อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 107

ผู้เฒ่าฟู่กลับเบี่ยงหลบมือของนาง จ้องมองนาง "จาวหนิง เจ้าไปหาอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือยัง? หย่าแล้วหรือยัง?"

ตามคาด เขายังจำเรื่องหย่าร้างไว้ตลอดเวลา

"ท่านปู่ ท่านเองก็น่าจะรู้ ว่าการหย่าร้างกับท่านอ๋องไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ว่าท่านดูข้าสิ ข้าตอนนี้ไม่ใช่ว่ายังสมบูรณ์พูนสุขอยู่หรือ? กินก็ดีเสื้อผ้าก็อุ่น ชัดเจนมากเลย ว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ได้ทำอะไรกับข้า"

ผู้เฒ่าฟู่ยื่นมือรวบริ้วผมที่หน้าผากของนางไปด้านหลัง ถอนหายใจ

"อันที่จริงปู่ก็เข้าใจความคิดของเจ้า เจ้าถอนหมั้นกับเซียวเหยียนจิ่งก็เพื่อข้า ไปขวางรถม้าของอ๋องเจวี้ยนกลางถนนแล้วแต่งงานกับเขาก็เพื่อข้าเช่นกัน"

ผู้เฒ่าฟู่ยื่นมือตบลงที่หน้าอกตนเองเบาๆ

"ท่านปู่ ท่านต้องควบคุมอารมณ์ให้ดี ให้ตนเองมีชีวิตรอดต่อไป อย่าตื่นเต้นง่าย อย่าถูกกระตุ้นจนตกใจง่ายเกินไป"

ฟู่จาวหนิงมองรอยย่นบนหางตาเขา รู้สึกดวงใจเจ็บแปลบขึ้นมา

หลังจากถูกปรมาจารย์ฉือเชินตบหัวไปสามครั้ง นางก็รู้สึว่าความรู้สึกต่อบ้านตระกูลฟู่และผู้เฒ่าฟู่ของตนเองลึกซึ้งมากกว่าก่อนหน้านี้มาก

พอเห็นผู้เฒ่าฟู่เป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งเสียใจ

"ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้คงทำเจ้าตกใจ จาวหนิง อย่าได้โทษปู่เลย"

"ไม่หรอก ข้าจะโทษท่านปู่ได้อย่างไร?"

"ก่อนหน้านี้ปู่ไม่ทันบอกเรื่องของบ้านเรากับอ๋องเจวี้ยน ก่อนหน้านี้รู้สึกแค่ว่าไม่จำเป็นต้องเล่า เพราะทั้งชีวิตนี้ของพวกเรากับอ๋องเจวี้ยนไม่มีทางจะมาพบกันอีกแล้ว อ๋องเจวี้ยนเป็นถึงราชวงศ์สูงส่ง ส่วนตระกูลฟู่ของพวกเราก็ตกต่ำขนาดที่เรียกว่าเป็นพ่อค้าก็ยังไม่ได้ คิดว่าทั้งชาตินี้คงไม่มีวันได้พบปะกันอีก"

ในดวงตาผู้เฒ่าฟู่มีน้ำตารื้นขึ้นมา

"เพียงแต่โลกนี้ก็ยากเกินคาดเดา ใครจะไปคิดว่าเจ้าจะแต่งงานกับเขาไปแล้วเช่นนี้?"

พูดถึงจุดนี้ ผู้เฒ่าฟู่ก็หายใจติดขัดเล็กน้อย

แม้จะพูดว่าให้ควบคุมอารมณ์ให้ดี แต่พอคิดไปมาเรื่องนี้สำหรับเขาแล้วก็เป็นเรื่องใหญ่ ยากที่จะควบคุมให้อยู่ได้จริงๆ