อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 100

ฟู่จาวหนิงพูดจบก็ยื่นมือดึงเข็มเงินที่แทงตัวไป๋ซวงกับจินเสวี่ยกลับมา จากนั้นก็เดินออกไปหน้าเย็นชา

รอจนหงจั๋วกับเฝิ่นซิงเข้ามา อ๋องเจวี้ยนก็ตื่นขึ้นแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น?"

ตอนที่อ๋องเจวี้ยนตื่นขึ้น ชิงอีเองก็เพิ่งจะปลดจุดชีพจรของจินเสวี่ยกับไป๋เสวี่ยอย่างยากลำบาก

จุดชีพจรที่ฟู่จาวหนิงแทงลงไปแปลกมาก ไม่ใช่จุดที่พวกเขาใช้งานกันปกติ เขาตอนนี้ยังไม่สามารถทำให้สาวใช้ทั้งสองฟื้นคืนกลับมา พยายามจนเหงื่อแตกพลั่ก

แต่ต่อให้เขาคลายจุดชีพจรให้กับสาวใช้ทั้งสองแล้ว หลังจากพวกนางทั้งสองคนนั่งขึ้นมา ก็ยังปฎิกิริยาช้าไปบ้าง ดูแล้วอ่อนแอพอสมควร

ไป๋ซวงหนักกว่าหน่อย เพราะนางล้มลงไปข้างหน้า จมูกบวมแดงจนเลือดออก สาวใช้ที่เดิมทีใบหน้าสะสวย ตอนนี้ดูน่าเวทนาเหลือเกิน

ไป๋ซวงยกมือขึ้นลูบไปที่จมูกและเลือดของตนเอง น้ำตาพรั่งพรูออกมา

นางไม่กล้าที่จะเงยหน้า กลัวว่าท่านอ๋องจะเห็นสภาพนี้แล้วรังเกียจนาง

"ท่านอ๋อง" จินเสวี่ยนกลับร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่อยู่ "ข้าน้อยกับไป๋ซวงไม่ได้ปกป้องท่านอ๋องให้ดี!"

อ๋องเจวี้ยนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

เมื่อครู่ชิงอีปลดจุดชีพจรให้สองสาวใช้ก็จัดการคลุมผ้าห่มขึ้นให้เขาแล้ว

แต่ว่าเขาตอนนี้ลุกขึ้นนาง ผ้าห่มก็ไหลร่วงลงมา หน้าอกเย็นวาบ อ๋องเจวี้ยนก้มหน้าลงมองตนเองผาดหนึ่ง หน้าถมึงทึงขึ้น

"แค่กๆๆ"

พอปราณของเขาเร่งขึ้นก็ไอออกมาหลายที จัดการจัดระเบียบเสื้อผ้าของตนเองทันที

"ฟู่จาวหนิงล่ะ?"

อ๋องเจวี้ยนไม่สนใจคำพูดของจินเสวี่ยเลย มองไปทางชิงอี

เขายังคิดว่าพอตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นจะเป็นฟู่จาวหนิงที่อยู่ข้างเตียงตนเอง แต่ตอนนี้สถานการณ์นี้มันเกิดอะไรขึ้น?

ตอนที่เขาเป็นลมไปเกิดอะไรขึ้นกัน?