อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 107

ผู้เฒ่าฟู่กลับเบี่ยงหลบมือของนาง จ้องมองนาง "จาวหนิง เจ้าไปหาอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือยัง? หย่าแล้วหรือยัง?"

ตามคาด เขายังจำเรื่องหย่าร้างไว้ตลอดเวลา

"ท่านปู่ ท่านเองก็น่าจะรู้ ว่าการหย่าร้างกับท่านอ๋องไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ว่าท่านดูข้าสิ ข้าตอนนี้ไม่ใช่ว่ายังสมบูรณ์พูนสุขอยู่หรือ? กินก็ดีเสื้อผ้าก็อุ่น ชัดเจนมากเลย ว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ได้ทำอะไรกับข้า"

ผู้เฒ่าฟู่ยื่นมือรวบริ้วผมที่หน้าผากของนางไปด้านหลัง ถอนหายใจ

"อันที่จริงปู่ก็เข้าใจความคิดของเจ้า เจ้าถอนหมั้นกับเซียวเหยียนจิ่งก็เพื่อข้า ไปขวางรถม้าของอ๋องเจวี้ยนกลางถนนแล้วแต่งงานกับเขาก็เพื่อข้าเช่นกัน"

ผู้เฒ่าฟู่ยื่นมือตบลงที่หน้าอกตนเองเบาๆ

"ท่านปู่ ท่านต้องควบคุมอารมณ์ให้ดี ให้ตนเองมีชีวิตรอดต่อไป อย่าตื่นเต้นง่าย อย่าถูกกระตุ้นจนตกใจง่ายเกินไป"

ฟู่จาวหนิงมองรอยย่นบนหางตาเขา รู้สึกดวงใจเจ็บแปลบขึ้นมา

หลังจากถูกปรมาจารย์ฉือเชินตบหัวไปสามครั้ง นางก็รู้สึว่าความรู้สึกต่อบ้านตระกูลฟู่และผู้เฒ่าฟู่ของตนเองลึกซึ้งมากกว่าก่อนหน้านี้มาก

พอเห็นผู้เฒ่าฟู่เป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งเสียใจ

"ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้คงทำเจ้าตกใจ จาวหนิง อย่าได้โทษปู่เลย"

"ไม่หรอก ข้าจะโทษท่านปู่ได้อย่างไร?"

"ก่อนหน้านี้ปู่ไม่ทันบอกเรื่องของบ้านเรากับอ๋องเจวี้ยน ก่อนหน้านี้รู้สึกแค่ว่าไม่จำเป็นต้องเล่า เพราะทั้งชีวิตนี้ของพวกเรากับอ๋องเจวี้ยนไม่มีทางจะมาพบกันอีกแล้ว อ๋องเจวี้ยนเป็นถึงราชวงศ์สูงส่ง ส่วนตระกูลฟู่ของพวกเราก็ตกต่ำขนาดที่เรียกว่าเป็นพ่อค้าก็ยังไม่ได้ คิดว่าทั้งชาตินี้คงไม่มีวันได้พบปะกันอีก"

ในดวงตาผู้เฒ่าฟู่มีน้ำตารื้นขึ้นมา

"เพียงแต่โลกนี้ก็ยากเกินคาดเดา ใครจะไปคิดว่าเจ้าจะแต่งงานกับเขาไปแล้วเช่นนี้?"

พูดถึงจุดนี้ ผู้เฒ่าฟู่ก็หายใจติดขัดเล็กน้อย

แม้จะพูดว่าให้ควบคุมอารมณ์ให้ดี แต่พอคิดไปมาเรื่องนี้สำหรับเขาแล้วก็เป็นเรื่องใหญ่ ยากที่จะควบคุมให้อยู่ได้จริงๆ

ฟู่จาวหนิงไม่อยากจะพูดมากกว่านี้ตอนที่เขากำลังเสียใจ จึงรีบเอ่ยขึ้นว่า "ท่านปู่ อ๋องเจวี้ยนเเล่าถึงสาเหตุที่แต่งงานกับข้าให้ฟังแล้ว เขาไม่ได้คิดจะทำร้ายทรมานข้า เขาแค่คิดว่าท่านพ่อกับท่านแม่ยังไม่ตาย สักวันหนึ่งคงกลับมา"

ผู้เฒ่าฟู่ถลึงตาโต ไม่อยากจะเชื่อ

"เจ้าว่าอะไรนะ? เขาถึงกับเล่าให้เจ้าฟังแล้วหรือ?"

