อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 104

เล่าคนใช้แน่นอนว่าไม่กล้าพูดต่อแล้ว

คนใช้เมื่อครู่จริงๆ ก็แค่เห็นว่าจู่ๆ ฟู่จาวหนิงก็ไม่กลัวพวกเขาขึ้นมา ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ถูกพวกเขาไล่บี้เสียจนทั้งโกรธทั้งทำอะไรไม่ได้ รู้สึกว่าไม่ถึงใจ ดังนั้นจึงระงับไว้ไม่อยู่

แต่พอถูกคนข้างๆ เหยียบไว้เขาจึงได้สติกลับมา

เรื่องนี้บ้านสองบ้านสามของพวกเขารู้อยู่แล้ว แต่ระหว่างที่เรื่องยังทำไม่สำเร็จก็ปิดเอาไว้ไม่ให้บ้านใหญ่รู้

ถ้าหากพวกเขาหลุดปากไปจนทำเสียเรื่อง ผู้เฒ่าสองผู้เฒ่าสามคงได้ถลกหนังพวกเขาแน่

คนใช้ที่คางมีไฝคนนี้แอบตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จ้องมองฟู่จาวหนิง

เขายังรู้สึกว่า ต่อให้ฟู่จาวหนิงรู้แล้วจะทำไม?

หลายปีมานี้ บ้านใหญ่ไม่ใช่ว่าถูกบ้านสองบ้านสามอย่างพวกเขากดขี่มาตลอดหรอกหรือ?

"ไม่มีอะไร คุณหนูใหญ่ยังไม่รีบตามพวกเราไปหาฮูหยินสามอีกหรือ?"

"อาๆ!"

ฟู่หย่งหนิงออกแรงกระโจนอีกครั้ง นิ้วมือจะข่วนเข้ามาที่หน้าฟู่จาวหนิง หน้าของเขาเกร็งจนแดงก่ำ โมโหจนควันแทบออกจากหู แต่ก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย ปากทำได้แค่ออกแรงพะงาบๆ เท่านั้น

พอเห็นเขาสภาพนี้ คนในลานก็เริ่มลนลานขึ้นมา

เดิมทีคิดว่าฟู่หย่งหนิงจะถูกแทงไว้เพียงชั่วครู่ เพียงไม่นานก็กลับมาพูดได้เหมือนเดิม แต่ดูจากสภาพเขาแล้วมันไม่ใช่เลย

"เร็ว รีบไปรายงานฮูหยินสาม!"

พวกเขารีบแบกฟู่หย่งหนิงออกไปทันที "คุณชายหก ท่านอ่างเพิ่งร้อนรน ไว้หาหมอแล้วค่อยกลับมาคิดบัญชีกับนาง!"

ฟู่จาวหนิงหนีไม่ได้หรอก พวกเขาตอนนี้ส่งคุณชายหกกลับไปหาฮูหยินสามก่อนแล้วกัน

คนทั้งหมดก็รีบวิ่ง

ที่เรือนหลังนี้จึงเหลืออยู่แค่ฟู่จาวหนิงกับเสี่ยวเถา

เสี่ยวเถาทั้งโมโหทั้งกังวล "คุณหนู ท่านกลับไปจวนอ๋องก่อนดีไหม ครั้งนี้ท่านทำร้ายคุณชายหกไป เกรงว่าฮูหยินสามจะไปโวยวายต่อหน้าผู้เฒ่าสามเอา ผู้เฒ่าสามจะต้องมาสั่งสอนคุณหนูแน่"

ที่พวกฮูหยินรองฮูหยินสามวุ่นวายไปมาก็เป็นวิธีการบางส่วนต่อเรือนหลัง แต่ว่าผู้เฒ่ารองผู้เฒ่าสามพวกเขาไม่มีทางเกรงใจฟู่จาวหนิงแน่

ยิ่งไปกว่านั้น ข้างกายพวกเขายังมีผู้ติดตามเป็นวรยุทธ์ที่โหดเหี้ยมอยู่อีกบางส่วน

สำหรับพวกเขาแล้ว คุณหนูอ่อนแอเหลือเกิน