อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1007

ทำไมต้องพูดให้สมจริงจขนาดนั้น?

"จริงนะ ข้าลงมีดบนตัวคนได้ดียิ่งกว่าเสียอีก" ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างจริงจัง "เฉือนหนังก็ได้ หรือจะแยกเสื้อเลือดชีพจรออกจากเนื้อหนังก้ได้เหมือนกัน"

"โอ๊ก..."

โหวผิงเอินถึงกับสำรอกแห้งๆ ออกมา

พลังจินตนาการของเขาดีเกินไปแล้ว ถึงกับถูกไม่กี่คำง่ายๆ ของนางวาดภาพขึ้นโครงพวกนั้นออกมาได้

พอคิดถึงภาพพวกนั้น ท้องไส้เขาก็ปั่นป่วนไปหมด

"เจ้าเป็นผู้หญิงจริงไหมนั่น?" เขาถอยออกไปอีกก้าว

"อืม ข้าเป็นแน่นอนสิ ดังนั้นวิชามีดของข้าถึงได้อ่อนโยน ท่านโหว ลองดูไหม?" บนหน้าฟู่จาวหนิงยังมีรอยยิ้มอีกด้วย

ท่าทีนางเช่นนี้ทำเอาโหวผิงเอินมองแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างผิดปกติ

ตอนนี้ยังสนอีกที่ไหนว่านางสวยหรือไม่สวย "สาวงามอสรพิษ เจ้ามันสาวงามอสรพิษ! โหวอย่างข้าไม่รู้จักหญิงสาวชั่วร้ายอย่างเจ้า!"

โหวผิงเอินหมุนตัวจะหนี

หลังจากขึ้นหอเจ้าพวกเพื่อนหมาๆ ของเขาก็อดถามขึ้นไม่ได้ "ท่านโหว พวกเราปล่อยไปแบบนี้หรือ?"

"ไม่เช่นนั้นจะทำอย่างไร?" โหวผิงเอินสีหน้าขรึม "ที่สำคัญสุดก็คือ พวกเจ้าไม่เห็นหรือ องค์ชายสองต้องตานางไปแล้ว พวกเราจะไปแย่งคนจากองค์ชายสองก็ไม่ได้"

คนอื่นพอได้ยินถึงองค์ชายสอง ก็ล้วนหงอกันหมด

"ถือว่านางดวงดีไป"

"พวกเราก็ถือว่าให้หน้าองค์ชายสองไปแล้วกัน"

โหวผิงเอินเอ่ยขึ้น "ใช่ หลักๆ คือให้หน้าองค์ชายสองนั่นล่ะ ไม่อย่างนั้นข้าจะปล่อยนางไปหรือ?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน