อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 106

ฟู่จาวหนิงช่วยเหลือเซียวหลันยวน รับปากเขาว่าจะนำไหมใจโลหิตมาให้ เซียวหลันยวนก็จะทำเพื่อนางสิบเรื่อง

แต่ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่านี่จะนับเป็นเรื่องที่หนึ่งแล้ว

ดังนั้น ท่านอ๋องต่ำช้านี้ก็เป็นพวกคิดคำนวณเก่ง จิตใจคับแคบ

"พระชายา ท่านต้องการให้ข้าทำอะไร สามารถกำชับมาได้เลย" จงเจี้ยนพอเห็นฟู่จาวหนิงไม่ค่อยยินดีนัก ในใจคงกำลังก่นด่าท่านอ๋องอย่างชัดเจน จึงเอ่ยปากขึ้น "ข้าจะพาลูกน้องมาอีกสามคน สี่คนนี่พอใช้งานหรือไม่?"

"เอ๋? สี่คนหรือ?"

ฟู่จาวหนิงลิงโลดขึ้นทันที "เซียวหลันยวนยอมให้คนมาถึงสี่คนเลยหรือ?"

"อา" จงเจี้ยนส่ายหัว "ไม่ใช่หรอก เวลาข้าออกปฏิบัติภารกิจจะสามารถจัดคนของตนเองได้"

"เจ้าเป็นหัวหน้าของพวกเขาหรือ?"

"จะพูดเช่นนั้นก็ได้" จงเจี้ยนพยักหน้า

ฟู่จาวหนิงเพิ่งจะรู้ว่าก่อนหน้าที่ตนเองบอกว่าต้องการตัวจงเจี้ยน ทหารคนนั้นเพราะอะไรจึงมีสีหน้าเช่นนั้น

พนันได้เลยว่าเขาคงกำลังคิดว่า:นี่ถึงกับจะเอาหัวหน้าของพวกเข้ามาปกป้องท่านปู่ของบ้านท่านหรือ?

นี่เป็นถึงหัวหน้าทหารจวนอ๋องเจวี้ยนเชียวนะ

มิน่าเซียวหลันยวนจึงบอกว่านี่เป็นเรื่องที่หนึ่ง หยิบยืมลูกน้องกำลังหลักของเขามาคนหนึ่ง มันก็ยังดูยุ่งยากกว่ายืมทหารปลายแถวคนหนึ่งมานี่นะ

นางใจชื้นขึ้นมาบ้างแล้ว

"ถัดจากนี้ข้าคงจะยุ่ง พวกเจ้าช่วยดูแลท่านปู่กับคนในเรือนของพวกเราหน่อย รวมถึงสาวใช้ข้างกายข้ากับพวกของลุงจงด้วย ถ้าหากมีเรื่องอื่นที่ต้องการเจ้า ข้าจะบอกกับเจ้าอีกทีหนึ่ง"

"ขอรับ"

"จริงด้วย" ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวเขา "พวกเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียหน่อยเถอะ ปิดบังตัวตนเสียหน่อย อย่าให้ท่านปู่รู้ว่าพวกเจ้าเป็นคนจากจวนอ๋องเจวี้ยน"

นางกลัวว่าท่านปู่พอเห็นคนของจวนอ๋องเจวี้ยนจะถูกกระตุ้นจนตกใจอีก

"แล้วพวกเข้าต้องใช้ตัวตนฐานะใดหรือ?"

ฟู่จาวหนิงคิดๆ จู่ๆ นางก็คิดถึงเพื่อนสมัยก่อนคนหนึ่ง เป็นเพื่อนที่นางมีอยู่น้อยมากจริงๆ

ฟางซือฉิง คุณหนูผู้ดีมีเงินคนหนึ่ง บ้านอยู่นอกเมือง มีคฤหาสน์ผืนใหญ่โต นางพบเข้าตอนไปหาสมุนไพร

ผู้เฒ่าฟางรู้สึกมาตลอดว่าลูกสาวงามเกินใคร กลัวว่านางจะเกิดเรื่องเข้า ดังนั้นจึงซื้อข้าทาสในบ้านให้นางไว้มากมาย และมีบางส่วนที่เป็นวิทยายุทธ์ด้วย

"เจ้ารู้จักผู้เฒ่าฟางฟางต้าฝูที่นอกเมืองไหม" ฟู่จาวหนิงถาม

คิดไม่ถึงว่าจงเจี้ยนจะรู้จักจริงๆ

"พวกเจ้าบอกว่าเป็นคนใช้ข้างกายของคุณหนูฟางก็แล้วกัน เป็นคนที่ข้าขอตัวมาจากคุณหนูฟาง"

จงเจี้ยนพยักหน้าอย่างจำใจ

เขาก็ไม่คิดมาก่อน ว่าพวกเขาที่เป็นถึงทหารจวนอ๋องเจวี้ยน วันหนึ่งจะต้องมาปลอมตัวเป็นคนใช้ของคนรวยคนหนึ่ง

"พระชายา เช่นนั้นพวกข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะเข้ามา"

"หลังจากนี้ต้องเรียกข้าว่าคุณหนูฟู่นะ" ถึงอย่างไร ฟางซือฉิงก็ยังไม่รู้ว่านางออกเรือนกับจวนอ๋องเจวี้ยนไปแล้ว

"ขอรับ"

ฟู่จาวหนิงไปหาผู้เฒ่าฟู่ ผู้เฒ่าฟู่ตอนนี้ดูสติแจ่มชัดขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังลงจากเตียงไม่ได้ พิงเตียงอยู่ มองไปทางประตูอยู่ตลอด

พอเห็นฟู่จาวหนิง ดวงตาเขาก็เป็นประกาย

"ท่านปู่"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นว่าเขาตื่นอยู่ ก็รีบเตรียมจะจับชีพจรให้เขา