อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 105

บนต้นไม้นั่นมีชายหนุ่มในชุดทหารจวนอ๋องเจวี้ยนคนหนึ่งกระโดดลงมา

เขามองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง

"เซียวหลันยวนบอกว่าจะส่งคนเข้ามาช่วยข้าจับตาดูท่านปู่ ที่แท้ก็คือมาดูแบบนี้หรือ?"

ฟู่จาวหนิงมองทหารคนนี้อย่างประชดประชัน

"ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาคอยปกป้องผู้เฒ่าฟู่ แต่ตอนนี้ผู้เฒ่าฟู่ยังไม่เป็นอันตราย" ทหารจวนอ๋องอธิบายขึ้นเสียงอ่อย

เมื่อครู่คนเหล่านั้นยังไม่ได้ลงมือกับผู้เฒ่าฟู่ ดังนั้นเขาจึงเพียงคุ้มกันอยู่เงียบๆ ไม่ลงมือ

ท่านอ๋องพูดแล้ว นอกจากความปลอดภัยของผู้เฒ่าฟู่ เรื่องอื่นของตระกูลฟู่ไม่ต้องสอดมือเข้าไปยุ่ง

แต่ว่าเขาก็ตกตะลึงมาก ทำไมซ่อนตัวไว้ดิบดี ฟู่จาวหนิงก็ยังพบตัวเขาได้?

"น่าขัน เจ้าไม่รู้ว่าม้าตัวนั้นเป็นของใครหรือ?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่ามันน่าประชดประชันเสียเหลือเกิน "นี่เป็นม้าล้ำค่าที่อ๋องเจวี้ยนของพวกเจ้าคิดจะทำให้เชื่องนะ"

เซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายต่ำช้า

บอกว่าจะส่งคนมาดูแลบ้านนาง แล้วให้มาดูแลแบบนี้หรือ

ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดม้าที่เซียวหลันยวนเอากลับไปก็ยังไม่รู้ อธิบายได้ว่าทหารคนนี้ตำแหน่งทหารในจวนอ๋องเจวี้ยนคือต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก

ส่งคนแบบนี้มา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ให้ความสำคัญนี่

ฟู่จาวหนิงในใจจดหนี้แค้นเซียวหลันยวนไว้อีกหนึ่งกระทง

ทหารคนนี้มองม้าตัวนั้นอย่างตกตะลึง และดูเสียใจอย่างมากด้วย ที่แท้นี่คือม้าดีที่พวกเขาพูดกันหรอกหรือ! เขาเพิ่งจะมองม้าตัวนี้ถูกคนเหล่านั้นทำลายไปกับตา

"พระชายาโปรดอภัยด้วย"

ทหารก้มหน้าลงต่ำ "ข้าจะกลับไปรับโทษ"

เรื่องนี้ถ้ารู้ไปถึงหูจงเจี้ยน จะต้องถูกเขาลงโทษแน่นอน เมื่อทำผิด เขาก็ต้องกลับไปรับโทษเองเสียแล้ว

"ช้าก่อน" ฟู่จาวหนิงเห็นเขากำลังจะไปก็เรียกเอาไว้ "พาม้าตัวนี้กลับจวนอ๋องไปด้วย แล้วก็เอาคำพูดนี้ไปแจ้งกับจงเจี้ยนที"

ทหารมองนาง

"ให้จงเจี้ยนไปถามเซียวหลันยวน ว่าให้ข้ายืมตัวเขามาสักระยะได้ไหม"