“ในเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว เช่นนั้นก็พูดอย่างจริงใจมา ว่าทุกท่านอยากจะขายในราคาเท่าใด?”
ฉินเหยียนวางแก้วชาลงแล้วถามเสียงเรียบ
หวังจี้ตงได้ยินดังนั้นก็ดีใจ แต่ยังคงแสดงสีหน้าเคร่งเครียด เขาค่อยๆพูดขึ้นว่า
“จากที่กระหม่อมคาดการ หากอ๋องเหยียนประสงค์จะซื้อเราทั้งเจ็ดแห่ง อย่างน้อยก็ต้องใช้เจ็ดล้านตำลึงพ่ะย่ะค่ะ!”
เขาพูดแล้วก็เงยหน้ากวาดตามองคนอื่นๆ เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้คัดค้านอะไรก็พูดเสริมอีกว่า
“พวกกระหม่อมทั้งเจ็ด คนละหนึ่งล้านตำลึง หากอ๋องเหยียนทรงเห็นว่าราคานี้แพง ก็สามารถหารือก่อนก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”
เขาแอบดีใจ คนละหนึ่งล้านตำลึง เมื่อได้มาแล้วจะนำไปทำธุรกิจอะไร ก็เป็นเรื่องง่ายๆแล้ว
ฉินอวี่ที่อยู่ข้างๆได้ยินราคานี้ก็แทบจะโกรธจนอกระเบิด เขาไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้จะฉวยโอกาสเอาเปรียบ น่าเกลียดเกินไปแล้ว เดิมทีเจรจาเพียงสองล้านตำลึง แต่เอ่ยว่าต้องการห้าล้านตำลึงไม่พอ สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นเจ็ดล้านตำลึงในพริบตา คนพวกนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง
ฉินอวี่คิดจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นว่าฉินเหยียนสีหน้าสงบนิ่งแล้วก็เงียบไป เขารู้นิสัยของฉินเหยียนดี จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ
“หือ? เจ็ดล้านตำลึงรึ?” เมื่อฉินเหยียนได้ยินคำพูดของหวังจี้ตงแล้วก็ยิ้มออกมากอย่างประหลาด เขาแสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าจะพูดความจริงให้ฟัง อู่ต่อเรือหลวงนี้ข้าจะต้องทำให้ได้ หากพวกเจ้าทั้งเจ็ดมีความสามารถมากพอกับราคานี้ เรื่องเงินก็ไม่ใช่ปัญหา”
หวังจี้ตงได้ยินดังนั้นก็ดีใจทันที เขารีบยืนขึ้นแล้วประสานมือคารวะพูดว่า
“ได้ยินมาว่าอ๋องเหยียนใจกว้างยิ่งนัก เมื่อได้มาเห็นเองแล้วก็สมกับคำร่ำลือเสียจริงพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องความสามารถการสร้างเรือของอู่ต่อเรือของเราทั้งเจ็ดนั้น อ๋องเหยียนโปรดวางใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากแม้แต่เราทั้งเจ็ดยังไม่มีกำลัง เช่นนั้นทั้งเก้าแคว้นนี้ก็ไม่มีผู้ใดเทียบได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
คำพูดของเขากำลังยกยอพวกเขาเอง และอยากให้ฉินเหยียนรู้ว่าพวกเขามีการผูกขาดในด้านการต่อเรือ
“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” คนอื่นๆเองก็พากันสมทบ
เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว ทุกคนในห้องโถงนอกจากฉินอวี่ ก็แสดงสีหน้าที่ภูมิใจ แล้วมองฉินเหยียนด้วยสายตาที่เร่าร้อน เจ็ดล้านตำลึง พวกเขาต่อเรือเอาเป็นเอาตายหลายสิบปี ก็ไม่มีกำไรมากเพียงนี้
ฉินเหยียนยกชาขึ้นมาจิบ จากนั้นก็พูดอย่างมีเหตุผลว่า
“เช่นนั้นก็ย่อมได้ เจ็ดล้านตำลึงก็เจ็ดล้านตำลึง แต่ข้าเองก็ต้องเห็นก่อนว่าพวกเจ้ามีความสามารถการต่อเรือเป็นอย่างไรบ้าง เอาเช่นนี้ละกัน ภายในสามวัน พวกเจ้าแล่นเรือมาจอดที่ใกล้ๆเซียนตู ข้าจะดูคุณภาพเรือที่พวกเจ้าสร้าง”
“ย่อมได้พ่ะย่ะค่ะ” หวังจี้ตงตอบตกลงอย่างไม่ลังเล นี่มันเรื่องกล้วยๆ
คนอื่นๆเองก็พยักหน้าตอบตกลง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์
มีต่อมั๊ยครับ สนุกมากขอบคุณครับ...
รออ่านอยูนะครับสนุกมาก...
รออ่านดูนะครับ..เมตตาลงต่อเร็วหน่อยนะคะรับ รอแบบไม่มีกวังเลยครับตอนนี้ เงียบหลายวันมากๆ ขอความเมตตาช่วยลงให้อ่านด้วยครับ...
รอตอนที่ 631 อยู่นร้า...
รอตอนต่อไป…กำลังสนุก...
สนุกมากครับขอบคุณที่ลงให้อ่านนะครับของคุณครับ...
มาแล้ว630...
หายไปนานเลยนะครับ..ถ้ามาลงให้ได้อ่านต่อจะขอบพระคุณมากครับกำลังสนุก...
ซื้ออ่านยังไงได้ครับ...
ขอบคุณที่ลงเพิ่มครับ เรื่องนี้สนุกครับ...