อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 103

"เสี่ยวเถาบอกว่า นี่เป็นม้าที่เจ้าขี่กลับมาหรือ?" ฟู่หย่งหนิงเงยหน้าถลึงตาใส่ฟู่จาวหนิง

เขาทำไมรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงเหมือนจะแปลกไปจากเดิมนะ

"เป็นม้าที่ข้าขี่กลับมา ดังนั้นพวกเจ้าตอนนี้คิดจะมาจับม้าของข้า หรือว่ามาสังหารม้าของข้ากันล่ะ?" ฟู่จาวหนิงดึงเสี่ยวเถาไปไว้ด้านหลัง

"เจ้าเอาอานม้ากับเชือกไปใส่กับม้าตัวนั้นหน่อย แล้วยกม้าตัวนั้นให้ข้า!" ฟู่หย่งหนิงพูดอย่างองอาจมั่นใจ

ถึงอย่างในในบ้านตระกูลฟู่ คนทั้งหมดก็ล้วนยอมให้เขา เขาเคยชินกับการพูดจาแบบนี้ไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงมองชายหนุ่มใบหน้ากำเริบเสิบสานคนนี้ จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นตบหัวไปที่หัวของเขา

ฟู่หย่งหนิงถูกนางตบจนมึน

"เจ้าพากคนมารังแกคนของข้า แล้วยังคิดจะแย่งม้าของข้า เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าหรือไรกัน?" ฟู่จาวหนิงในมือก็ไม่รู้คีบเข็มเงินเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่ฟู่หย่งหนิงยังไม่ทันตั้งตัวก็แทงลงไปที่คอของเขาอย่างรวดเร็วแล้ว

"อ๊า..."

ฟู่หย่งหนิงร้องลั่นคิดจะโบกมือไปข่วนหน้าของนาง แต่ฟู่จาวหนิงก็ชักเข็มออก ยกเท้าถีบหัวเข่าเขาไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ถอยออกมาสองก้าวอย่างรวดเร็ว

ฟู่หย่งหนิงทิ้งตัวคุกเข่าลงพื้นดังตุบ

เขาถลึงตามองอ้าปากค้าง ใบหน้าบ้าคลั่งคิดจะก่นด่าฟู่จาวหนิง แต่ไม่ว่าเขาจะขยับปากอย่างไร ก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย

"!"

ฟู่หย่งหนิงใบหน้าตกตะลึงพรึงเพริด ลุกขึ้นมา ชี้ไปที่เท้าของฟู่จาวหนิง จากนั้นก็ชี้มาที่ปากของตนเอง

"เห็นแก่ว่าที่เจ้าเป็นคนสกุลฟู่ เลยแค่ทำให้เจ้าพูดไม่ได้ไปสิบวัน หลังจากนี้ถ้าเจ้ายังกล้ามาวุ่นวายแย่งของของข้ารังแกคนของข้าอีก ข้าจะทำให้เจ้าพูดไม่ได้ไปทั้งชีวิตเลย!"

ฟู่จาวหนิงพูด พลางกวาดตามองไปยังคนใช้เหล่านั้น