อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1037

"มีอะไรก็พูดมา"

"เช่นนั้นข้าน้อยขอถามท่านหน่อย? คืนนี้ท่านจะนอนพักในห้องพระชายาไหม? พระชายาจะให้ท่านออกมาหรือเปล่า?" ชิงอีถามขึ้นอย่างคาดหวัง

เซียวหลันยวนชะงักไป

ที่ถามแบบนี้ เหมือนว่าเขากลายเป็นพวกกาฝาก จนต้องอ้อนวอนให้ฟู่จาวหนิงเก็บเอาไว้แล้วอย่างไรอย่างนั้น

อย่าคิดว่าเขาฟังไม่ออก ชิงอีกำลังถามว่าเขาจะถูกฟู่จาวหนิงเตะออกมาหรือเปล่าใช่ไหม แล้วถ้าถูกเตะออกมาจริงๆ เกียรติของเขาในบ้านตระกูลเสิ่นคงหมดสิ้นป่นปี้พอดี

ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นสถานที่ของเสิ่นเสวียน

ถึงตอนนั้นถ้าอาเขยท่านอ๋องคนนี้ไม่ยอมรับขึ้นมา จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน?

ปัญหาก็คือ เซียวหลันยวนตอนนี้เองก็ไม่กล้ายอมรับ ว่าคืนนี้ฟู่จาวหนิงจะเตะเขาออกไปหรือไม่

"ท่านอ๋อง พวกของไป๋หู่จัดห้องหับให้ข้าน้อยแล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยกับพวกหลานหรงจะเว้นเตียงไว้เตียงหนึ่งแล้วกัน เผื่อคืนนี้พระชายาไม่ให้ท่านอยู่ด้วย ท่านก็แอบไปที่ห้องของพวกข้าน้อยก็ได้" ชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง

อากาศก็เย็นแล้ว ถ้าตอนกลางคืนท่านอ๋องถูกพระชายาถีบออกมา คงไม่ค่อยดีถ้าจะให้บ้านตระกุลเสิ่นจัดห้องนอนอีกห้องให้ แล้วถ้าไม่มีผ้านวมกับเตาถ่าน ท่านอ๋องก็อยู่ไม่ได้หรอก

ยิ่งไปกว่านั้นถ้ายังไปรบกวนพวกเขาอีก เรื่องจะยิ่งลือกันออกไป

"จะพูดมากทำไมกัน? ไปเตรียมน้ำร้อนของข้าเถอะ" เซียวหลันยวนแอบขบฟัน

"ขอรับ"

ชิงอีพอเห็นเขาไม่อยากจะพูดอะไร จึงถอยออกมา

นี่ถือว่าท่านอ๋องไม่ต้องการแล้วนะ เขาเองก็ไม่อยากจะไปเบียดเตียงกับหลานหรงเหมือนกัน ผู้ชายอกสามศอกสองคนเลยนะ

เซียวหลันยวนยืนอยู่ในเรือนพักหนึ่ง เสี่ยวชิ่นก็พาคนใช้หิ้วน้ำร้อนเข้ามา พอเห็นเซียวหลันยวน ท่าทางของพวกเขาก็ชะงักไป

"ยกเข้าไปเลย เดี๋ยวน้ำจะเย็นเสียก่อน" เซียวหลันยวนเหลือบมองพวกเขาผาดหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นมา

"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ"

เสี่ยวชิ่นรีบพาคนหิ้วน้ำเข้าไป

ฟู่จาวหนิงวันนี้เบียดเสียดมาทั้งวัน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อครู่ยังช่วยคนเอาไว้ไม่น้อย จึงไม่คิดอะไรมาก เข้าไปอาบน้ำทันที

ตอนที่นางอาบน้ำเสร็จออกมา ก็พบว่าเซียวหลันยวนนั่งอยู่ข้างโต๊ะแปดเซียน ในมือถือถ้วยชา ก้มหน้ามองแต่น้ำชาไม่ยอมดื่ม

นางเหลือบมอง "หน้ากากนี้ของท่านปิดเสียมิดชิดเชียว ไม่ถอดออกหรือเลิกขึ้นหน่อยแล้วท่านจะดื่มชาได้อย่างไรกัน?"

"เมื่อครู่ข้าดื่มไปถ้วยหนึ่งแล้ว" เซียวหลันยวนวางถ้วยชาลงทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน