อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 101

หงจั๋วพูดออกมาอย่างทนไม่ไหวประโยคหนึ่ง

จินเสวี่ยกับไป๋ซวงขณะเดียวกันก็มองมาทางนาง

สาวใช้ระดับสองสองคนนี้เบื่อโลกแล้วหรือไรกัน?

นางพูดแทนฟู่จาวหนิงมารอบที่สองแล้ว ยังไม่รู้อีกหรือว่าพวกนางควรอยู่ฝั่งไหน?

หงจั๋วยืดหลังตรง

นางตอนนี้ก็เป็นสาวใช้ใหญ่แล้ว เป็นสาวใช้ใหญ่ระดับหนึ่งข้างกายพระชายา เช่นนั้นตัวตนฐานะก็ระดับเดียวกับแล้ว นางทำไมจะต้องกลัวจินเสวี่ยกับไป๋ซวงด้วย?

เฝิ่นซิงที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นมาด้วยว่า "ข้าน้อยเองก็มีความคิดเดียวกันกับหงจั๋ว"

"พวกเจ้า"

จินเสวี่ยโมโหจัด ยกมือขึ้นจะชี้หน้าพวกนาง แต่กลับพบว่าแขนยกขึ้นมาลำบากมาก

นางก็มองไปทางอ๋องเจวี้ยนอย่างทนไม่ไหวอีกครั้ง ร้องห่มร้องไห้เอ่ยขึ้นมา "ท่านอ๋อง คุณหนูฟู่ไม่รู้ใช้เข็มพิษอะไร ตอนนี้แขนของขข้าน้อยยกไม่ขึ้นเลย"

อ๋องเจวี้ยนมองพวกนาง หรุบตาลงต่ำ "พวกเจ้าลงมือกับพระชายา นางไม่เอาชีวิตพวกเจ้าก็ถือว่าเมตตาแล้ว ถอยไปเถอะ"

"ท่านอ๋อง?"

จินเสวี่ยกับไป๋ซวงงงงันไป

ท่าน๋องไม่คิดจะเรียกคืนความยุติธรรมให้พวกนางหน่อยหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องยังรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงมีคุณสมบัติที่จะสังหารพวกนางด้วย?

"ถอยไป" ชิงอีรีบตะคอกเสียงต่อขึ้นมาอีกคำ

สาวใช้สองคนนี้คงยังไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่องนี้ดี

"ประคองพวกนางออกไป" เขาเอ่ยขึ้นกับหงจั๋วและเฝิ่นซิง

หงจั๋วเฝิ่นซิงกัดริมฝีปากล่าง ทำได้เพียงคนหนึ่งประคองคนหนึ่ง พาพวกนางออกไปอย่างจำใจ

พอออกจากเรือนนอนอ๋องเจวี้ยน ไป๋ซวงยืนนิ่ง อารมณ์พลุ่งพล่านฉับพลัน ยกมือตบฉาดไปที่หงจั๋วทีหนึ่ง

เสียง "เพียะ" ดังแจ่มชัด

ใบหน้าหงจั๋วแดงขึ้นมาทันที

"ท่านพี่ไป๋ซวงตบได้ดี ถ้าไม่ใช่มือข้าไม่มีแรงล่ะก็ ข้าจะตบให้เจ้าพวกกินบนเรือนขี้บนหลังคาสองคนนี้ได้สติกลับมาเลย" จินเสวี่ยเองก็โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง

หงจั๋วขยับตัว แต่เฝิ่นซิงก็รีบดึงนางเอาไว้

"หงจั๋ว อย่าบุ่มบ่าม"

พวกนางยังไม่รู้ว่าท่านอ๋องให้ความสำคัญกับพระชายาอย่างไร ท่านอ๋องเองก็ไม่ได้ลงโทษจินเสวี่ยกับไป๋ซวงด้วย

ต่อให้พวกนางไม่ยินยอมในใจ แต่จะมีวิธีอะไรกันล่ะ?

"ใครที่กินบนเรือนขี้บนหลังคา? พวกเจ้าลงมือกับพระชายา เดิมทีก็มีโทษตายแล้ว!"

หงจั๋วถูกเฝิ่นซิงดึงไว้ เอาคืนไม่ได้ แต่กลับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ยกลับไปทางไป๋ซวง

"พระชายา? พวกข้าไม่รู้ว่าพระชายาคนนี้แต่งตั้งขึ้นมาได้อย่างไร แต่ฟู่จาวหนิงชื่อนี้ข้าก็ไม่เคยจะได้ยินเลยเถอะ! ในเมืองหลวง หญิงสาวที่ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาก่อน จะเป็นคนที่เบื้องหลังดีได้อย่างไร? พระชายาอ๋องเจวี้ยนใช่ตำแหน่งที่หมูหมากาไก่ใครจะมาเป็นก็ได้เสียที่ไหน?"

ไป๋ซวงกัดฟัน "อ๋องเจวี้ยนกลับมาได้ไม่กี่วัน จู่ๆ ก็แต่งงาน จะต้องมีเหตุผลภายในอยู่แน่ๆ ไม่มีทางคิดจะแต่งงานกับหญิงสาวคนนี้หรอก!"

ในใจนางก็เจ็บปวดเจียนตาย รับเรื่องนี้ไม่ได้อย่างสมบูรณ์

แค่จะไม่กี่วัน ท่านอ๋องกลับแต่งงานเสียแล้ว นี่มันเป็นเรื่องที่จินตนาการไปไม่ถึงเลย เหลวไหลเกินไป!

"เจ้ามากกว่ากระมังที่เป็นหมูหมากาไก่?" หงจั๋วเดือดแล้ว "ไม่ว่าพระชายาจะมีตัวตนฐานะอะไร เจ้าที่เป็นแค่ข้าทาส แต่นางไม่ใช่! ไม่ว่าท่านอ๋องจะแต่งงานกับนางเพราะอะไร แต่นางตอนนี้ก็เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนที่องค์จักรพรรดิยอมรับไปแล้ว!"

"ท่านพี่ไป๋ซวง อย่าไปทะเลาะกับสองคนนี้เลย พวกเรากับเรือนก่อนเถอะ"

จินเสวี่ยดึงตัวไป๋ซวงออกไป พวกนางต้องไปถามให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

รอจนพวกนางออกไป หงจั๋วก็โมโหจนปิดหน้ากระทืบเท้า ขณะเดียวกันก็รู้สึกน้อยเนื่อต่ำใจแทนฟู่จาวหนิง "เฝิ่นซิง เจ้าว่าท่านอ๋องทำไมไม่ลงโทษพวกนางกัน?"

เห็นๆ อยู่ว่าพวกนางละเมิดความผิดใหญ่ ท่านอ๋องไม่ลงโทษพวกนาง ไม่ยุติธรรมกับพระชายาเลย

เฝิ่นซิงถอนหายใจ "ข้าก็ไม่เข้าใจ แต่อยากจะไปกับพระชายาด้วยจังเลย"