อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 108

"แล้วนี่จะทำอย่างไรดี" ฮูหยินสามกลัดกลุ้ม ไล่หมอชราออกไป

นี่มันหมอบ้านๆ ชัดๆ !

"ไปเชิญหมอคนอื่นมาอีก! หมอเทวดาหลี่ ใช่แล้ว ไปเชิญหมอเทวดาหลี่มา!" ฮูหยินสามร้องเรียกขึ้น

ไห่ฉางจวิ้นเองก็เข้ามาแล้ว คนใช้รีบร้อนวิ่งออกไปจนเกือบจะชนนางเข้า

"เกิดอะไรขึ้น?"

พอเห็นนาง ฮูหยินสามตาก็เปล่งประกาย รีบร้อนคว้ามือของนางมา "นักบุญหญิง ท่านช่วยดูหย่งหนิงของข้าให้หน่อยว่าเป็นอะไร? เขาพูดออกมาไม่ได้เลย!"

ไห่ฉางจวิ้นดวงตาเปล่งประกายวาบ

"เขาไม่ใช่ว่าออกไปจับม้าหรือ? ทำไมอยู่ดีดีก็พูดไม่ได้เสียแล้ว?"

"เพราะนังสารเลวฟู่จาวหนิง นางบอกว่าม้าเป็นของนาง จากนั้นก็เอาเข็มแทงลงมา หย่งหนิงของข้าถูกนางแทงมั่วๆ จนพูดไม่ได้ไปแล้ว"

ฮูหยินสามเองก็อยากจะรีบไปคิดบัญชีพกับฟู่จาวหนิงเหมือนกัน แต่กลัวจะไปเสียเวลาเรื่องร่างกายของลูกชาย จึงทำได้แค่ทนไว้ก่อน

"หยิบเข็มมาแทงหรือ? แทงมั่วด้วยหรือ"

ไห่ฉางจวิ้นคิดถึงฉากที่ฟู่จาวหนิงช่วยคนไว้กลางถนน จึงเดินตรงไปข้างเตียงอย่างอดไม่อยู่ ตรวจอาการฟู่หย่งหนิงขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงไม่ใช่แค่เป็นวิชาแพทย์?

แต่ยังฝังเข็มได้ด้วยหรือ?

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็ร้ายกาจกว่าที่นางจินตนาการไว้เสียแล้ว

ฮูหยินสามกลับไม่เชื่อว่าฟู่จาวหนิงจะเป็นวิชาแพทย์และมีทักษะด้านการฝังเข็มอะไร

นางเห็นฟู่จาวหนิงเติบโตมา แล้วจะไม่รู้เกี่ยวกับตัวนางได้อย่างไร? ฟู่จาวหนิงไม่เป็นอะไรทั้งนั้น โง่ดักดานจนกลายเป็นเรื่องตลกไปเสียด้วยซ้ำ!

เพื่อเหตุผลนี้ นางจึงคิดจะรักษาฟู่หย่งหนิง

พอได้ยินว่านางยอมนำไหมใจโลหิตมารักษาลูกชาย ฮูหยินสามก็ดีใจเป็นล้นพ้น "ขอบคุณนักบุญหญิง ถ้ามีไหมใจโลหิต หย่งหนิงจะต้องไม่เป็นไรแน่！"

ไหมใจโลหิตของนักบุญหญิงเผ่าโม๋ลั่ว ว่ากันว่าสามารถกินอาการป่วยได้ เส้นไหมยังสามารถผ่านเข้าไปในชีพจรเลือด ทำให้เลือดลมเดินสะดวก พิษเองก็จะถูกดูดออก เรียกได้ว่ายอดเยี่ยมมากเลยทีเดียว

แต่การรักษาหนึ่งครั้ง ไหมใจโลหิตจะเสียพลังไปมาก ต้องใช้หลินจือโสมชั้นหนึ่งมาป้อนบำรุง ดังนั้นปกตินักบุญหญิงจึงไม่ค่อยนำไหมใจโลหิตออกมานัก

ฮูหยินสามเดิมทีไม่กล้าคิดและไม่กล้าเอ่ยขอด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงเลยว่าไห่ฉางจวิ้นจะเอ่ยออกมาเอง

นางให้คนถอยออกไปก่อน และเห็นว่าไห่ฉางจวิ้นล้วงเอาขวดหยกแบนสีขาวใบเล็กขวดหนึ่งออกมาวางไว้บนโต๊ะ

ขวดหยกขาวนี้แกะลายฉลุไว้ ด้านในน่าจะมีด้ายละเอียดอีกชั้นหนึ่งแปะเอาไว้

เปิดขวดหยกขาวนี้ออก ก็มีใยละเอียดราวกับเลือดสดกลุ่มหนึ่งยื่นออกมาแปะอยู่บนโต๊ะ