อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 102

ฟู่จาวหนิงกลับมายังบ้านตระกูลฟู่ ยังไม่ทันจะเข้าประตูก็ได้ยินเสียงเอะอะกับเสียงตะโกน แล้วยังมีเสียงม้าร้องขึ้นมาจากด้านในด้วย

ม้าป่าตัวนั้นหรือ?

นางรู้สึกแย่แล้วขึ้นฉับพลัน รีบผลักประตูเข้าไป

เรือนหลังทางนี้มีคนกลุ่มใหย่มารวมตัวกัน "คึกคัก" เสียเหลือเกิน พวกเขามีคนที่ถือเชื่องบ่วงอยู่ มีคนถือไม้กระบอง มีคนถือมีดดาบ และยังมีคนกอดฟางหญ้าเอาไว้ จังจ้องไปที่ม้าตัวนั้น

"เร็ว เอ้อร์โก่ว เจ้าไม่ใช่ว่าขว้างหินแม่นหรือ? รีบขว้างใส่ขามันเสีย!"

ชายหนุ่มอายุราวสิบสามสิบสี่หมอบคลานอยู่บนภูเขาจำลอง หมอบชี้นิ้วสั่งการคนนั้นคนนี้อยู่

"อย่าขว้างจนเสียของล่ะ ไม่เช่นนั้นข้าจะขี่มันออกไปได้อย่างไร?"

"คุณชายหก หรือว่าจะเป่าลูกดอกพิษ?"

มีคนหยิบกระบอกลูกดอกออกมาท่อนหนึ่ง กระเหี้ยนกระหือรืออยากลอง

ม้าตัวนั้นถูกคนทั้งหมดล้อมไว้ตรงกลาง บนพื้นสาดเข็มเหล็กเอาไว้ มันก็เหมือนสัมผัสได้ถึงอันตราย จึงหมุนตัวอยู่แต่ในวงเล็กๆ จมูกกระฟัดกระเฟียด เหมือนว่าก่อนหน้านี้เพิ่งผ่านการวิ่งอย่างดุเดือดมา

"อู้ๆๆ!"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นฉากตรงหน้านี้ก็หัวฟัดหัวเหวี่ยง จากนั้นตอนที่เห็นเสี่ยวเถาถูกคนใช้คนหนึ่งจับไว้แล้วยังออกแรงปิดปากอยู่ก็ยิ่งปะทุไฟโกรธขึ้นไปอีก

เสี่ยวเถาตอนนี้ก็เห็นนางแล้ว ร้องอู้อี้เรียกขึ้นมา

"พวกเจ้ากำลังทำอะไร?!" ฟู่จาวหนิงตะคอกขึ้นอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง

ฉับพลัน คนทั้งหมดก็มองมาทางนาง

คนใช้คนนั้นที่จับเสี่ยวเถาไว้ก็ปล่อยมือด้วยสัญชาตญาณ เสี่ยวเถาถือโอกาสนี้หลุดลอดมาจากเขา วิ่งตรงไปหาฟู่จาวหนิง เอ่ยขึ้นพร้อมเสียงสะอื้น

"คุณหนู ข้าบอกแล้วว่าม้าตัวนั้นเป็นของท่าน แต่คุณชายหกก็เอาแต่พูดว่าม้าตัวนั้นยังไม่ได้ใส่อาน ถือเป็นม้าป่าตัวหนึ่ง มันหลุดบุกเข้ามาเอง ใครเห็นก็เป็นของคนนั้น แล้วก็คิดแต่จะจับมันให้ได้"