อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 105

บนต้นไม้นั่นมีชายหนุ่มในชุดทหารจวนอ๋องเจวี้ยนคนหนึ่งกระโดดลงมา

เขามองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง

"เซียวหลันยวนบอกว่าจะส่งคนเข้ามาช่วยข้าจับตาดูท่านปู่ ที่แท้ก็คือมาดูแบบนี้หรือ?"

ฟู่จาวหนิงมองทหารคนนี้อย่างประชดประชัน

"ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาคอยปกป้องผู้เฒ่าฟู่ แต่ตอนนี้ผู้เฒ่าฟู่ยังไม่เป็นอันตราย" ทหารจวนอ๋องอธิบายขึ้นเสียงอ่อย

เมื่อครู่คนเหล่านั้นยังไม่ได้ลงมือกับผู้เฒ่าฟู่ ดังนั้นเขาจึงเพียงคุ้มกันอยู่เงียบๆ ไม่ลงมือ

ท่านอ๋องพูดแล้ว นอกจากความปลอดภัยของผู้เฒ่าฟู่ เรื่องอื่นของตระกูลฟู่ไม่ต้องสอดมือเข้าไปยุ่ง

แต่ว่าเขาก็ตกตะลึงมาก ทำไมซ่อนตัวไว้ดิบดี ฟู่จาวหนิงก็ยังพบตัวเขาได้?

"น่าขัน เจ้าไม่รู้ว่าม้าตัวนั้นเป็นของใครหรือ?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่ามันน่าประชดประชันเสียเหลือเกิน "นี่เป็นม้าล้ำค่าที่อ๋องเจวี้ยนของพวกเจ้าคิดจะทำให้เชื่องนะ"

เซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายต่ำช้า

บอกว่าจะส่งคนมาดูแลบ้านนาง แล้วให้มาดูแลแบบนี้หรือ

ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดม้าที่เซียวหลันยวนเอากลับไปก็ยังไม่รู้ อธิบายได้ว่าทหารคนนี้ตำแหน่งทหารในจวนอ๋องเจวี้ยนคือต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก

ส่งคนแบบนี้มา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ให้ความสำคัญนี่

ฟู่จาวหนิงในใจจดหนี้แค้นเซียวหลันยวนไว้อีกหนึ่งกระทง

ทหารคนนี้มองม้าตัวนั้นอย่างตกตะลึง และดูเสียใจอย่างมากด้วย ที่แท้นี่คือม้าดีที่พวกเขาพูดกันหรอกหรือ! เขาเพิ่งจะมองม้าตัวนี้ถูกคนเหล่านั้นทำลายไปกับตา

"พระชายาโปรดอภัยด้วย"

ทหารก้มหน้าลงต่ำ "ข้าจะกลับไปรับโทษ"

เรื่องนี้ถ้ารู้ไปถึงหูจงเจี้ยน จะต้องถูกเขาลงโทษแน่นอน เมื่อทำผิด เขาก็ต้องกลับไปรับโทษเองเสียแล้ว

"ช้าก่อน" ฟู่จาวหนิงเห็นเขากำลังจะไปก็เรียกเอาไว้ "พาม้าตัวนี้กลับจวนอ๋องไปด้วย แล้วก็เอาคำพูดนี้ไปแจ้งกับจงเจี้ยนที"

ทหารมองนาง

"ให้จงเจี้ยนไปถามเซียวหลันยวน ว่าให้ข้ายืมตัวเขามาสักระยะได้ไหม"

ฟู่จาวหนิงคิดจะดึงตัวจงเจี้ยนมา

เพราะทหารเหล่านั้นในจวนอ๋องเจวี้ยน นางถูกชะตากับจงเจี้ยนมากพอควร

บ้านตระกูลฟู่วุ่นวายเสียขนาดนี้ บ้านสองบ้านสามเองก็คิดจะเคลื่อนไหวอะไรอีกด้วย นางต้องออกไปข้างนอกบ่อยๆ จะต้องมีคนคอยดูแลความปลอดภัยของพวกท่านปู่ไว้

นางเชื่อใจจงเจี้ยนมากกว่า

ทหารตะลึงไปครู่หนึ่ง ให้จงเจี้ยนมาที่นี่เองอย่างนั้นหรือ?

"พระชายา จงเจี้ยนเป็นหัวหน้าหน่วยเกราะที่หนึ่ง"

หรือก็คือ จงเจี้ยนที่จริงแล้วเป็นหัวหน้าทหารอย่างพวกเขา

ให้คนเป็นหัวหน้ามาคอยคุ้มกันคนแก่ป่วยติดเตียงคนหนึ่ง ท่านอ๋องไม่มีทางเห็นด้วยแน่

"เจ้าเอาคำพูดนี้กลับไปพูดก็พอ"

ฟู่จาวหนิงพูดจบ ก็เอ่ยเบาๆ กับม้าตัวนั้นเล็กน้อย ตบลงที่หลังของมัน "ไปเถอะ เป็นเด็กดี"

ม้าตัวนี้ก็เดินตามทหารไปแล้วจริงๆ

ทหารคนนี้หลังจากกลับมาถึงก็อธิบายสาเหตุกับจงเจี้ยน

จงเจี้ยนมองม้าที่ถูกส่งกลับมา เอ่ยขึ้นเสียงขรึม "ไปรับโทษโบยเสียสิบที"

ทหารคนนี้ทำผิดจริงๆ ไม่ทำภารกิจให้ดี ซ้ำยังถูกฟู่จาวหนิงพบตัว แล้วบีบให้ออกมาอีก

"ขอรับ"

จงเจี้ยนสูดลมหายใจ ไปหาอ๋องเจวี้ยน

เขาเดิมทีก็คิดว่า ท่านอ๋องไม่มีทางรับคำขอนี้

ไม่คิดว่าพอเขาพูดจบ อ๋องเจวี้ยนก็พยักหน้า "ข้ารับปาก เจ้าไปบ้านตระกูลฟู่เถอะ บอกฟู่จาวหนิงว่า นี่คือเรื่องที่หนึ่ง"

เรื่องที่หนึ่ง?

เรื่องที่หนึ่งอะไร?

จงเจี้ยนไม่เข้าใจ แต่ก็รู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรถาม เขารับคำสั่งทันที ตรงไปยังบ้านตระกูลฟู่

"เซียวหลันยวนก็ไม่ยอมเสียเปรียบเลยจริงๆ!" ฟู่จาวหนิงร้องเชอะขึ้น