อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1064

ไม่ว่าอย่างไร ตัวคนก็ยังต้องไปหาอยู่

เสิ่นเสวียนส่งคนส่วนใหญ่ออกไปคนหาร่องรอยสองสามีภรรยาทันที

เพียงไม่นานก็มีคนมารายงาน บอกว่าถามตามโรงหมอร้านยามาหลายที่ ก็ยังไม่ได้ยินเรื่องของหมอเจี่ยคนนี้เลย

"เขาบอกว่ามาจากเมืองชายแดนเล็กๆ เช่นนั้นในเมืองจักรพรรดิก็น่าจะไม่มีคนรู้จักจริงๆ"

"ในเมื่อมาจากที่อื่น ดูสภาพแล้วยังลำบากอยู่หน่อยๆ เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องคอยหาสถานที่พักตลอด ไม่เป็นไร ให้คนไปจับตาดูโรงเตี๊ยมทั้งเมืองไว้ ต้องหาพวกเขาให้พบให้ได้"

"ถ้าโรงเตี๊ยมยังไม่เจอ ก้ไปหาข่าวดูว่ามีบ้านปล่อยให้เช่าไหม อาจจะไม่ใช่บ้านที่สภาพแวดล้อมดีมาก"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่านางไม่ได้มองผิด ชีวิตที่ลำบากของสามีภรรยาคู่นั้นไม่น่าจะแต่งเติมขึ้นมา ดูจากทั้งสองคนแล้วเหมือนอาหารการกินก็ไม่ได้บำรุงดีเท่าไรนัก โดยเฉพาะหมอเจี่ย

ยิ่งไปวก่นั้นเสื้อผ้าของหมอเจี่ยยังไม่เข้ากับรูปร่างด้วย อธิบายได้ว่าน่าจะหยิบยืมมาชั่วคราว

ถ้าเป็นเสื้อผ้าของตนเอง เสื้อผ้านั้นก็มีเนื้อผ้าที่ธรรมดามากๆ ดูเหมือนจะผ่านการซักมานานแล้ว ชีวิตของพวกเขาคงไม่ได้สุขสบายนัก

"ได้ ไม่ต้องรีบร้อน จะอย่างไรก็ต้องหาพบแน่" เสิ่นเสวียนปลอบนาง

"คุณลุง ข้าไม่ได้รีบร้อน"

ฟู่จาวหนิงก็ไม่ได้รีบร้อนจริงๆ ถ้าหากเป็นตัวนางเอง นางไม่สนใจว่าชาตินี้จะหาตัวพ่อแม่เจอไหม แต่ท่านปู่กับเสี่ยวเฟยก็ยังคอยให้พวกเขากลับมาอยู่ตลอด

แล้วยังมีเซียวหลันยวน เซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขา...

พอคิดถึงเซียวหลันยวน สีหน้าฟู่จาวหนิงก็แย่ลงอย่างชัดเจน

เสิ่นเสวียนพอเหลือบมองนาง ก็ถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า

"ได้ยินว่า อ๋องเจวี้ยนไปกินข้าวกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้วหรือ? ทำไมกัน เขาสวมหน้ากากนั้น แล้วสามารถปลดลงต่อหน้าองค์หญิงได้หรือ?"

ถ้าหากไม่ปลด แล้วเขาจะกินข้าวอย่างไร? ทำไมเขาถึงต้องตามองค์หญิงใหญ่ไปที่โรงสุราด้วย?

แล้วก็ซือถูไป๋อีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน