อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 103

"เสี่ยวเถาบอกว่า นี่เป็นม้าที่เจ้าขี่กลับมาหรือ?" ฟู่หย่งหนิงเงยหน้าถลึงตาใส่ฟู่จาวหนิง

เขาทำไมรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงเหมือนจะแปลกไปจากเดิมนะ

"เป็นม้าที่ข้าขี่กลับมา ดังนั้นพวกเจ้าตอนนี้คิดจะมาจับม้าของข้า หรือว่ามาสังหารม้าของข้ากันล่ะ?" ฟู่จาวหนิงดึงเสี่ยวเถาไปไว้ด้านหลัง

"เจ้าเอาอานม้ากับเชือกไปใส่กับม้าตัวนั้นหน่อย แล้วยกม้าตัวนั้นให้ข้า!" ฟู่หย่งหนิงพูดอย่างองอาจมั่นใจ

ถึงอย่างในในบ้านตระกูลฟู่ คนทั้งหมดก็ล้วนยอมให้เขา เขาเคยชินกับการพูดจาแบบนี้ไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงมองชายหนุ่มใบหน้ากำเริบเสิบสานคนนี้ จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นตบหัวไปที่หัวของเขา

ฟู่หย่งหนิงถูกนางตบจนมึน

"เจ้าพากคนมารังแกคนของข้า แล้วยังคิดจะแย่งม้าของข้า เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าหรือไรกัน?" ฟู่จาวหนิงในมือก็ไม่รู้คีบเข็มเงินเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่ฟู่หย่งหนิงยังไม่ทันตั้งตัวก็แทงลงไปที่คอของเขาอย่างรวดเร็วแล้ว

"อ๊า..."

ฟู่หย่งหนิงร้องลั่นคิดจะโบกมือไปข่วนหน้าของนาง แต่ฟู่จาวหนิงก็ชักเข็มออก ยกเท้าถีบหัวเข่าเขาไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ถอยออกมาสองก้าวอย่างรวดเร็ว

ฟู่หย่งหนิงทิ้งตัวคุกเข่าลงพื้นดังตุบ

เขาถลึงตามองอ้าปากค้าง ใบหน้าบ้าคลั่งคิดจะก่นด่าฟู่จาวหนิง แต่ไม่ว่าเขาจะขยับปากอย่างไร ก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย

"!"

ฟู่หย่งหนิงใบหน้าตกตะลึงพรึงเพริด ลุกขึ้นมา ชี้ไปที่เท้าของฟู่จาวหนิง จากนั้นก็ชี้มาที่ปากของตนเอง

"เห็นแก่ว่าที่เจ้าเป็นคนสกุลฟู่ เลยแค่ทำให้เจ้าพูดไม่ได้ไปสิบวัน หลังจากนี้ถ้าเจ้ายังกล้ามาวุ่นวายแย่งของของข้ารังแกคนของข้าอีก ข้าจะทำให้เจ้าพูดไม่ได้ไปทั้งชีวิตเลย!"

ฟู่จาวหนิงพูด พลางกวาดตามองไปยังคนใช้เหล่านั้น

ที่นี่คนใช้เยอะเหลือเกิน ถูก่ชายหนุ่มอย่างฟู่หย่งหนิงเรียกเข้ามา

หรือก็คือ บ้านตระกูลฟูเลี้ยงดูคนพวกนี้ คนพวกนี้ล้วนพักอยู่ในบ้านของนาง ใช้ของของนาง รับเงินเดือนที่เป็นรายรับจากร้านของตระกูลนาง แต่กลับทำเรื่องอย่างการรังแกบ้านใหญ่!

"คุณหนูใหญ่ ท่านถึงกับใช้เข็มแทงคุณชายหกจนบาดเจ็บเลยหรือ ถ้าฮูหยินสามรู้เข้าจะต้องไม่ละเว้นท่านแน่!"

คนใช้คนหนึ่งพุ่งเข้ามา ประคองตัวฟู่หย่งหนิง

คนอื่นเองก็ล้อมเข้ามาด้วย จ้องเขม็งฟู่จาวหนิงด้วยสีหน้าดุร้าย

"คุณหนูใหญ่ ท่านจะให้พวกเราลงมือ หรือจะตามพวกเราไปขอโทษฮูหยินสามกัน?"

"มัดนางไว้เสีย พาไปหาฮูหยินสาม"

"เอาลูกดอกนี้แทงนางเลยดีไหม?" คนใช้ที่ถือกระบอกลูกดอกเอ่ยขึ้น

ลูกดอกนี้เป็นของแม่นางไห่คนนั้น บอกว่ามอบให้ฟู่หย่งหนิงเป็นของขวัญพบหน้า และบอกว่ามีไว้สำหรับยิงม้า พวกเขาก็อยากจะลองเอายิงคนดูว่าจะเป็นอย่างไร

"พวกเจ้ากล้าหรือ!"

เสี่ยวเถาโมโหจนหน้าแดงกำ สองมือกำหมัดแน่ สั่นระริกไปทั้งตัว

คนเหล่านี้จะมากเกินไปแล้ว นี่เป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลฟู่นะ!

"พวกเจ้าอย่าลืมตัวตนฐานะของตนเองนะ!"

"พวกเราเป็นคนของบ้านสองบ้านสาม ตัวตนฐานะอะไร? ตอนนี้พวกเรายังเรียกคุณหนูใหญ่อยู่ รอให้บ้านหลังนี้ขายก่อน"

คนใช้คนหนึ่งยังไม่ทันพูดจบ คนข้างๆ ก็รีบเหยียบเท้าของเขาเอาไว้

ฟู่จาวหนิงเองพอได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ

"ขายบ้านหลังนี้? ใครพูดกัน?"