"ถูกต้อง เล่ามาบางส่วน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยต่อ "ดังนั้นเขาแค่อยากจะดึงข้าไว้ข้างกาย ถ้าหากวันหนึ่งท่านพ่อท่านแม่กลับมาก็จะทิ้งข้าไปไม่ลง และคงจะไปหาเขาเพื่อพูดความจริงในอดีตออกมา"

ผู้เฒ่าฟู่ฟังคำพูดนางแล้วตะลึงงันไปนาน

"ท่านปู่ ข้าจะบอกท่านนะ อ๋องเจวี้ยนร่างกายเองก็ไม่ดีเอามากๆ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว "ดังนั้นเขารังแกข้าไม่ได้ ข้าตอนนี้เองก็มีชื่อของพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ด้วย จึงไม่เป็นไร บางทีเขารอไปเช่นนี้ อาจจะตายไปก่อนก็ได้?"

"จริงหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่มองนาง "เขาไม่ได้รังแกเจ้านะ?"

"ไม่มี ไม่เลย"

ผู้เฒ่าฟู่ถอนใจยาว

"จะว่าไป รอท่านปู่หายดีแล้ว พวกเราค่อยมาหาวิธีตอนนี้เขายังต้องการพระชายาอย่างข้าอยู่ ดังนั้นไม่มีทางทำอะไรข้าแน่ ข้าพยายามเล่าเรียนวิชาแพทย์อยู่ หลังจากนี้ถ้ารักษาเขาได้ บางทีอาจจะผ่อนคลายความแค้นนี้ลง"

ฟู่จาวหนิงปลอบประโลมผู้เฒ่าฟู่ น่าจะเพราะตัวนางดูแล้วสภาพก็ไม่เลวจริงๆ อารมณ์เองก็เบิกบานขึ้นเยอะ ดังนั้นผู้เฒ่าฟู่จึงเชื่อคำพูดของนาง

"เช่นนั้นก็รับปากปู่นะ หากมีโอกาศ ก็หย่ากับเขาเสีย จาวหนิง ต่อให้หลังจากนี้เขาไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องในอดีตอีก แต่ถึงอย่างไรการมีปมในใจมาหลายปี การจะดีต่อเจ้านั้นจึงเป็นไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นด้วยตัวตนฐานะของเขา ถ้าร่างกายดีขึ้นก็ไม่รู้ว่าจะมีอนุภรรยาน้อยใหญ่หรือไม่"

"ปู่หวังว่าเจ้าจะหาคนที่ซื่อตรงรู้ร้อนรู้หนาว แล้วมีความมั่นคงไปทั้งชีวิต ไม่อยากให้เข้าไปอยู่ในการแย่งชิงของราชวงศ์"

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงแน่นอนว่าต้องรับปากไปก่อน

ปลอมผู้เฒ่าฟู่เสร็จแล้ว จากนั้นก็ให้เขาทานยา ฟู่จาวหนิงจึงกลับมายังเรือนของตนเอง เตรียมคิดว่าจะไปหาไหมใจโลหิตจากไหน

และที่บ้านสามด้านหน้า ในห้องของฟู่หย่งหนิง หมอชราลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ส่ายหัว "อาการป่วยของคุณชายหกนี้แปลกประหลาด ข้าไร้ความสามารถ"

ฮูหยินสามฟู่ร้องไห้ออกมา