อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1006

ฟู่จาวหนิงมองเสิ่นเสวียน จากนั้นก็มองผู้อาวุโสตู้ พวกเขาล้วนพยักหน้าให้กำลังใจนาง

"เช่นนั้นข้าจะลองดู"

"สนใจแค่นั้นพอ" ผู้อาวุโสตู้เอ่ยขึ้น

คนตระกูลฮั่วยังกล้ามาหาเรื่องนางอีกที่ไหน? เขาในอดีตสามารถมอบอาหารจานนี้ให้คนตระกูลฮั่วไปเปิดหออันดับหนึ่ง จึงสามารถสนับสนุนให้อีกฝ่ายใช้คำว่าอันดับหนึ่งได้

ถึงได้กำเริบเสิบสานได้ขนาดนี้

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า และไม่มีการอิดออดอีก ล้างมือหยิบมีด มือหนึ่งก็ล้วงเห็ดวิญญาณออกมาฝานทีละดอก

คนข้างๆ หลายคนยังเห็นว่านางดูไม่ค่อยคุ้นมือหน่อยๆ ด้วย

แต่ไม่รอให้คนอื่นต้องมาสงสัย การเคลื่อนไหวของนางก็เร็วขึ้นแล้ว

มีดเล็กเล่มนั้นรวดเร็วจนทำให้คนมองไม่ออกว่าฝานลงไปแล้วหรือไม่!

เห็ดนี้ต้องฝานหลายต่อหลายครั้ง กระทั่งว่ามองแล้วก็เหมือนยังครบถ้วนสมบูรณ์ดี แต่พอแช่ลงไปในน้ำจะบานแผ่ออกมา ลอยเป็นกลีบใสๆ หลายกลีบ มองแล้วเหมือนดอกไม้บนหิมะดอกหนึ่ง เบาบาง ขาวสะอาด ให้ความรู้สึกอ่อนนุ่ม

ฟู่จาวหนิงฝานไปหนึ่งดอก วางใส่ในอ่างหยกขาวอีกอ่าง เห็ดนั้นก็บานออกมาช้าๆ แผ่เป็นกลีบๆ สวยงามไร้ที่ติ

ในของเถ้าแก่ใหญ่แทบจะกระโจนหลุดออกมา เขาเกือบจะอุทานส่งเสียง แต่ก็กลัวไปรบกวนฟู่จาวหนิง จึงกลั้นเอาไว้

เพราะขนาดพ่อครัวซุน ตอนที่ฝานเห็ดวิญญาณก็ยังต้องรวบรวมสมาธิมาก ห้ามรบกวนโดยเด็ดขาด

แต่เขาก็ได้ยินผู้อาวุโสตู้พูดกับฟู่จาวหนิงตอนนี้ว่า

"ถูกต้อง เช่นนี้แหละ รออีกหน่อยค่อยใช้น้ำแกงเข้าปรุง แล้วจะยิ่งนุ่มลงไปอีก จากนั้นก็นำไปวางบนจานดอกไม้สีเขียวแบบนี้ มองแล้วเหมือนบนภูเขาเขียวถูกหิมะขาวหลายชั้นทับถมไว้"

พันหุบเขาสีหิมะ เปล่งประกายบริสุทธิ์

ที่ทำเอาเถ้าแก่ใหญ่แทบจะกระโจนขึ้นมาคือ ฟู่จาวหนิงยังตอบกลับมาด้วย

"ดังนั้นนี่จึงเรียกว่าเห็นเชียนเสวี่ยสินะ? ข้าตอนแรกคิดว่าเห็ดชนิดนี้ชื่อว่าเห็ดเชียนเสวี่ยเสียอีก"

ให้ตายเถอะ ขนาดตอนที่พูดมามือก็ยังนิ่งได้ขนาดนี้!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน