อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 104

เล่าคนใช้แน่นอนว่าไม่กล้าพูดต่อแล้ว

คนใช้เมื่อครู่จริงๆ ก็แค่เห็นว่าจู่ๆ ฟู่จาวหนิงก็ไม่กลัวพวกเขาขึ้นมา ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ถูกพวกเขาไล่บี้เสียจนทั้งโกรธทั้งทำอะไรไม่ได้ รู้สึกว่าไม่ถึงใจ ดังนั้นจึงระงับไว้ไม่อยู่

แต่พอถูกคนข้างๆ เหยียบไว้เขาจึงได้สติกลับมา

เรื่องนี้บ้านสองบ้านสามของพวกเขารู้อยู่แล้ว แต่ระหว่างที่เรื่องยังทำไม่สำเร็จก็ปิดเอาไว้ไม่ให้บ้านใหญ่รู้

ถ้าหากพวกเขาหลุดปากไปจนทำเสียเรื่อง ผู้เฒ่าสองผู้เฒ่าสามคงได้ถลกหนังพวกเขาแน่

คนใช้ที่คางมีไฝคนนี้แอบตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จ้องมองฟู่จาวหนิง

เขายังรู้สึกว่า ต่อให้ฟู่จาวหนิงรู้แล้วจะทำไม?

หลายปีมานี้ บ้านใหญ่ไม่ใช่ว่าถูกบ้านสองบ้านสามอย่างพวกเขากดขี่มาตลอดหรอกหรือ?

"ไม่มีอะไร คุณหนูใหญ่ยังไม่รีบตามพวกเราไปหาฮูหยินสามอีกหรือ?"

"อาๆ!"

ฟู่หย่งหนิงออกแรงกระโจนอีกครั้ง นิ้วมือจะข่วนเข้ามาที่หน้าฟู่จาวหนิง หน้าของเขาเกร็งจนแดงก่ำ โมโหจนควันแทบออกจากหู แต่ก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย ปากทำได้แค่ออกแรงพะงาบๆ เท่านั้น

พอเห็นเขาสภาพนี้ คนในลานก็เริ่มลนลานขึ้นมา

เดิมทีคิดว่าฟู่หย่งหนิงจะถูกแทงไว้เพียงชั่วครู่ เพียงไม่นานก็กลับมาพูดได้เหมือนเดิม แต่ดูจากสภาพเขาแล้วมันไม่ใช่เลย

"เร็ว รีบไปรายงานฮูหยินสาม!"

พวกเขารีบแบกฟู่หย่งหนิงออกไปทันที "คุณชายหก ท่านอ่างเพิ่งร้อนรน ไว้หาหมอแล้วค่อยกลับมาคิดบัญชีกับนาง!"

ฟู่จาวหนิงหนีไม่ได้หรอก พวกเขาตอนนี้ส่งคุณชายหกกลับไปหาฮูหยินสามก่อนแล้วกัน

คนทั้งหมดก็รีบวิ่ง

ที่เรือนหลังนี้จึงเหลืออยู่แค่ฟู่จาวหนิงกับเสี่ยวเถา

เสี่ยวเถาทั้งโมโหทั้งกังวล "คุณหนู ท่านกลับไปจวนอ๋องก่อนดีไหม ครั้งนี้ท่านทำร้ายคุณชายหกไป เกรงว่าฮูหยินสามจะไปโวยวายต่อหน้าผู้เฒ่าสามเอา ผู้เฒ่าสามจะต้องมาสั่งสอนคุณหนูแน่"

ที่พวกฮูหยินรองฮูหยินสามวุ่นวายไปมาก็เป็นวิธีการบางส่วนต่อเรือนหลัง แต่ว่าผู้เฒ่ารองผู้เฒ่าสามพวกเขาไม่มีทางเกรงใจฟู่จาวหนิงแน่

ยิ่งไปกว่านั้น ข้างกายพวกเขายังมีผู้ติดตามเป็นวรยุทธ์ที่โหดเหี้ยมอยู่อีกบางส่วน

สำหรับพวกเขาแล้ว คุณหนูอ่อนแอเหลือเกิน

"ที่นี่คือบ้านของข้า ทำไมข้าต้องไปด้วย?"

ฟู่จาวหนิงในใจเองก็ระงับไฟโกรธไม่ลง

บ้านสอง บ้านสาม แล้วก็เจ้าพวกวงศาคณาญาติต่างๆ ที่ฝากอยู่ในบ้านใหญ่ตระกูลฟู่เหล่านั้น! จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว!

นางมองไปทางม้าตัวนั้น กวักมือให้กับมัน

"มานี่"

ม้าตัวนั้นแผดเสียงร้อง พุ่งตรงมาทางนาง พอกระโจนร่าง ร่างกายที่องอาจผิดปกติของมันก็ทะยานข้ามเหล็กแหลมบนพื้นเหล่านั้น ร่อนตุบลงมาบนพื้น พอยืนได้มั่นคงก็เดินไปทางฟู่จาวหนิง

"ตกใจหรือเปล่า?"

ฟู่จาวหนิงยื่นมือไปโอบคอม้า จากนั้นก็ลูบเบาๆ บนหัวมัน

เสี่ยวเถาเห็นม้าตัวนี้ที่ถูกพวกคุณชายหกด่าว่าเป็นม้าพยศเลี้ยงไม่เชื่องเอามือดันกับฝ่ามือฟู่จาวหนิง นางก็ถลึงตาอ้าปากค้างไปแล้ว

"คุณหนู ม้าตัวนี้ทำไมถึงฟังคุณหนูล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "ก่อนหน้านี้ข้าช่วยชีวิตสัตว์ไว้มากมาย หลังจากนั้นมา เด็กๆ ที่ฉลาดพวกนี้ก็ชอบข้ากันมากเลย"

"อ๋า?" เสี่ยวเถาฟังแล้วงงงัน

นี่หมายความว่าอะไร?

แล้วคุณหนูไปช่วยพวกสัตว์มาเมื่อไรกัน?

ฟู่จาวหนิงไม่อธิบายต่อ

แต่ว่านางก็ไม่ได้โกหก สมัย่กอนนางเคยช่วยชีวิตพวกม้ากว้างนกเอาไว้จากไฟป่าบนภูเขาครั้งหนึ่ง ครั้งนางเองก็เกือบจะตายอยู่ในไฟบนภูเขานั่นแล้ว ทว่าภายหลังมีม้าตัวหนึ่งลากนางพุ่งออกมาจากทะเลเพลิง

และก็ไม่รู้เพราะอะไร หลังจากนั้น นางก็เหมือนมีวาสนาชิดเชื้อกับสัตว์เหล่านี้มากขึ้น

คิดไม่ถึงว่าพอข้ามภพมาเป็นคุณหนูใหญ่จวนตระกูลฟู่ พลังความชิดเชื้อนี้ก็ยังคงอยู่

ในสมองฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็คิดถึงคำพูดที่ปรมาจารย์ฉือเชินพูดไว้กับนางขึ้นมา นางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หรือว่าจะเป็นอย่างที่ปรมาจารย์ฉือเชินพูด เดิมทีแล้วนางเป็นคนของภพนี้?

"คุณหนู ท่านรีบไปดีกว่า" เสี่ยวเถาพอคิดถึงระดับความรักหวงแหนต่อคุณชายหกของผู้เฒ่าสามกับฮูหยินสาม ก็ร้อนรนขึ้นมา

"ท่านปู่กับพวกเจ้าก็อยู่กันที่นี่ แล้วข้าจะไปได้อย่างไร"

ฟุ่จาวหนิงมองไปรอบๆ จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นมา เข็มเงินเล่มหนึ่งพุ่งขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง

ฟิ้ว