อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 100

ฟู่จาวหนิงพูดจบก็ยื่นมือดึงเข็มเงินที่แทงตัวไป๋ซวงกับจินเสวี่ยกลับมา จากนั้นก็เดินออกไปหน้าเย็นชา

รอจนหงจั๋วกับเฝิ่นซิงเข้ามา อ๋องเจวี้ยนก็ตื่นขึ้นแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น?"

ตอนที่อ๋องเจวี้ยนตื่นขึ้น ชิงอีเองก็เพิ่งจะปลดจุดชีพจรของจินเสวี่ยกับไป๋เสวี่ยอย่างยากลำบาก

จุดชีพจรที่ฟู่จาวหนิงแทงลงไปแปลกมาก ไม่ใช่จุดที่พวกเขาใช้งานกันปกติ เขาตอนนี้ยังไม่สามารถทำให้สาวใช้ทั้งสองฟื้นคืนกลับมา พยายามจนเหงื่อแตกพลั่ก

แต่ต่อให้เขาคลายจุดชีพจรให้กับสาวใช้ทั้งสองแล้ว หลังจากพวกนางทั้งสองคนนั่งขึ้นมา ก็ยังปฎิกิริยาช้าไปบ้าง ดูแล้วอ่อนแอพอสมควร

ไป๋ซวงหนักกว่าหน่อย เพราะนางล้มลงไปข้างหน้า จมูกบวมแดงจนเลือดออก สาวใช้ที่เดิมทีใบหน้าสะสวย ตอนนี้ดูน่าเวทนาเหลือเกิน

ไป๋ซวงยกมือขึ้นลูบไปที่จมูกและเลือดของตนเอง น้ำตาพรั่งพรูออกมา

นางไม่กล้าที่จะเงยหน้า กลัวว่าท่านอ๋องจะเห็นสภาพนี้แล้วรังเกียจนาง

"ท่านอ๋อง" จินเสวี่ยนกลับร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่อยู่ "ข้าน้อยกับไป๋ซวงไม่ได้ปกป้องท่านอ๋องให้ดี!"

อ๋องเจวี้ยนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

เมื่อครู่ชิงอีปลดจุดชีพจรให้สองสาวใช้ก็จัดการคลุมผ้าห่มขึ้นให้เขาแล้ว

แต่ว่าเขาตอนนี้ลุกขึ้นนาง ผ้าห่มก็ไหลร่วงลงมา หน้าอกเย็นวาบ อ๋องเจวี้ยนก้มหน้าลงมองตนเองผาดหนึ่ง หน้าถมึงทึงขึ้น

"แค่กๆๆ"

พอปราณของเขาเร่งขึ้นก็ไอออกมาหลายที จัดการจัดระเบียบเสื้อผ้าของตนเองทันที

"ฟู่จาวหนิงล่ะ?"

อ๋องเจวี้ยนไม่สนใจคำพูดของจินเสวี่ยเลย มองไปทางชิงอี

เขายังคิดว่าพอตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นจะเป็นฟู่จาวหนิงที่อยู่ข้างเตียงตนเอง แต่ตอนนี้สถานการณ์นี้มันเกิดอะไรขึ้น?

ตอนที่เขาเป็นลมไปเกิดอะไรขึ้นกัน?

"ท่านอ๋อง" ชิงอีกรู้สึกลำบากใจ "พระชายาเหมือนจะกลับบ้านตระกูลฟู่ไปแล้ว"

"กลับบ้านตระกูลฟู่อีกแล้วหรือ?"

"เพราะจินเสวี่ยกับไป๋ซวงกลับมา แต่ยังไม่รู้ตัวตนฐานะของพระชายา พอเห็นนางอยู่ในห้องท่านอ๋อง ดังนั้นจึงเข้าใจผิดเล็กน้อย"

หงจั๋วที่ยืนอยู่ข้างๆ พอได้ยินก็สีหน้าไม่ดี นางรวมรวมความกล้าเปล่งเสียง ค้านคำพูดของชิงอีออกมา

"ท่านอ๋อง ไม่ใช่แค่เข้าใจผิดเล็กน้อย ท่านพี่ไป๋ซวงกับท่านพี่จินเสวี่ยจะสังหารพระชายา พวกนางต่อสู้กันขึ้นมาในห้องนี้ของท่านอ๋อง!"

นางกับเฝิ่นซิงหลังจากกลับมาพอได้ยินเรื่องราวก็โมโหจะเป็นจะตาย

แต่ว่าตัวตนฐานะของจินเสวี่ยกับไป๋ซวงก่อนหน้านี้สูงกว่านางมาก พวกนางกล้าโกรธแต่ก็ไม่กล้าพูด ทว่ากว่าที่พระชายาจะกลับมาได้ก็ไม่ง่ายเลย ตอนนี้ถูกทำให้โมโหจนหนีกลับไปอีกแล้ว พวกนางเองก็โกรธมากเช่นกัน

"เข้าใจผิดหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนตอนนี้จึงมองไปทางจินเสวี่ยกับไป๋ซวง

สาวใช้ทั้งสองทิ้งตัวคุกเข่า

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยตอนกลับมาก็เห็น เห็น" จินเสวี่ยเรียกคำว่าพระชายาออกมาไม่ได้จริงๆ ในใจนางทั้งโกรธทั้งชิงชัง ไม่อยากจะยอมรับตัวตนฐานะของฟู่จาวหนิงจริงๆ

"เจ้าจะพูดถึงฟู่จาวหนิงใช่ไหม?" อ๋องเจวี้ยนน้ำเสียงเย็นชา

เขาเองตอนนี้ก็พบว่าร่างกายตนเองอุ่นขึ้นมากแล้ว ไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงทำได้อย่าไงร ทำให้เขารู้สึกว่ามือทั้งสองอุ่นขึ้นมาแล้ว ร่างกายเองก็อุ่นขึ้นหน่อยๆ ด้วย

แต่ปฏิเสธไม่ได้เลย วิชาแพทย์ของนางดีมาก จุดนี้ไม่ต้องสงสัยอีก

"เพคะ ตอนนั้นในห้องมีนางอยู่คนเดียว เสื้อผ้าของท่านอ๋องก็ไม่ค่อยเรียบร้อย ข้าน้อยกับพี่สาวไป๋ซวงเข้าใจว่านางเป็นคนร้าย กำลังทำมิดีมิร้ายกับท่านอ๋อง และเพราะเป็นห่วงท่านอ๋อง จึงโมโหขึ้นมาจนลงมือกับนาง"

จินเสวี่ยพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ชี้ไปที่ไป๋ซวง

"นางเองก็ลงมือได้โหดเหี้ยมมาก ท่านอ๋องท่านพี่ไป๋ซวงสิ บาดเจ็บเสียจนขนาดนี้แล้ว"

ไป๋ซวงเพียงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเองก็ร้องไห้จนแดงก่ำ จมูกที่บวมกับคราบเลือดที่ยังไม่แห้งทำให้หน้าตาของนางไม่สวยเหมือนก่อนหน้าแล้ว

ในใจนางชิงชังเหลือคนา คิดไม่ถึงว่าแยกจากท่านอ๋องแค่ไม่กี่วัน พอพบกันอีกครั้งนางก็จะอัปลักษณ์ได้ถึงเพียงนี้

"ท่านพี่ไป๋ซวงกับท่านพี่จินเสวี่ยก็ลงมือกับพระชายาอย่างโหดเหี้ยมเหมือนกัน"