อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1076

1076 /2581

"หนังสือหย่าร้างเขียนให้ท่านไว้แล้ว ท่านลองดู ถ้าหากไม่คัดค้านอะไรก็ทำตามนี้เลย"

"ท่านลุง ข้าไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลย" เซียวหลันยวนบีบหนังสือหย่าในมือแน่น ใจเองก็กระตุกเจ็บขึ้นมา

"ข้าเชื่อ แต่สำหรับผู้ชายส่วนใหญ่ ผู้หญิงจะไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด โดยเฉพาะเวลาที่เอามาเปรียบเทียบกับอำนาจความมั่งคั่งตัวตนฐานะ"

น้ำเสียงเสิ่นเสวียนฟังไม่ออกถึงความโกรธเคือง ดูสงบมาก

แสงเทียนบนโต๊ะกำลังสั่นไหว ทั้งที่เส้นแสงดูอบอุ่น แต่บรรยากาศที่พันล้อมระหว่างพวกเขากลับเย็นเยียบ

"ตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่ในแคว้นเจาท่านลำบากมาก องค์จักรพรรดิแคว้นเจามองท่านเป็นเสี้ยนหนามอยู่ตลอด ก่อนหน้านี้สุขภาพของท่านก็ย่ำแย่ แล้วยังติดพิษอีก ถูกตัดสินว่าจะอยู่ได้ไม่ถึงสามสิบ องค์จักรพรรดิแคว้นเจาจึงยังยอมทนไว้ ตอนนี้จาวหนิงรักษาท่านจนดีขึ้น แล้วยังเห็นสุขภาพของท่านดีวันดีคืน จะช้าเร็วก็ต้องลงมือรับมือกับท่านอยู่ดี"

เสิ่นเสวียนเองก็คิดอย่างชัดเจน

จุดนี้เขาเข้าใจเซียวหลันยวนได้

ถึงอย่างไรเซียวหลันยวนก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ ถ้าหากเขารู้สึกว่าการเลือกองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะช่วยเหลือเขาได้มากกว่า ก็สามารถเข้าใจได้

แต่ฟู่จาวหนิงจะต้องมาอดสูด้วยไม่ได้

"จาวหนิงถึงอย่างไรก็เป็นหมอเทวดา แม้จะเป็นคุณหนูของตระกูลเสิ่น เป็นศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของผู้อาวุโสจี้ พอเทียบกับอำนาจจักรพรรดิทั้งสองแคว้น ถึงอย่างไรก็ยังอ่อนแอกว่า ถ้าท่านจิตใจไม่มั่นคง ข้าเองก็ไม่อยากให้นางต้องไปแบกรับพายุฝนที่รุนแรงเช่นนั้นกับท่าน"

นิ้วของเสิ่นเสวียนเคาะโต๊ะเบาๆ "ดังนั้น คืนนี้ถ้าคิดดีแล้ว พรุ่งนี้ก็ลงลายมือในหนังสือหย่าร้างเสีย เช่นนี้จะดีกับฟู่จาวหนิงมากที่สุด"

เดินออกมาจากห้องเสิ่นเสวียน เซียวหลันยวนบีบหนังสือหย่าร้างในมือ รู้สึกว่าหัวใจกระตุกเจ็บปวดเป็นระยะ

"ท่านอ๋อง?"

ชิงอีตามเขามา พอเห็นว่าเขายังเดินไปทางฟู่จาวหนิง แล้วยังเดินราวกับวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้วอีก จีงรีบร้องเรียกเขาขึ้นมา

สายลมยามค่ำคืนพัดหวิว หนาวเย็นอย่างมาก

แสงจันทร์ถูกพัดจนเย็นเยียบสีขาว เงาที่ถูกสาดทอดลงมา ดูแล้วโศกเศร้าวังเวงอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านอ๋อง ท่านถืออะไรอยู่ในมือน่ะ?" ชิงอีถาม

เมื่อครู่ตอนที่เซียวหลันยวนพูดคุยกับเสิ่นเสวียนในห้อง เขาเข้าไปไม่ได้ หลิวหั่วขวางเขาเอาไว้

"หนังสือหย่าร้าง"

เซียวหลันยวนพูดประโยคนี้ออกมา