อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1036

"ท่านวางข้าลงได้แล้ว ข้าเดินเองได้แล้ว"

ฟู่จาวหนิงบอกกับเซียวหลันยวน อุ้มนางมาตลอดทางแบบนี้ พอกลับมาถึงยังไม่วางลงอีก?

เซียวหลันยวนพูดกับเสี่ยวชิ่นว่า "นำทาง"

เสี่ยวชิ่นรีบไปนำทางด้านหน้า

"เซียวหลันยวน อีกเดี๋ยวมือเป็นตะคริวอย่ามาโทษข้านะ" ฟู่จาวหนิงบีบเสียงต่ำ

"วางใจ ไม่โทษเจ้าหรอก ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเสียด้วย"

"อ๋องเจวี้ยน คุณหนูของพวกเราพักอยู่ที่นี้ ข้าน้อยจะไปชงชามาให้"

เสี่ยวชิ่นพูดจบก็รีบถอยออกไป

นางตอนนี้ยังคงกลัวเซียวหลันยวนอยู่ แต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่สามารถเผยความหวาดกลัวต่อหน้าเขาได้ เพื่อไม่ให้นางต้องถูกเขาโยนออกไปอีก

ต่อให้ที่นี่จะเป็นสถานที่ของเสิ่นเสวียนก็ตาม

พอเห็นท่าทางเสี่ยวชิ่นเหมือนหนีไปแบบนี้ ฟู่จาวหนิงก็ถลึงตามองเซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนวางนางลงบนเก้าอี้

"เท้าเคล็ดหรือเปล่า? ขอข้าดูหน่อย"

"ไม่ต้อง ข้าบอกไปแล้วว่าก่อนหน้านี้วิ่งเร็วไปหน่อยจนไม่มีแรง ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว...เซียวหลันยวน!!"

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนอย่างตกตะลึง

เขาคุกเข่าลงตรงหน้านาง จับข้อเท้านาง ให้นางวางเท้าไว้บนหัวเข่า มืออีกข้างก็ช่วยนางถอดรองเท้า

"อย่าขยับ ให้ข้าดูหน่อย"

เซียวหลันยวนดึงเท้านางออกมา จับเท้าของนางแล้วหมุนๆ ข้อเท้า "แบบนี้เจ็บไหม?"

ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างงงๆ

ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรน่ะ?

"เจ็บไหม?" เซียวหลันยวนเห็นนางไม่ตอบ จึงถามขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

น้ำเสียงยังอ่อนโยนมากอีกด้วย ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกว่านี่ไม่เหมือนเขาเอาเสียเลย

"ไม่เจ็บ"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน