อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1005

กระทั่งเถ้าแก่หออันดับหนึ่งก็ยังลิงโลดขึ้นมา

"ผู้อาวุโสตู้ ได้โปรดช่วยด้วย..."

เขายังพูดไม่จบ ผู้อาวุโสตู้ก็ยกมือขวาขึ้น

ทุกคนมองเห็นว่ามือขวาของเขามีสามนิ้วพันผ้าอยู่ ตกตะลึงไปทันที

"ขอโทษด้วย ข้าหลายวันก่อนไม่ทันระวังทำมือโดนลวก จับมีดไม่ไหว" ผู้อาวุโสตู้บอก

ราวกับน้ำเย็นถังหนึ่ง ราดลงไปบนหัวเถ้าแก่ใหญ่

เขาจะร้องไห้ออกมาแล้วจริงๆ

"แต่ว่า ถ้าหากข้าฝานเห็ดวิญญาณให้พวกเจ้า แล้วมีประโยชน์อะไรกัน?" ผู้อาวุโสตู้กลอกตา

"ไม่ใช่ว่าฝานไม่ได้หรอกหรือ?"

เสิ่นเสวียนพูดต่อ "ถ้าหากฝานได้ ผู้อาวุโสตู้ยังช่วยปรุงได้ด้วย เห็ดเชียนเสวี่ยที่ทำออกมาไม่มีทางด้อยกว่าพ่อครัวซุนแน่ ถึงตอนนั้น คนที่ฝานเห็ดได้ครึ่งชั่ง ผู้อาวุโสที่ปรุงได้อีกครึ่งชั่ง อย่างนี้เป็นอย่างไร?"

พวกเขาก่อนหน้านี้ไม่ได้จองเห็ดเชียนเสวี่ยไว้ แต่เสิ่นเสวียนเห็นฟู่จาวหนิงมาที่นี่ เช่นนั้นก็ต้องลองชิมเสียหน่อย โอกาสหาได้ยากมาก

"ได้!"

เถ้าแก่ใหญ่ตบลงโต๊ะ จากนั้นก็บอกกับคนอื่นว่า "แขกทุกท่าน ถึงตอนนั้นก็จะเหลือให้เจ้านายของพวกเราแค่ครึ่งชั่ง และเฉลี่ยให้กับทุกท่นาที่จองไว้อีกประมาณครึ่งชั่ง ปริมาณลดลงประมาณคำหนึ่ง เช่นนี้ได้ไหม?"

องค์ชายสองนับตั้งแต่ที่เสิ่นเสวียนเดินเข้ามาสายตาก็มองอยู่แต่บนตัวเขา

ฟังถึงจุดนี้ เขาก็อมยิ้มพยักหน้า "ได้"

องค์ชายสองก็เห็นด้วยแล้ว เช่นนั้นคนอื่นก็คงไม่มีความเห็นอะไร กินน้อยลงไปคำหนึ่งก็ยังดีกว่าไม่มีจะกิน

"ผู้อาวุโสตู้ไม่ใช่ว่ามือถูกลวกจนบาดเจ็บหรือ? แล้วใครจะฝานได้กัน?"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็เดินมาข้างผู้อาวุโสตู้ "ท่านปู่อา มือไปลวกมาได้อย่างไรกันนี่?"

นางรู้ว่าผู้อาวุโสตู้ใส่ใจสองมือนี้เป็นพิเศษ บาดเจ็บขึ้นมาครั้งหนึ่งก็อาจจะทำให้เขาจับช้อนไม่ได้อีก นี่สำหรับเขาแล้วถือเป็นเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้เลย

"เรื่องนี้กลับไปค่อยว่ากัน" ผู้อาวุโสตู้ส่ายหัว "จาวหนิง เห็ดเชียนเสวี่ยฝานเป็นกลีบพันบุปผาได้อย่างไร ก็เหมือนกับวิธีใช้มีดแบบที่ข้าเคยฝานเต้าหู้บ๊วยหิมะให้เจ้าก่อนหน้านี้ เจ้าไปฝานเถอะ"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน