโกหกให้เป็นเรื่องจริง ต้องการให้ตัวเองกลายเป็นอ๋องเหยียนตัวจริง เจ้าจงใช้มีดเล่มนี้จัดการเขา เข้าใจหรือไม่?”

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใช้มีดเล่มนี้ผิดจุดประสงค์ และหวังว่าเจ้าจะไม่ต้องใช้มัน”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์อึ้งไป ที่แท้อ๋องเหยียนได้ผูกชะตากรรมของพวกเขาเอาไว้ด้วยกัน หากรุ่งเรืองก็จะรุ่งเรืองทั้งคู่ แต่หากตกอยู่ในอันตรายก็เป็นอันตรายทั้งคู่ ผลที่ตามมาเหมือนกัน

“เข้าใจแล้ว ข้าจะให้อ๋องเหยียนตัวปลอมเป็นอ๋องเหยียนตัวปลอมตลอดไป ไม่ให้เขาทำผิดใดๆ เป็นอันขาด”

หลิวเชียนเชียนได้ทำหน้าที่เสร็จแล้วจึงเดินจากไป

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เก็บมีดไว้ในแขนเสื้อ และนางจะพกมีดติดตัวไปตลอด หากอ๋องเหยียนตัวปลอมกล้าแทนที่อ๋องเหยียนตัวจริง แม้ว่านางจะยังรักเขาแต่นางไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่นอน

ฉินเหยียนเข้าไปพบฉินอวี่เป็นการส่วนตัว

“เจ้าสิบสี่... ข้า...”

สีหน้าของฉินอวี่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่คิดว่าน้องสิบสี่จะไว้ใจและพึ่งพาเขามากขนาดนี้ แต่เขากลับทรยศความไว้ใจที่น้องมอบให้

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรื่องทั้งหมดผ่านไปแล้ว หลังจากนี้ ท่านพี่แค่อยู่กับข้า”

ฉินเหยียนตบไหล่พี่ชายเพื่อปลอบใจเขา เขารู้ดีว่าฉินอวี่รู้สึกผิด เขาจึงไม่ตำหนิอีกฝ่ายอีก

“อ้อ ใช่แล้ว เข้าได้บินมาว่าท่านพี่จับหลินเย้าจู่และคนอื่นๆ เอาไว้ใช่ไหม?”

“ใช่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในคุก”

ฉินอวี่พยักหน้าอย่างละอายใจ เรื่องพวกนี้ตระกูลฝ่ายแม่เขาเป็นคนทำ แต่เขาเองก็เห็นด้วยเช่นกัน

“พาข้าไปหาพวกเขาหน่อย”

ฉินอวี่นำทางฉินเหยียนไปที่คุกทันที

นักโทษในเรือนจำต่างกระสับกระส่ายเมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว

ในช่วงนี้พวกเขารู้สึกเหมือนว่าทุกวินาทียาวนานแรมปี กลัวว่าพวกเขาจะตายลงในคุกในสักวันหนึ่ง

ท้ายที่สุดแล้วในตอนนี้สถานการณ์ด้านนอกนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมาก มีนักโทษใหม่ถูกจับกุมเข้ามาหลายคน พวกเขาจึงหวาดกลัว

“ทุกคนถูกขังไว้ด้านในสุด ข้าจะนำทางเจ้าไป”

ฉินอวี่ชี้ไปที่คุกและเดินนำไปข้างหน้า

ในเรือนจำทั้งมืดทั้งชื้น อีกทัง้มีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ ทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ

ฉินอวี่เดินไปในห้องขังด้านในสุด แล้วผลักประตูเข้าไป

“ปังๆๆ!”

นักโทษที่อยู่ด้านในสุดเงยหน้ามองขึ้นทันทีเมือ่ได้ยินเสียง

หลังจากเห็นคนที่เดินเข้ามา พวกเขาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น

“อ๋องเหยียน!”

“อ๋องเหยียนมาแล้ว!”

“อ๋องเหยียนทรงพระเจริญ!”

“อ๋องเหยียนทรงพระเจริญ!”