อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1039

"อีกเดี๋ยวถ้านายท่านเองจะต้องตกใจสะดุ้งโหยงแน่" เสี่ยวชิ่นเอ่ยขึ้น "นายท่านเชิญคุณหนูกับท่านอ๋องไปทานข้าวเจ้าค่ะ"

"ได้ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"

ฟู่จาวหนิงโบกไม้โบกมือ "มาช่วยข้ามัดผมหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นตอนที่พวกนางกำลังจะออกประตูไป "ข้าไม่ไปแล้วกัน ให้คนส่งอาหารอ่อนๆ มาให้ก็พอ"

เสี่ยวชิ่นตกตะลึง

ฟู่จาวหนิงหันไปมองหน้ากากของเขา โมโหขึ้นมาทันที

"ได้ แล้วแต่ท่านเลย"

นางพาเสี่ยวชิ่นเดินออกประตูไป

ระหว่างทางเท้าก็เหยียบตึงๆๆ เหมือนจะระบายอารมณ์หน่อยๆ

เสี่ยวชิ่นรีบตามมา แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก นางแค่มองก็รู้ ว่าอ๋องเจวี้ยนไม่อยากจะปลดหน้ากากลงมากินข้าว

นางกระทั่งรู้สึกว่าทำแบบนี้คือถูกต้องแล้วด้วยซ้ำ เพราะถ้าเดี๋ยวนายท่านเห็นหน้าของอ๋องเจวี้ยนเข้า อาจจะกินไม่ลงก็ได้

นางเองก็ไม่รู้ว่านายท่านกับคุณหนูเคยเห็นใบหน้าใต้หน้ากากอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือยัง

"เสี่ยวชิ่น"

ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็เรียกนาง

เสี่ยวชิ่นสะดุ้งโหยง เสียงสั่นขึ้นมา "อ๋า? คุณหนู?"

เพราะว่ากังวล นางกลัวว่าฟู่จาวหนิงจะมองออกว่าตนเองกำลังคิดอะไร

ฟู่จาวหนิงเดิมทีโมโหจนรีบเดิน ตอนนี้ฝีเท้าช้าลงหน่อยแล้ว

ทำไมนางพอเจอเซียวหลันยวนเข้าถึงระงับความโกรธไม่ได้เลยกันนะ? เดิมทีนางไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่ายนี่นา

"ข้าถามเจ้าหน่อย ตอนที่เจ้าเห็นอ๋องเจวี้ยน หน้าของเขาเป็นอย่างไรบ้าง? บรรยายให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกแปลกๆ นางเคยจัดการทำแผลให้เซียวหลันยวนก่อนหน้านี้แล้วแท้ๆ เคยเห็นแผลเป็นของเขา ถ้าว่าตามหลักการเขาก็ไม่ควรจะต้องคอยเลี่ยงต่อหน้านางขนาดนี้นี่นา แต่ตอนนี้เซียวหลันยวนไม่กล้าจะปลดหน้ากากต่อหน้านางเลย

เพราะอะไรกัน?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน