อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 102

ฟู่จาวหนิงกลับมายังบ้านตระกูลฟู่ ยังไม่ทันจะเข้าประตูก็ได้ยินเสียงเอะอะกับเสียงตะโกน แล้วยังมีเสียงม้าร้องขึ้นมาจากด้านในด้วย

ม้าป่าตัวนั้นหรือ?

นางรู้สึกแย่แล้วขึ้นฉับพลัน รีบผลักประตูเข้าไป

เรือนหลังทางนี้มีคนกลุ่มใหย่มารวมตัวกัน "คึกคัก" เสียเหลือเกิน พวกเขามีคนที่ถือเชื่องบ่วงอยู่ มีคนถือไม้กระบอง มีคนถือมีดดาบ และยังมีคนกอดฟางหญ้าเอาไว้ จังจ้องไปที่ม้าตัวนั้น

"เร็ว เอ้อร์โก่ว เจ้าไม่ใช่ว่าขว้างหินแม่นหรือ? รีบขว้างใส่ขามันเสีย!"

ชายหนุ่มอายุราวสิบสามสิบสี่หมอบคลานอยู่บนภูเขาจำลอง หมอบชี้นิ้วสั่งการคนนั้นคนนี้อยู่

"อย่าขว้างจนเสียของล่ะ ไม่เช่นนั้นข้าจะขี่มันออกไปได้อย่างไร?"

"คุณชายหก หรือว่าจะเป่าลูกดอกพิษ?"

มีคนหยิบกระบอกลูกดอกออกมาท่อนหนึ่ง กระเหี้ยนกระหือรืออยากลอง

ม้าตัวนั้นถูกคนทั้งหมดล้อมไว้ตรงกลาง บนพื้นสาดเข็มเหล็กเอาไว้ มันก็เหมือนสัมผัสได้ถึงอันตราย จึงหมุนตัวอยู่แต่ในวงเล็กๆ จมูกกระฟัดกระเฟียด เหมือนว่าก่อนหน้านี้เพิ่งผ่านการวิ่งอย่างดุเดือดมา

"อู้ๆๆ!"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นฉากตรงหน้านี้ก็หัวฟัดหัวเหวี่ยง จากนั้นตอนที่เห็นเสี่ยวเถาถูกคนใช้คนหนึ่งจับไว้แล้วยังออกแรงปิดปากอยู่ก็ยิ่งปะทุไฟโกรธขึ้นไปอีก

เสี่ยวเถาตอนนี้ก็เห็นนางแล้ว ร้องอู้อี้เรียกขึ้นมา

"พวกเจ้ากำลังทำอะไร?!" ฟู่จาวหนิงตะคอกขึ้นอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง

ฉับพลัน คนทั้งหมดก็มองมาทางนาง

คนใช้คนนั้นที่จับเสี่ยวเถาไว้ก็ปล่อยมือด้วยสัญชาตญาณ เสี่ยวเถาถือโอกาสนี้หลุดลอดมาจากเขา วิ่งตรงไปหาฟู่จาวหนิง เอ่ยขึ้นพร้อมเสียงสะอื้น

"คุณหนู ข้าบอกแล้วว่าม้าตัวนั้นเป็นของท่าน แต่คุณชายหกก็เอาแต่พูดว่าม้าตัวนั้นยังไม่ได้ใส่อาน ถือเป็นม้าป่าตัวหนึ่ง มันหลุดบุกเข้ามาเอง ใครเห็นก็เป็นของคนนั้น แล้วก็คิดแต่จะจับมันให้ได้"

เสี่ยวเถามาถึงเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง ฟู่จาวหนิงเห็นรอยฝ่ามือชัดเจนบนหน้านาง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ตอนที่พูดน้ำเสียงก็สั่นพร่า เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่ตะโกนจนเจ็บคอไปแล้ว

"คุณชายหก?"

คุณชายหก เป็นลูกสุดที่รักของฮูหยินสามฟู่

ฮูหยินสามฟู่มีลูกสาวสองคนและลูกชายอีกคนหนึ่ง แต่ลูกชายก่อนหน้านั้นป่วยตายไปตั้งแต่ยังเล็ก ต่อมาก็คลอดคุณชายหก และเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ ดังนั้นนางจึงรักและเอาใจลูกชายคนนี้ราวกับแก้วล้ำค่า ใครรังแกนางได้นางยังทน แต่ถ้าใครกล้ามาแตะลูกชายนาง นางก็จะเอาเป็นเอาตายกับอีกฝ่ายทันที

ดังนั้น คนทั้งหมดในบ้านตระกูลฟู่จึงล้วนยอมให้กับคุณชายหกคนนี้

คุณชายหกฟู่หย่งหนิงเองก็ถูกตามใจจนนิสัยเสีย ในบ้านก็ทำตัวอหังการมาโดยตลอด ชอบอะไรก็จะเอามาไว้ในมือเสียให้ได้

ฟู่หย่งหนิงก่อนหน้านี้ก็มาระรานพวกผู้เฒ่าฟู่ที่เรือนหลังอยู่บ่อยครั้ง แต่เนื่องจากบ้านใหญ่ทางนั้นไม่มีของอะไรที่จะดึงดูดความสนใจเขาแล้ว และเนื่องจากผู้เฒ่าฟู่เองก็ป่วยอยู่บ่อยๆ ฮูหยินสามจึงบอกเขาว่าให้มาที่นี้น้อยลง จะได้ไม่ต้องมาเจอกับอาการป่วยไข้ ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยมายังเรือนหลัง

วันี้ฟู่หย่งหนิงก็มาเพราะคำพูดของฮูหยินรองฟู่

ฮูหยินรองบอกกับเขาว่า ที่นี่ม้ามีที่ดูองอาจอยู่ตัวหนึ่ง

ฟู่หย่งหนิงช่วงนี้ก็ออกไปเล่นกับพวกคุณชายตระกูลมีชื่ออยู่กลุ่มหนึ่ง ในนี้มีคุณชายน้อยสองคนได้รับม้าชั้นยอดมาตัวหนึ่ง ชอบเอามาอวดต่อหน้าเขา

ฟู่หย่งหนิงพอได้ยินฮูหยินรองบอกว่าที่นี่มีม้าดี แน่นอนว่าอดใจไม่อยู่

เขาจึงเรียกเพื่อนสองคนนั้นของตนเองมา ให้พวกเขามาช่วยดูว่าที่นี่เป็นม้าดีหรือไม่ และยังบอกกับพวกเขาอีกว่า นี่เป็นม้าที่เขาได้มา

คุณชายทั้งสองคนยังมาไม่ถึง ฟู่หย่งหนิงก็คิดจะใส่อานขึ้นไปก่อน รออีกพักค่อยจูงไปที่เรือนหน้า คิดไม่ถึงว่าม้าตัวนี้จะตั้งเลือดร้อนและไม่เชื่อฟังขนาดนี้

เขาส่งคนมากมายเข้ามา ขบคิดหาวิธี ผลลัพธ์คือยังไม่สามารถจับม้าได้

"ฟู่จาวหนิง!"

ทางนั้น ฟู่หย่งหนิงลงจากเขาจำลองมา เดินกระฟัดกระเฟียดตรงมาทางฟู่จาวหนิง

เขายังสูงไม่เท่าฟู่จาวหนิง แต่เนื่องจากกินดีอยู่ดี จึงดูมีเนื้อหนังอยู่หน่อย