อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1004

"เขาตอนนี้ต้องนอนบนเตียงเพื่อพักผ่อน ลุกขึ้นมาไม่ได้ ต่อให้ลุกมาได้ก็ยังทำงานไม่ได้"

"ใครให้หน้าเจ้ามากันเนี่ย? เห็นว่าตัวเองหน้าตาดูดีหน่อย เจ้าก็คิดว่าตัวเองมาขวางข้าได้แล้วหรือ? แค่แทงคนไปไม่กี่ที ก็คิดว่าตนเองเป็นหมอเทวดาแล้วหรือ?"

โหวผิงเอินกำหมัดตั้งท่าจะฟาดไปทางนาง

"โหวผิงเอิน!"

องค์ชายสองก็ตาไวคว้าข้อมือเขาไว้

พวกไป๋หู่ก็ตั้งท่าจะลงมือแล้ว

"จะลงมือกับหญิงสาวคนหนึ่งได้อย่างไรกัน? จะว่าไป นางเองก็เป็นหมอใหญ่จริงๆ เจ้าไม่เห็นหรือว่าพ่อครัวซุนพูดออกมาได้แล้วเมื่อครู่?"

องค์ชายสองขวางเตือนโหวผิงเอินไปด้วย มองฟู่จาวหนิงไปด้วย

เขารู้สึกสนใจตัวฟู่จาวหนิงเสียแล้ว

ทั้งๆ ที่รู้จักตัวตนฐานะของพวกเขาทางนี้ แต่ก็ยังเยือกเย็นอยู่ได้

นางไม่ใช่คนต้าชื่อ แต่น่าจะไม่ใช่พวกองค์หญิงท่านหญิงอะไรด้วย เพราะตัวตนฐานะเช่นนี้ไม่น่าจะแอบหนีมาต้าชื่อเงียบๆ แล้วยังไม่เผยตัวตนฐานะของตัวเองออกมาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น องค์ชายสองเองก็เชื่อมั่นว่าสายตาตนเองไม่พลาด

คุณหนูราชวงศ์ บนตัวเองจะมีความหยิ่งทะนงอยู่บ้าง เป็นสิ่งที่เพาะบ่มมาตั้งแต่ยังเล็ก

แต่ฟู่จาวหนิงบนตัวไม่มีสิ่งเหล่านี้ แต่กลับมีความเชื่อมั่นในตนเอง แล้วยังความมุ่งมั่น

ทำให้คนรู้สึกถูกดึงดูด

"องค์ชายสอง ท่านใจดีเหลือเกิน นี่ยังเชื่อนางด้วย!" โหวผิงเอินถลึงตามองฟู่จาวหนิง รอให้องค์ชายสองออกไปก่อนเถอะ คอยดูแล้วกันว่าเขาจะจัดการนางอย่างไร!

ฟู่จาวหนิงขี้เกียจจะสนใจเขา

"ถึงอย่างไร พวกเราครั้งนี้ต้องได้กินเห็ดเชียนเสวี่ย! ไม่ว่าพวกเจ้าจะใช้วิธีการไหนก็แล้วแต่!"

"ใช่!"

องค์ชายสองเองก็ขมวดคิ้ว มองไปทางเถ้าแก่ใหญ่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน